Ανοχές. Γιες!

kylethompsonphotography

Papua - Two Flutes

Σβήνω και ξαναγράφω. Ο κόσμος που επαναναπαυτήκαμε μας αποχαιρέτησε. Κι αυτό, όπως κάθε τι, ακούγεται κοινότοπο. Παρατηρούμε γύρω μας τις αλλαγές. Τα μαγαζιά που κλείνουν, τα σαράφικα που ανοίγουν, το ξόδεμα της αγωνίας στα παλιά χρυσαφικά, όσων έτυχε να βρουν. Παρατηρούμε τους ανθρώπους που αλλάζουν, σκύβουν, αγριεύουν, τρομάζουν, αγανακτούν και παραδίνονται. Είμαστε παρατηρητές. Μας παρατηρούν αδιάφορα ή μ' απορία. 

Κάθε εικόνα απομακρύνεται, χάνει τους ήχους της. Η κώφωση είναι μαζική. Αυτό το σύστημα θριαμβεύει πάντα. Και στην κρίση του. Πες με πεσιμιστή, προδότη ή καμπούρη. Πες με βολεμένο. Μα δε βγαίνει τίποτα έτσι. Άραγε ποιος μπορεί ακόμα να πιστεύει ότι η Μέρκελ ήρθε στην Ελλάδα για να δια-πραγματευτεί; Ποιος δεν κατάλαβε ότι όταν θέλουν το κέντρο της Αθήνας δεν καίγεται; Πώς γίνεται ακόμα και σήμερα να κάνουμε το καθήκον μας; Να απεργούμε, να διαδηλώνουμε, να κατανέμουμε τον χρόνο μας σε κινη-τοποιήσεις, παρέες, σινεμά, αναμνήσεις διακοπών, τρεξίματα, υποταγές, ψιλοκαταχρήσεις, ανωριμότητες και σοβαροφάνειες; Ως πότε θα κοροϊδεύουμε εμάς τους ίδιους; 

Είμαστε δεμένοι με το πανταχού παρόν παρελθόν μας. Ίσως οι μόνοι προνομιούχοι είναι όσοι έχουν μοναδική περιουσία τις αλυσίδες τους. Κι αυτοί είναι που χρειάζονται για τη βρώμικη δουλειά. Κάτι ξεβράκωτοι πάντα. Δεν ήρθε ίσως η ώρα τους ακόμα. Θα μας κάνουν, λέει, Βουλγαρία. Εκεί το πάνε. Μα αυτό είναι το τίμημα για την επανάπαυσή μας. Να γίνουμε ό,τι μας καθόριζε σαν διαφορετικούς. Η ευρωπαϊκή μας θέση μάς καθησύχαζε τόσα χρόνια. Είχαμε αρκεστεί στην άνετη πραγματικότητα. Με σαφείς τις αντιρρήσεις μας για την κοινωνία των 2/3 ή για τη γενιά των 700 ευρώ ή για τις συνθήκες ζωής και δουλειάς στα Βαλκάνια, την παιδική εργασία στην Ασία και την Αφρική, για τον σιχαμερό σεξοτουρισμό της άπω ανατολής. Όλα κι όλα. Είχαμε απόψεις κι ευαισθησίες. 

Αρκεστήκαμε να ζούμε σε μια κοινωνία που ανεχόταν. Ανεχόταν τους διαφορετικούς και τους ξένους λουσμένη μεταμοντέρνες χαρούλες και χιλιάδες υποκοριστικές αηδίες. Ήμαστε ΟΚ με την ανοχή. Ήσυχοι. Σαν να μην ήταν αυτό ακριβώς το πρόβλημα. Ανοχή σήμαινε αναστολή για όσο χρειάζεται. Για μέχρι τώρα που τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνουν άλλα θύματα. Οι ντενεκέδες  νεοναζί. Αυτούς ανέχεται τώρα η κοινωνία. Αν τους πεις κακοποιούς, σου λένε πως οι πολιτικοί είναι χειρότεροι. Η κοινωνία ξέρει ν' ανέχεται. 

Περπατώ στους δρόμους, βλέπω. Παρατηρώ. Άξαφνα ένα κοριτσάκι πετάγεται στο δρόμο. Θα 'ναι του γυμνασίου. Σφίγγει τις γροθιές. Περπατάει χοροπηδηχτά και ακούω να φωνάζει κοφτά: Γιες! Μπορεί αυτή η εικόνα να είναι προϊόν πολιτισμικής εκπαίδευσης, αλλά ναι, μπορεί να χαίρεται. Έχει πολύ λιγότερους δεσμούς με το παρόν παρελθόν απ' ό,τι εγώ. Σχεδόν κανέναν. Η ζωή ποδοπατιέται σαν λάφυρο θανάτου. Αλλά η διέξοδος είναι πέρα από τα ιστολογικά μιζερολογήματα. Ο χρόνος, εφιάλτης και νταντά μαζί, δεν χάνει ούτε λεπτό. 

Corpus Christi