Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

τράβηξε το παραβάν
περισκέψου Ludwig Van




το φχαριστιέται η γραία
μες απ' τα δάχτυλα ζουμί - 
ζουμί κυλά η μουσική
κλειστό καπάκι
πλήκτρων
τι θες να πεις 
για της μπουρζουαζίας το δώρο
το φχαριστιέται, κοίτα,
ακτινογραφείται:
άνθρωπος η κοινή
δάχτυλα που κινεί
η κεφαλή κρατά το μέτρο 
τινάζεται, τραβιέται, τρεμοπαίζει
κόμη λευκή
λαιμός, αναπνοή, κρανίο, 
αρθρώσεις, κόγχες, πόδια 
σαν ποδοβολητά των αναμνήσεων




η κόμη της μεγάλωσε στο πάτωμα να φτάσει
η ιστορία του μηδενός το 'λπισε να τη τζάσει




απόλαυσις το κάπνισμα το τέλος χρόνου βέλος
στα μέλη μέλι έσταζε σοφό του είδους μέλος




η ώρα φέρνει πιο πολλά απ' τη ζωή σου όλη
στους ίδιους δρόμους λάσπεσαι, στην ίδια πάντα πόλη




Το φιλμ Ludvig Van (1970) του Γερμανο-αργεντίνου συνθέτη Mauricio Kagel (1931 - 2008) γυρίστηκε με αφορμή  τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μπετόβεν. Στο 19ο μέρος του φιλμ (άνωθεν γιουτουμπισμένο) η διάσημη πιανίστα Linda Klaudius-Mann παίζει το πρώτο μέρος της σονάτας για πιάνο op.53 (Waldstein) με τον τρόπο του Kagel. H σονάτα αυτή αφιερώθηκε στον φίλο του συνθέτη Waldstein που του είχε χαρίσει ένα πιάνο. Αλλιώς τη λένε "Αυγή". Η διάσημη πιανίστα δεν είναι παρά ο Klaus Lindemann μεταμφιεσμένος. Ο ίδιος στο 17ο μέρος του φιλμ εμφανίζεται να παίζει πιάνο ενώ τα άκρα του είναι συνδεμένα με παράξενες μηχανές.




Τούτη η πιανίστα - καρικατούρα παραπέμπει στη Γερμανίδα πιανίστα Elly Ney. H Ney ήταν λάτρης του Χίτλερ, λάτρη του Μπετόβεν, όπως λάτρεις του ήταν κάποιοι που μπορούσαν να δουλεύουν όλη μέρα στα στρατόπεδα συγκέ-ντρωσης και έπειτα να πάνε στο σπίτι τους και να διαβά-ζουν Schiller και Goethe ενώ άκουγαν τον Beethoven, όπως ήταν τόσοι μα τόσοι άλλοι.


von spacebln



ήτανε μια καρικατούρα
σχεδόν της έφευγαν τα ούρα
και ο μπετόβεν της χιτλέριος
πάντα κουφός μα πάντα καίριος
η έλλυ νέυ τόσο τη βρίσκει
ενόσω η δύναμή της θνήσκει
ενόσω τέρπεται εν κλαβιαί
ψυχοφαλήρη κοκωβιέ


tutto, τι 'ν' τούτο;

AfroPoli


peanuts


 Στην πραγματικότητα για μια ενδεδειγμένη ακρόαση εκείνων των ίδιων κομματιών του Beethoven, που τα θέματά τους σιγοσφυρίζει ο ανθρω-πάκος του μετρό, απαιτείται μια προσπάθεια ακόμη μεγαλύτερη από εκείνην που απαιτείται για την ακρόαση της πρωτοποριακής μουσικής: μεγαλύτερη προσπάθεια, γιατί πρέπει να αφαιρεθεί το βερνίκι της πλαστής εμφάνισης και των παγιωμένων τρόπων αντίδρασης.



Αντί να προσπαθεί κάποιος, με λανθασμένη αντίληψη, να είναι πιστός στο έργο του Μπετόβεν, θα έπρεπε να ενσωματώνει στις ερμηνείες της παλιάς μουσικής τις σύγχρονες μεταβολές της έννοιας του μουσικού.
M. Kagel
στο  Stavlas, Nikolaos. 2012. Reconstructing Beethoven: Mauricio's Kagel Ludwig van






τράβηξε το παραβάν 
δια το παρενδυσυμβάν
κομειδύλλιο γκάρντ αβάν
στο σεράι καραβάν
περισκέψου Ludwig Van





΄
με υποτίτλους Ludwig Van
full στου Kagel τον χαβάν
theclandestinum


Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

κουαρτέτον ΚΡόΝΟς



δεν εμάσαγεν ο Κρόνος της σποράς του τους καρπούς
εκατάπινεν τα μέλη· εις τον στόμαν χειρ ή πους




Kronos Quartet - Ram Narayan 
Alap from Raga Mishra Bhairavi


δια το κουαρτέτον Κρόνος συνεργάται διαλεκτοί
των εγχόρδων κουαρτέτον - μούσα πολυπλοπλεκτή


Kronos Quartet - Traditional / Tusen Tankar 
A Thousand Thoughts


τες χορδές όσο χορδίζουν προθυμότατοι νυγμοί
την ψυχήν θαρρείς εγγίζουν ασαφείς υπαινιγμοί


Kronos Quartet - Alim Qasimov Ensemble
Getme, Getme (Said Rustamov, Azerbaijan)


εκ δυσμών ανατολίζουν, ολοσφρίγως πολαιμούν
με τας νότας, με τας ρότας, φορ δε σαν εν φορ δε μουν



Kronos Quartet - Tanya Tagaq 
Α String Quartet In Her Throat



Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Sufi Soul


Έπεσε Παναγιά πολλή, Μαντόνα, ω Μαντόνα·
και η Μαντό τραγούδησε σούφι ρουμί σανσόν. Α!



Μια παλιά, αδημοσίευτη από το Νοέμβρη του 2011, ανάρτηση
καλοκαιριάτικα




ΔΕΡΒΙΣΗΔΕΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ
Δέκα δερβίσηδες μπορούν να κοιμηθούν κάτω από μια κουβέρτα· 
όμως δυο βασιλιάδες δεν μπορούν να βασιλεύουν σε μια χώρα.
Ένας ευσεβής άνθρωπος μπορεί να φάει το μισό ψωμί του 
και να δώσει το άλλο μισό στους δερβίσηδες. 
Όμως ένας βασιλιάς, αν κι έχει ένα βασίλειο, 
θέλει να κυριεύσει τον κόσμο.


Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΙ Ο ΔΕΡΒΙΣΗΣ
Ένας άνθρωπος ονειρεύτηκε 
πως ένας βασιλιάς πήγε στον παράδεισο
και πως ένας δερβίσης πήγε στην κόλαση.
«Πώς είναι δυνατό αυτό;» μονολόγησε.
Τότε μια φωνή ακούστηκε να λέει:
«Ο βασιλιάς πήγε στον παράδεισο, 
επειδή σεβάστηκε τους δερβίσηδες·
ο δερβίσης πήγε στην κόλαση 
επειδή συμβιβάστηκε με τους βασιλιάδες».


Η ΚΑΤΑΧΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Η κατάχτηση του κόσμου απ’ άκρη σ’ άκρη,
αξίζει λιγότερο από μια σταγόνα αίμα πάνω στη γη.



του περιπλανώμενου δερβίση Σεΐχη Σααντί του Σιράζ (1184-1291).



Ahmad al-Tuni- Alam


Δέκα δερβίσηδες μαζί κάτω από μια κουβέρτα.
Κουράστηκαν, πλαγιάσανε, κοιμήθηκαν αβέρτα.

Κάποιος διαβάτης ευσεβής τούς βρήκε να πεινάνε
και το μισό του το ψωμί τούς έδωσε να φάνε.

Φτωχός δερβίσης έτρεχε πίσω απ’ τους βασιλιάδες·
στην κόλαση τον ρίξανε γι αυτούς τους τεμενάδες.

Δερβίσηδες σεβάστηκε μόνο ένας από δαύτους
και πήγε στην Παράδεισο. Στ’ άλλα βασίλεια, κλαύτους.

Πάντα καθένας βασιλιάς θέλει να κυριέψει
όλο τον κόσμο. Τη ζωή, έτσι θαρρεί θα κλέψει.

Μα η σταγόνα του αίματος το χώμα που ποτίζει
απ’ την κατάχτηση της γης περσότερον αξίζει.




Ercan Irmak Tekbir

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

άλεθε μύλε, άλεθε




Η Παναγιά, η μαυροφόρα βασίλισσα των κοριτσιών, που δεσπόζει πάνω από το ιερό ανατολικό τμήμα των ναών, η υπερ-αγία που στο άκουσμα του ονόματός της οι πιστοί εγείρονται χωρίς άλλη προτροπή, είναι η κοινή μάνα των χριστια-νών, αυτή που γνώρισε τον πιο μεγάλο πόνο για το χαμό του μονάκριβού της που θυσιάστηκε δι' ημάς τους ανθρώπους. Η μακρινή μητέρα του Ελύτη εμπνέει τις μαύρες μανάδες με τα μαύρα φουστάνια του Ρίτσου που θρηνούν τους δικούς τους εσταυρωμένους και που άλλοτε τη χώθηκαν και στο δικό μας σύμπαν(τουμ).

