φωθιά

A la recherche du temps perdu 

Παραφυλάω την εποχή σα βυθισμένο καταπότι ποταπό στ' άπατα, εποχή ταπωμένη με την τάπα των ποτέ. Αργά σιμώνω τη φωθιά όπως εκείνο το πουλί που καίγεται, μα δεν θα καώ γιατί δε νογώ αν κατέχει το, το φτερωτό, ότι κάμει σα να 'τανε οι φλόγες πέπλα. Απέναντι, το παρανοϊκά τακτοποιημένο πλήθος. Δεν θέλουν να εκραγούν ή να λιώσουν, δεν έχουν έλκη ψυχής ή καθελκύσεις βιωμάτων, δεν.

Επικουρικώς ενδίδω στην απόλυτα τηκόμενη σιγή. Δεν μισώ διότι δεν δύναμαι να μισώ ούτε μισό κάτι, αφού αλλού εδράζεται η ανάσκελη αιτία, η εστία των δυνάμενων δεινών. Ήτοι, ο ηχηρός ρε μινόρε μιναρές ή ο εν τσάτραις πάτραις μινάρας, δεν δύναται, ω δυνατέ δυνάστη των στιγμών, δεν δύναται, κι αν δίνατε παράταση δεν θα εδύνατο, εις τα δεν, δεν.

Τάπωσαν τα ποτέ κάθε νοητική λιγούρα. Μουρμούρα μες στην κοίλη σιγή, δεν έχει δρόμους στον ουρανό, οι πύργοι χάνουν τον έλεγχο, οι φοίνικες περιφρονούν το φτέρωμά τους, αιώνια νωπό απ' του κατακλυσμού την εμμονή, γι' αυτό και δεν ελέγχεται τίποτα, χιλιάδες πόδια πάνω από τη λυσσασμένη ανημπόρια, δεν δύνανται να πετούν προς τη φωθιά, δεν καίει φωθιά, βρεγμένα αποκαΐδια σκυλεύουν το τίμημα των επιθέτων στα ψόφια ουσιαστικά. Δεν είναι ερείπια αυτά που οραματίστηκα, δεν ξέρω, μονάχα σε ταινίες τα είδα, όχι, δεν. 

ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΕΡΟΛΥΜΠΟΣ

Ούτε που ξέρω αν αυτά
πα να πουν ότι γίνομαι στρείδι.
Αυτό από πάνω ήταν ένα ποίημα
κι έγινε πεζοτράγουδο.
Ξέρω και δεν ξέρω.
Δεν τιμπώνω, δεν τιμπώνω.
Λέω και τα σύκα σκάφη, άμα λάχει.
Αντί χρυσής σιωπής.



jpastos




Ερωτόκριτος:

Eίχεν εκείνο το Πουλί που στη φωτιά σιμώνει,
καίγεται, κι άθος γίνεται, και πάλιν ξανανιώνει.
Eλέγασιν τα γράμματα, σ' όποιον κι αν τα διαβάζει,
πως η φωτιά, που τον κεντά, δροσίζει, όχι να βράζει·
"Όσο σιμώνω στη φωτιάν, και βράζει και κεντά με,
τόσο και ξανανιώνει με, γιατρεύγει και φελά με."