Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Sodade όπως Cesaria



Τη βλέπω στο γιουτιούμπ.
Θυμάμαι τη Μπέλλου.
Εκείνη γλίτωσε απ' το απέραντο δίχτυ.

Τόσο μακριά.
Ξυπόλητη με τη μποτίλια.
Ύστερα φώτα, βίντεα.

Σαν τα παλιά ρεμπέτικα,
τα μόρνας.

Απ' αλλού ως εδώ.
Πράσινο Ακρωτήρι, όπως Σοντάντ.
Σεζάρια όπως Σοντάντ.




6 σχόλια:

  1. θα την θυμάμαι ξυπόλητη στη σκηνή του λυκαβηττού, κάθε τόσο να καπνίζει ένα τσιγάρο δίπλα στο αναμμένο πορτατίφ.για ανθρώπους που έζησαν αληθινά πάντως, η θλίψη είναι σχεδόν ανάρμοστη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τη θυμάμαι μόνο σε οθόνες.
    Για τη θλίψη, δεν ξέρω.
    Δηλαδή, δεν ξέρω τι θα πει "που έζησαν αληθινά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 'Την είχα γνωρίσει στη Σανη προ αμνημονεύτων και μου είχε δώσει συνέντευξη για την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία". Στα τελειώματα, μου έδειξε ένα τατού ξεθωριασμένο στο χέρι της, ένα τατού για κάποιον άντρα, χαμογέλασε, μου 'κλεισε το μάτι και μου είπε: "Κατάλαβες τώρα μικρέ τι θα πει Sodade;"'(του Ν.Ξανθάκη)

    με το "έζησαν αληθινά", εννοώ ανθρώπους που έπαιξαν τα χαρτιά που τους έτυχαν στη ζωή με τον πιο meaningful τρόπο.πραγματική θλίψη για μένα είναι όταν φεύγουν άνθρωποι που δεν υπήρξαν πραγματικά ποτέ για τους άλλους, που πέρασαν και δεν άγγιξαν.
    καλημέρα Tamistas

    ΑπάντησηΔιαγραφή