Η Παναγιά, η άχραντη παρθένα, που ίσως η ιδέα της παρθενίας της οφείλεται σε μεταφραστικό λάθος εβδομήκοντα ανδρών, η ακηλίδωτη από αντρικές εκκρίσεις, είχε άραγε η ίδια υποστεί την ανθρωπιά των θηλυκών εκκρίσεων ή μήπως έτυχε της γενικευμένης εύνοιας του κρίνου - απολυμαντή;

Σε μια θρησκεία με θεό - πατέρα και θεό - υιό, η θνητή μητέρα, εκλεκτό hardware (motherboard) της ενανθρώπισης του θεού, διέσωσε το θηλυκό στοιχείο από την τυφλή υποταγή στο αρσενικό και λατρεύτηκε στον αντίποδα της λατρείας θεοτήτων ευχύμως εκκριτικών, όπως η Άρτεμις της Εφέσου, η πολύβυζη, που οι μαστοί της ίσως και να ήταν όρχεις ταύρων, αφιερωμένα αμελέτητα μιας ασυγκράτητης γονιμότητας. 





Αλλά:

Οι μανάδες - φορείς του ιού του επινοημένου μητρικού ενστίκτου θα τρέφουν πάντα μέσα στις τάξεις τους μιάσματα. Από τη Μήδεια του προδομένου έρωτα στη Χαδούλα της ασήκωτης κοινωνικής προσταγής, αυτή σκοτώνει το δυο φορές παιδί της, θύματα της ακόρεστης πατριαρχίας, μανάδες κεντρισμένες από τον ι-ερό φαλλό, το αύθαδες ιώτα που μετά το μα τής απορίας εφορμά και τις μεταμορφώνει σε μαινάδες. 

Κι αν η Μήδεια κι η Φραγκογιαννού απέδωσαν μια κάποια συζητήσιμη στην ψεύτρα κοινωνία δικαιοσύνη, η μάνα η φόνισσα του Κωσταντιού το 'κανε μόνο για να μη φανερωθεί η ατιμία της, η δίχως χρεία ελαφρυντικών αντίστασή της στου Κυρίου της τη σεξουαλική κυριαρχία. Ένα δημοτικό τραγούδι (παραλογή) που γνώρισε σύγχρονες μελοποιήσεις (όπως των Σατύρων). Στο Μεγάλο Μυστικό του ο παπα-Στεφανής ο Νίκας δίνει τη δική του εκδοχή, συνεπικουρούμενος στην ερμηνεία από την Κωνσταντίνα Γωνιωτάκη:


Kokoschka: Murderer, the Hope of Women


άλεθε μύλε, άλεθε·
κάνε στην άκρη πάλε Θεέ, 
κιμάς να γίνει στ' άλεσμα
η έμορφή τζη κεφαλή,
για να το μάθουν οι άλλες· μα
να τηνε κλαίγουν οι φαλλοί


George Grosz: John, the Lady Killer

Momus: Murderers, the hope of women


την ελπίδα στο φονιά
πλήρωσε η ομορφονιά
φόρεσε κολόνια Τόσκα
για το σκίτσο του Κοκόσκα




Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

της παναγιάς


της παναγιάς τα ντράβαλα μες στην ψυχή μου τάβαλα
παιδί κι εγώ μιας μάνας - ας το βουλώσει ο πάνας









τα κάτωθι αποσπάσματα 
από την  ΑΓΡΙΑ ΠΙΣΤΗ στο:
εκδόσεις των ξένων - Θεσσαλονίκη 2006




Η εικόνα της Παρθένου Μαρίας – η οποία εν μέρει άντλησε κάποια επιθυμητά χαρακτηριστικά από τοπικές παγανιστικές θεότητες και εν μέρει κατασκευάστηκε για να ανταποκρίνεται στα σχέδια θρησκευτικού ελέγχου του σώματος – παρουσιάζει παράδοξες και θαυμαστές ιδιότητες. Είναι παρθένα μεν, γόνιμη δε· μητέρα ενός θείου υιού, με τον οποίο ενώνεται σε μυστικό γάμο· και είναι επίσης σύνδεσμος μεταξύ ουρανού και γης. Η Παναγία συνδέθηκε με τη μητέρα, το σκεύος, την πρόθυμη μήτρα – χαρακτηριστικά και ιδιότητες που όλες οι γυναίκες της εποχής έπρεπε να μιμηθούν.  Σύμφωνα με το καθολικό δόγμα, η Παναγία ως ανταμοιβή για την αρετή της δεν περιέπεσε σε φθορά και το σώμα της αναλήφθηκε στους ουρανούς. Με αυτόν τον τρόπο, η Παναγία αναδιαμορφώθηκε ώστε να εξυπηρετεί τη στρατηγική της Εκκλησίας για τον έλεγχο της γυναικείας αναπαραγωγικής διαδικασίας, ενώ παράλληλα συντηρούσε την αντίληψη του σώματος ως τόπου αγνότητας και σωτηρίας.

