Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

άλεθε μύλε, άλεθε




Η Παναγιά, η μαυροφόρα βασίλισσα των κοριτσιών, που δεσπόζει πάνω από το ιερό ανατολικό τμήμα των ναών, η υπερ-αγία που στο άκουσμα του ονόματός της οι πιστοί εγείρονται χωρίς άλλη προτροπή, είναι η κοινή μάνα των χριστια-νών, αυτή που γνώρισε τον πιο μεγάλο πόνο για το χαμό του μονάκριβού της που θυσιάστηκε δι' ημάς τους ανθρώπους. Η μακρινή μητέρα του Ελύτη εμπνέει τις μαύρες μανάδες με τα μαύρα φουστάνια του Ρίτσου που θρηνούν τους δικούς τους εσταυρωμένους και που άλλοτε τη χώθηκαν και στο δικό μας σύμπαν(τουμ).

Η Παναγιά, η άχραντη παρθένα, που ίσως η ιδέα της παρθενίας της οφείλεται σε μεταφραστικό λάθος εβδομήκοντα ανδρών, η ακηλίδωτη από αντρικές εκκρίσεις, είχε άραγε η ίδια υποστεί την ανθρωπιά των θηλυκών εκκρίσεων ή μήπως έτυχε της γενικευμένης εύνοιας του κρίνου - απολυμαντή;

Σε μια θρησκεία με θεό - πατέρα και θεό - υιό, η θνητή μητέρα, εκλεκτό hardware (motherboard) της ενανθρώπισης του θεού, διέσωσε το θηλυκό στοιχείο από την τυφλή υποταγή στο αρσενικό και λατρεύτηκε στον αντίποδα της λατρείας θεοτήτων ευχύμως εκκριτικών, όπως η Άρτεμις της Εφέσου, η πολύβυζη, που οι μαστοί της ίσως και να ήταν όρχεις ταύρων, αφιερωμένα αμελέτητα μιας ασυγκράτητης γονιμότητας. 





Αλλά:

Οι μανάδες - φορείς του ιού του επινοημένου μητρικού ενστίκτου θα τρέφουν πάντα μέσα στις τάξεις τους μιάσματα. Από τη Μήδεια του προδομένου έρωτα στη Χαδούλα της ασήκωτης κοινωνικής προσταγής, αυτή σκοτώνει το δυο φορές παιδί της, θύματα της ακόρεστης πατριαρχίας, μανάδες κεντρισμένες από τον ι-ερό φαλλό, το αύθαδες ιώτα που μετά το μα τής απορίας εφορμά και τις μεταμορφώνει σε μαινάδες. 

Κι αν η Μήδεια κι η Φραγκογιαννού απέδωσαν μια κάποια συζητήσιμη στην ψεύτρα κοινωνία δικαιοσύνη, η μάνα η φόνισσα του Κωσταντιού το 'κανε μόνο για να μη φανερωθεί η ατιμία της, η δίχως χρεία ελαφρυντικών αντίστασή της στου Κυρίου της τη σεξουαλική κυριαρχία. Ένα δημοτικό τραγούδι (παραλογή) που γνώρισε σύγχρονες μελοποιήσεις (όπως των Σατύρων). Στο Μεγάλο Μυστικό του ο παπα-Στεφανής ο Νίκας δίνει τη δική του εκδοχή, συνεπικουρούμενος στην ερμηνεία από την Κωνσταντίνα Γωνιωτάκη:


Kokoschka: Murderer, the Hope of Women


άλεθε μύλε, άλεθε·
κάνε στην άκρη πάλε Θεέ, 
κιμάς να γίνει στ' άλεσμα
η έμορφή τζη κεφαλή,
για να το μάθουν οι άλλες· μα
να τηνε κλαίγουν οι φαλλοί


George Grosz: John, the Lady Killer

Momus: Murderers, the hope of women


την ελπίδα στο φονιά
πλήρωσε η ομορφονιά
φόρεσε κολόνια Τόσκα
για το σκίτσο του Κοκόσκα




2 σχόλια:

  1. Έννοια σου και τους Καϊνίτες τους ξέρουμε :)
    (καταπληκτικοί.. ειδικά οι τελευταίοι στίχοι!)

    Να προσέχεις την Παναγιά σου
    φίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή