Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

ποδανά σματαγυμνά



ανάποδα γυμνάσματα.
αυτό.



ροόνει δόφρου, ξίμοτρι, ξίμορι, γισουσύλλο
ψολεί ναιεί μαβήτοσου μένηκαι παίδε γήσουη
κληρόολο στεγόυπο χακιήβρο πτείπι σάμε
ποφέδενυ νταιρόο ροσκαί γριακαίτα μεσαπόλυ

τικοιφανά σεωντωνκρί, λοιύπαλλη τωνκρότων
στημένεσάρρω χθριτεσό ρηκαίβα ροτωνπίε
νουνσφήνω τραδιαπέτα σαντουσλλήσα τειασάλη
καλάταφρο χιό[φ]τησα βιοτηστειασπόλι




στα ποδανά θα πει:

όνειρο φρούδο, τρίξιμο, ρίξιμο, συλλογίσου
λειψό είναι το βήμα σου και παιδεμένη η γη σου
ολόκληρο υπόστεγο κι η βρόχα πίπτει μέσα
δεν υποφέρονται ο καιρός και τάγρια πολυμέσα

φανατικοί των κρίσεων, υπάλληλοι των κρότων
αρρωστημένες όχθριτες και βάρη πιερότων
σφηνώνουν τα πετράδια τους σαν άλλης αλητείας
τα φρόκαλα, όχι αυτής της βιοπολιτείας




πόσο (πόρρω) απέχουν τα ποδανά από τα λεττριστικά...
ας το λεττρίσουμε (δουί το δειγμαπάρα)

ρολώνει δόφρου ξίμοτρι,ξίμορι γείσου σίλω
ψωλή νεή μαβίτοσου; μένει και παιδεγίσου!
κληρώ ρωλό στεγνόιπο, χακίβρο πτίπει σάμε
ποφέ δεν είνται ρόδροσκε γριακέτα μέσα πόλη

τικηφανά σελώντων κρη, λισήπαλη των κρόντων
στηρμένες αροχθρίτες ω! ρικέβα ρώτων πίλε!
νουν σφήνω τράδια πέτασαν του σκλήσα τιχασάλι,
καλάταφρω χινόφτισα βιότιστι ασπόλι...


(παίρνει κι άλλο)






ποδανά; ιδού ο λήτης...



έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες 
αποκρυπτογράφησης...







οι χειμερινοί κολυμβητές (στον πρώτο τους)
είπαν μόνο ένα στίχο, τον πρώτο 

στις συναυλίες έλεγαν 
το "δέκα χρόνια...", 
τον πρώτο της δεύτερης στροφής

Ecopoet12

Δέκα χρόνια σ᾿ ἀγαπῶ,
τὰ καλύτερα τῆς νιότης μου τὰ χρόνια
Κάδε νιάχρο ἀσ᾿ παγάω
ὰτ λυκάτερα σῆτ τήσνιο ουμ ὰτ νιάχρο






θα ήταν παράλειψη
 να μην αναφέρουμε το Λοστρέ,
του Λένου Χρηστίδη,
απ' όπου και το απόσπασμα (όχι στα ποδανά...):



Είναι αυτοί που ξέρουν από πολιτική, ποδόσφαιρο, τέχνη, οικονομία, οικολογία, φιλοσοφία, ιστορία, μπάσκετ και σεξ. Ξέρουν τα πάντα, απόλυτα, εμπιστέψου τους. Ξέρουν τα πάντα «εκ των έσω», χωρίς να έχουν εμβαθύνει ούτε για μία στιγμή ακόμα και στο πιο ασήμαντο θέμα, απορροφώντας πληροφορίες από «ενημερωτικές» εκπομπές αναλφάβητων ειδικών που με τη σειρά τους απορροφούν πληροφορίες και γνώσεις από λάιφ στάιλ σούπερ γουάου περιοδικά και εφημερίδια όπως ακριβώς η μύγα ρουφάει τα σκατά. Είναι οι «Μου αρέσει ο Μαρξισμός, αλλά επί χούντας περνάγαμε ωραία», οι «Κοίτα, φίλε, η Τέχνη πέθανε μετά την Αρχαία Ελλάδα. Τότε φτιάχνανε γαμιστερά αγάλματα, όχι μαλακίες», οι «Έλα, μωρέ, δεν τα ξέρεις τώρα, τα ‘χουνε κάνει πλακάκια οι Αμερικάνοι με τους Εβραίους και τους Ρώσους και τους Κινέζους για να γαμήσουνε την Ελλαδίτσα, μια ζωή τα ίδια, μας φοβούνται, αλλά θα τους γαμήσουμε», οι «Η γυναίκα είναι ίση με τον άντρα, αλλά χωρίς τον πούτσο μου είναι ένα αρχίδι». Είναι αυτοί…



Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Νίκο,
στον Ουρανό
της Μουσικής σου




Και ο λαός με τη σειρά του με θεωρούσε και με φανταζότανε σαν ένα λεκέ ανάμεσά του, που μαγαρίζω τη ζωή και ασκημίζω κι αυτούς τους ίδιους. Αλλά δεν κρατώ καμιά κακία στο λαό, διότι ο λαός πάντα πιστεύει αυτά που ακούει και βλέπει. Ποτές δεν ασχολείται να ψάξει να βρει την πραγματική ρίζα του κακού και τη φύση του εγκληματία.

Νίκος Κοεμτζής, Το Μακρύ Ζεϊμπέκικο



καθώς διηγόταν τη ζωή του σε κουφούς, θαρρούσε "δε θ' αντέξω"
το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί, μα η δικαιοσύνη ήταν απέξω...
(στίχοι που λογοκρίθηκαν)



λαγούμι της απόγνωσης, χλιμίντρισμα σελήνης
λέξεις που κοιμηθήκανε μέχρι το θάνατό σου
δεν έρχεσαι από πουθενά, πρόβλημα δε μου λύνεις
η αστυνομία τον κρατάει σφιχτά τον κάματό σου

αλλοπαρμένο σόι εσύ,  σκιρτούσες και ζητούσες
της αξιοπρέπειας το συρμό, τής πίστης τη γλιτζούρα
σε γκέτο αλλότριας έκστασης το θάνατο κοιτούσες
που τελικά θυμήθηκε πως έχει στοπ η σβούρα

η φρικαλέα ατραξιόν αρνιέται τα συμβάντα
σφαγή, κακό ανείπωτο, η κοινωνία τρέμει
καθότι δεν ανέχεται να τρίβεις τον ιμάντα,
να ρίχνεις κάτω το αμήν σ' όποιον το σφάλμα νέμει

συσκοτισμένο το χωριό της μανικής της τρέλας
ρίγος που νότες συμπαθάει και τα κλειδιά κουρδίζει
που σπάζει τα εξαρτήματα μιας μπόσικης ομπρέλας
και χρίζει πρώτο το μηδέν που τάπειρον αγγίζει

νίκο, δε θάναι έτσι ποτέ ο χρόνος μολυσμένος
από του μπάτσου το μαθές, της ώρας το μπιστόλι
θα σε κοιτώ μες στη φωτό, πάντα σεκλετισμένος
να λες: οι δόλοι του καιρού είναι της φύσης δόλοι


29 Ιουλίου 2006, στην εμποροπανήγυρη Χαλκίδας


μακρύς, αργόσυρτος μανές, ζεϊμπέκικο γυρίζει
τζάμπα η πουτάνα η ζωή, τίποτα δεν κοστίζει




"η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη - 
το ένιωθε, άραγε, κι εκείνος; - 
ο τύπος, πάντως, τον πρόβαλε ανοιχτά
σαν αιμοβόρο κτήνος"


- αποκόμματα από τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ
της 17ης Νοεμβρίου 1973 (κλίκαρε)

- οι στίχοι "η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη...",
όπως κι ο τίτλος της ανάρτησης, 
από το Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο
του  Σαββόπουλου


επίσης:
συζήτηση σε βάθος, στο τσαρδί του παπούλη:
http://papoylis.wordpress.com/2011/09/23/nikos-k-died-today/

κουρεμένου τεφτέρι δικτύου:

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

ω παραποίηση!