Ο Χριστός υπήρξε ένα έμβρυο που συνελήφθη εικονικά κι έγινε ταυτοχρόνως ανθρώπινη και αθάνατη (αναστημένη) σάρκα. Η Παναγία ήταν η αιθέρια μηχανή της σάρκας (το hardware), που διασυνδέθηκε με τον Θεό (τον προγραμματιστή) μέσω του άυλου Λόγου που μεταδόθηκε από τον ασώματο άγγελο Γαβριήλ (το software). Με όρους αναπαραγωγικής αφήγησης, αυτό αποτελεί ένα παράδειγμα δημιουργίας της τέλειας σάρκας, μιας παραγωγής με τη μέγιστη αποδοτικότητα: καμία σπατάλη σπέρματος, κανένα πρόβλημα ωορρηξίας, καθόλου αποτυχημένες εμφυτεύσεις ή φραγμένες σάλπιγγες, ούτε επαναλαμβανόμενες προσπάθειες σύλληψης. Όπως σημειώθηκε παραπάνω, μετά τη συνένωση με τη θεότητα και τη γέννησή της, το σώμα της Παναγίας έγινε επίσης μετα-σάρκα, η οποία δεν πέθανε ούτε αποσυντέθηκε – όπως συμβαίνει με την αμαρτωλή σάρκα – παρά αναλήφθηκε στους Ουρανούς κι έμεινε εκεί στην αιωνιότητα.



Τα αγάλματα και τα εικονοστάσια της Παρθένου Μαρίας ήταν συχνά καλυμμένα από προσφορές και παρακλήσεις γυναικών που προσεύχονταν για τη διαμεσολάβησή της στη σύλληψη και τη γέννηση του παιδιού. Το όραμα που συντηρούσε αυτές τις αγίες, ενώ παραδίδονταν στην έκσταση της θεϊκά μεσολαβημένης αναπαραγωγής, ήταν αυτό της τέλειας σάρκας – της αναστημένης σάρκας που ήταν εξ αρχής η ανταμοιβή-υπόσχεση του χριστιανισμού προς τους ευσεβείς. Στην εικόνα της αναστη-μένης σάρκας αποτυπώνεται εντέλει η υπέρβαση και επίλυση των αντιφατικών πλευρών του σώματος. Όπως το σώμα της εκστατικής μυστικίστριας δεν αποσυντίθεται μετά θάνατον, έτσι και η αναστημένη σάρκα της μητέρας προσχωρεί στην κοινότητα των Αγίων για να γίνει ένα τέλειο σώμα στην αιωνιότητα. Και στην προοπτική αυτής της έκστασης καμιά θυσία δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ιδιαίτερα οδυνηρή. Μολονότι σήμερα η αφήγηση εκκοσμικεύτηκε και οι παρεμβάσεις της επιστήμης αντικατέστησαν εκείνες της θεότητας, αυτή η διαβρωτική θρησκευτική αφήγηση της αναπαραγωγής ως μέσου προσωπικής σωτηρίας και λύτρωσης εξακολουθεί να βρίσκεται στην καρδιά του καταναγκασμού για βιολογική αναπαραγωγή.



απ' τις Παναγιές του Κόσμου 
Σαβίνα Γιαννάτου - Primavera en Salonico



μάνα μαυροβασίλισσα θυμάμαι που σε φίλησα 
θυμάμαι την εικόνα της κοίμησης, μαντόνα


Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

ΒαΡέΘηΚα


που μούλαχε στη γη την κάθε κτίση
βαρέθηκα να ψάχνω και να γράφω
στιχάκια στον δικόνε μου τον τάφο

βαρέθηκα τα ίδια τα μιμίδια
που ανοίξανε στη σκέψη μου αντικλείδια
πώς γίνεται λοιπόν στις αναρτήσεις, απαντησέ μου,
να θέλεις να μετράς τις προβολές



που άλλοι τα λεν κοινωνικά και άλλοι χέσε μέσα

They're Just Words by Snoring Dog Studio


βαρέθηκα τον πόνο μου να μου μιλάει για φόνο
δεν την παλεύω τη στιγμή, το αιώνιο λεπτό
να κουβαλάει παντοτινά σαν σύσιφος τον χρόνο
και πάντα ηθικοπλαστικός, με τίποτα μεμπτό