τι είναι η παραποίηση;
μην είναι αντιποίηση;
μήπως και πολτοποίηση
στίχων μεγαλουργών;


 ουχί. οικειοποίηση, 
απλώς μια μεταποίηση, 
αυτοϊκανοποίηση
ελασσόνων στιχουργών



άλλοτε μεταποίηση
κι άλλοτε  απλοποίηση
ενίοτε τυποποίηση
στιχοπεταλουργών






αποκωδικοποίηση;
ίσως· ιδιοποίηση;
όχι· γονιμοποίηση
στιχοσυλλειτουργών



άρα, διαφοροποίηση
με δημοσιοποίηση·
δι’ εμέ, κεφαλαιοποίηση
των ριμοπλαστουργών


ανίατη προσποίηση,
αυτοενοχοποίηση,
εν πίκραις ρευστοποίηση
ψευτοραδιουργών








Τι είναι η παραποίηση; 
Ουδέν γνωρίζω επ' αυτού, πέραν του ορατού ή του ακουστού. 
Άι λάικ, πάντως.
Να, προ ημερών επαραποίησα την παραποίηση μετά του ποιηθέντος.
Εξηγώ.
Εν αρχή ήτο ο δισυπόστατος μπλογκοτέχνης Larry Cool,
όστις υπεσχέθη, ο Αύγουστος είχε 26:

Θὰ δημιουργήσουμε τὸν παράδεισο

Ἀνθρώπινα σώματα,
Κραυγάζουν τὶς νύκτες καινούργιους κόσμους
Λάβα ἀνέρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς γῆς
Περνᾶ ἀπ’ τὰ τρυπημένα τους πέλματα
Κι ἐξακοντίζεται ἀπ’ τὰ στόματα.

Αἰωροῦνται πελώριες γυναῖκες
Ἀπὸ τὴ μέση καὶ κάτω εἶναι μέδουσες
Οἱ πλόκαμοί τους σύρονται,
Ἐπάνω στὶς στέγες καὶ τοὺς θόλους τῆς μητρόπολης.

Τὸ σῶμα μου ταξιδεύει στὸ διάστημα
Εἶμαι ὁ σπόρος ποὺ φυτρώνει μέσα του
Ἀπὸ τὶς κνῆμες βγαίνουν ῾ρίζες
Ἀπὸ τὰ μάτια, κλαδιὰ μὲ φυλλώματα
Ἀπ’ τὰ δάκτυλα μῆλα
Γύρω του σχηματίζεται,
Ἕνας μικρὸς τόπος μὲ ἀραιὸ χῶμα
Κι ἕνας κῆπος
Ὅποιος ἒχει γευθεῖ τὸν καρπό μου, γνωρίζει.




Τάμαθε η πολυμπλογκούχος ατακακιεπιτοτοπουοίστρια Ροδιά -
εις έκαστον γράμμα αντιστοιχεί λίνκιον,
θα τα επισκέφθεσθε τα ιστολόγια, φανδάζομαι -
και επενέβη, εις το εν εκ των πέντε (;) βλογ της, το blogometro, αντιθετοειδικώς, 2 είχεν ο τρέχων μην:




Δημιουργήσαμε την Κόλαση

Ανθρώπινα πτώματα,
Στρατολογούν τα μεσημέρια παλιά κοσμήματα
Αστραπές ρίχνει ο θόλος του ουρανού
Τρυπούν τα μελωμένα τους στήθη
Κι εξακοντίζονται απ' τα οπίσθια.

Ξεπροβάλλουν πελώριες γυναίκες
Από τη μέση και πάνω είναι σαλιγκάρια
Οι κεραίες τους ανιχνεύουν,
Επάνω στις λάσπες και τις θολές μήτρες.

Το αιώνιο πτώμα σου,
Βυθίζεται χορεύοντας στη λάσπη
Στους αγκώνες του έχει πρίζες
Στα φρύδια, καλώδια με κυκλώματα
Στα γόνατα ξύλα
Γύρω του σχηματίζεται,
Μια μεγάλη λακκούβα με θολό νερό
Κι ένα νησί
Οποιος έχει πάθει ηλεκτροπληξία, γνωρίζει!





Ο δε εγώ, αυθαδιάζων εν τω βλογ της ιδίας ψωταφίες κλώνοι, ματαιοπονών, ενεθυμήθην το αμίμητον "θέσις-αντίθεσις-σύνθεσις" και εσκέφθην δια την παραποίησιν τής ποιήσεως, 
τον τίτλον της παρούσης ποστίσεως:


επιθανάτια δημιουργία



Ανθρώπινα κώματα

Ούτε κραυγάζουν, ούτε στρατολογούν

Βουβά τα χαράματα, βουβά το σούρουπο

Μόνο καλώδια τα διαπερνούν

Τίποτα δεν θα εξακοντίσουν τα στόματα

Ή τα οπίσθιά τους

Όλα ελέγχονται




Οι θηριώδεις νοσοκόμες

Σφίγγουν στη μέση τους τ’ αξεσουάρ

Που προϋπαντούν το μόνο θηρίο

Που δεν νικήθηκε ποτέ

Οι λασπωμένες στέγες απηχούν τον όλεθρο


Το εφήμερο κώμα τους

Σταθερά καρφωμένο στην εντατική

Χωρίς υπόνοιες ζωής που επελαύνει

Ή σκότους που περιφρονεί

Ίπταται, εκπλήσσεται:

Όργανα, μέλη σε κωματώδη κατάπτωση

Στο βάθος όχι κήπος ούτε νησί

Ένα δυνατό λευκό φως

Όποιος επέστρεψε απ’ το θάνατο, γνωρίζει







Συχνά οι παραποιήσεις είναι σκωπτικές, άλλοτε, πάλι, όχι.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και έχω καταλάβει
ότι την αδυναμία μου να εξηγώ, μπορώ να την ψευδοθεραπεύσω
μόνο με παραδείγματα. Ιδού εν έτερον:




πισω απο καθε ποθο μας κρυβεται ενας αλλος

σαν αλυσσιδα απ’ονειρα και εν τελει ο πιο μεγάλος

αβασταχτος ο ποθος μας , της ηδονής οδυνη

που μας βουλιαζει ηδονικά στην πιο βαθια μας Δίνη


ετσι βουλιαζουμε ξανά μες της Επιθυμια

τ ονομα του Πλανητη μας ειναι Μελαγχολία




Πόνημα ευαίσθητον, αναρτηθέν εις τας 18 τρέχοντος
εν τη παπουλεία Kαρακάξα, υπό του (ως να ήτο παιδικός)
φίλου Νοσφεράτου. Επηρεασθείς εκ της τριερικής Mελαγχολίας,
ο Νοσφεράτος ελάλησεν, επρότεινε, δε,
τη μεθ' υποτίτλων γιουτουμβισθείσα 
υπό της kainourgiatorazoi
άρια Casta Diva της ντίβας Κάλας
από τη Νόρμα του Μπελλίνι 
εις λιβρέτον Ρομάνι. 



Τι τόθελα να ιδώ το γιουτουμβίδιον; Αντέδρασα αυθημερόν.
Συγκρίνατε (μετά του γιουτουμβιδίου):




αγνή θεά του φεγγαριού τα δέντρα π’ ασημώνεις
τα δέντρα τα πανάρχαια, τα καθαγιασμένα
γύρνα το πρόσωπο σε μας, σύννεφα μην απλώνεις
ούτε το βλέμμα σου τ’ αγνό να το σκεπάσουν πέπλα
καρδιές που καίει τις η φωτιά, γαλήνεψε θεά μου
το ζήλο τους τον τολμηρό, γαλήνεψε κι εκείνο
ειρήνη σκόρπισε στη γη, ειρήνη στα όνειρά μου
όπως στον ουρανό σκορπάς της λησμονιάς τον οίνο
τους πόθους και τις ηδονές, σπαράγματα σωμάτων,
του κεφαλιού αποκοτιές, του dna θλίψεις,
όταν κοπάσουν κράτα τες όπως ζεστών πτωμάτων
τους κατευόδιους σπασμούς, σάμπως δικές σου εκλείψεις






Θα ηδυνάμην να σερβίρω και άλλα παραδείγματα
σκωπτιστικών (ιδική μου η λέξις) και μη παραποιήσεων.
Πλην όμως, ουχί ειρωνιστικών, εικάζω.
Ως ο Σαββόπουλος, επί παραδείγματι, όστις ως είρων Δικαιόπολις
εχλεύασεν τα φρέσκα φασολάκια του Ρίτσου,
ως ο Αριστοφάνης εσατίριζεν τον Ευριπίδην,
εις τους αριστοφανικούς Αχαρνής.
Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει εις την επαναληπτικήν των ημερών μας
παράστασιν αυτής της ιστορικής ηχογραφήσεως.
Θέτω μόνον άνω τελείαν
(ως ο Νικολάου Χατζή, ο αναλάμπων, θα έκραζεν),
ευρισκόμενος, φοβούμαι, εις τελείαν αποσταθεροποίησιν,
εν ω φληναφώ περί την παραποίησιν. 






Γμτμου, σόρι ρε μάγκες δια το καθαρευουσιάνικον στιλάκιον.
Κάτι μου συμβαίνει.
Όλο ρεψίματα.
Αχώνευτα τα μέτρα.

Όλο ρεύομαι, με χάλασαν τα μέτρα
πάλι μούρχεται ναρπάξω καμιά πέτρα
ή μαστίγιο, ή βίτσα, ή βουκέντρα
να τους κάνω για να τρέχουνε στη σέντρα








Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

των εχθρών τα φουσάτα



ο Πουλικάκος στο made in Greece του Χάρρυ Κλύνν - wcpaeb1977

πεθαίνει, ορέ;

students from Protypon Peiraikon Hellenic School in Chicago - 2007




Τα φουσάτα της τρόικας περνάνε
σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά.
Με μνημόνια το αίμα ρουφάνε
του εργάτη*. Απαιτούν ομερτά. 



Danny Kaye - Harry Bellafonte - Nana Moushouri - 1966




Η Ελλάδα διαρκώς ξεψυχάει
και τη σκιάζει η φοβέρα η παλιά,
που μας λέει πως το παίζουμε χάι,
χαλαρουΐτα και ανεμελιά.




Τροϊκανοί θάρθουν πάλι στη χώρα,
με ανάπηρη τη λεφτεριά·
κι άλλα τέτοια για χόρταση δώρα
θα μοιράσουν με απλοχεριά. 


αλλά, αν είναι να πεθάνει η ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα,
γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο...


μωρή φύση, μόνη σου είσαι, μόνος μου είμαι κι εγώ

πάρε ένα μπισκότο



http://www.youtube.com/user/NarodnaMuzika1



* εργάτη εννοεί ο ποιητής κάθε δούλο της μισθωτής σκλαβιάς που πουλάει την εργατική του δύναμη, δηλαδή τί πουλάει, χαρίζει θα έπρεπε να λέμε, αν λάβουμε υπόψη ορισμένες κατηγορίες μισθωτών, όπως, τελευταίως, τους δημοσίους υπαλλήλους για τους οποίους εγράφησαν άλλοτε πολλά και αλλού και εδώ.



όλα  για τούτη την ανάρτηση
ξεκίνησαν από τους Pyramidos 
που τους βρήκα στην έναρξη
της σελίδας του  βλογ R

τώρα δεν θα τους βρεις εκεί...

κι όλο αυτό το τροϊκανικό πράγμα
διέλυσε τον προγραμματισμό
των αναρτήσεων του MHNYMAL

αντιΠοίησις, δηλαδή 
σκέτη αντιΠοίησις
(όπως λέμε αντεπανάστασις)




και, για να μην ξεχνιόμαστε, στο κάτω - κάτω τής σελίδας:
νέες ενημερώσεις στους στίχους υπέρ δημοσίου


Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

ανώμαλη προσγείωση


μικροαστικά - κηλαηδόνη - νεγρεπόντη
μάνου

ήρθε, λοιπόν, πάλι 
ο καιρός να μπαίνουμε 
φοβισμένοι στο σουπερμάρκετ
να γυρίζουμε φτωχότεροι στο σπίτι

να αλληλοκατηγορούμαστε

για το δάνειο του σπιτιού
για το λογαριασμό του κινητού
για το αυτοκίνητο που αλλάξαμε
για το φως που ξεχάστηκε αναμμένο
για το νερό που σπαταλιέται στο μπάνιο
για το χαρτί υγείας που ξοδεύεται αλόγιστα
για τις διακοπές που πήγαμε όλα αυτά τα χρόνια
για την ώρα που έμεινε ανοιχτή η πόρτα του ψυγείου
για την πολλή οδοντόκρεμα πάνω στην οδοντόβουρτσα

πάλι

κρίση 
κυκλοτερής
του καπιταλισμού
που τόσο χλιαρά μισήσαμε

φάρσα 
αναρχούμενη
για θύματα υποδειγματικά



ανδρεάδης - λογοθέτης



έκοψα τον καφέ στο γραφείο


θα πάρεις το παιδί να του πεις
για την περικοπή στο βδομαδιάτικο;








(νινάκι, πλάκα κάνω - ποιητική αδεία)