Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013


έσχατη κραυγή του Γ. Μακρή
στους αντίλαλους του κενού


στον Γ. Μακρή


ελευθερία είπε είναι βάσανο
που ισορροπείς με ρίσκο πορσελάνης
όλο κοιμάται στα βουνά
όλο τον μάχεται τον θάνατο
καθώς απλώνει το τουλπάνι της σφιγγός
ο ίδιος ο θεός ο θέρος ελευθέρως

ανέβηκε στον τελευταίο νόροφο
κόντεψεν η παλίρροια να πνιγεί
από ουτοπίας αναρρόφηση

ελευθερία είπε είναι μόνον άλμα
στο κενό από ανθρώπινα τέλος
μπλέκονταν με ταγκίλα νευωδιές
άντεχαν έντρομες την πτώση
πάναγνη όπως η πρόσκρουση

αυτό μονάχα είπε
είναι ελευθερία
ΠΟΘΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


Χορτάρι δυνατό θα νικήσει αυτό το παντοδύναμο 
μπουκάλι του έσχατου δηλητηρίου
σκέτο χορτάρι
κανένας πια δεν θα 'χει ανοίξει τα μάτια του
νομίζοντας ότι τα 'χει ανοίξει
ούτε τα σώματα ν' ασχοληθούν με την υγρή σαπίλα
ούτε η περίφημη γη θα έχει
να ανανεωθεί
και να έχουμε να φαμπρικάρουμε
νέα σώβρακα
γεωργικές μηχανές
οι άνθρωποι θα σαπίζουν παρά τα σκατά
πόσο διστάζω να μη βρίσκομαι σ' έναν λόφο
με μια έσχατη κραυγή στους αντίλαλους του κενού.



                                                                                    [1964;] 




[δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Το βαπόρι της ποίησης,
τεύχος 1, καλοκαίρι 1978]




4 σχόλια:

  1. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ανακάλυψες (τελικά από καιρό) τον Μακρή!!! Τον ξαναείχες αναφέρει, αλλά το είδα βιαστικά και το μυαλό μου πήγε σε έναν (αλλο) φιλόσοφο.
    Είχα αγοράσει το βιβλίο πριν από πολλά χρόνια. Μου το σύστησε ο Μίμης, ο βιβλιοπώλης του Ναυτίλου στη Χαριλάου Τρικούπη (και ο Γιώργος) από τότε που είχαν την "Παρουσία" στη Σόλωνος, απέναντι από το "Γρηγόρη" (το βιβλιοπωλείο, όχι το σαντουιτσάδικο, κάποτε είχα ραντεβού με τον Αντώνη στο Γρηγόρη κι αυτός πήγε στο σαντουιτσάδικο πιο κάτω) που το σύστηνε μόνο σε λίγους για να μην χαλαλιστεί τέτοιο έργο. Αυτό, μαζί με ακόμα ένα που το λάτρευε ο αδερφός μου (δεν θυμάμαι τον συγγραφέα, θα το ψάξω στα βιβλία του, θυμάμαι ότι ήταν αφιερωμένο στη "συντριπτική μειοψηφία") και δύο του σπουδαίου Κουμιώτη (που πάλι δεν θυμάμαι, θα τον θυμηθώ, ο Τάσος πάλι μου έλεγε ότι ο Λούλης -τον θυμήθηκα!- όταν διάβασε μια επιστολή μαθητριών του Αρσακείου που είχε λάβει με επαίνους για ένα βιβλίο του, πήρε τα βουνά για να πει τη χαρά του, γιατί οι άνθρωποι τον περνούσαν για μουρλό, ποιοι; οι να μην πω, λέγανε μουρλό τον Λούλη!). Τα βιβλία αυτά ο Μίμης δεν τα έβγαζε ποτέ στον πάγκο, τα είχε κρυμμένα για τα βλέπουν μόνο όσοι έπρεπε. Δεν είναι ελιτίστικο αυτό. Είναι από αγάπη, όπως το σχόλιο του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου ότι η είσοδος στον κόσμο του Παπαδιαμάντη προϋποθέτει ένα είδος νηστείας και προσευχής. Μεγάλο θέμα η ελευθερία. Μπορεί να πεθάνει κανείς γι' αυτήν ή εξαιτίας της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. θα' θελα να αντιστρέψω λιγάκι το τελευταίο, λέγοντας ότι σκοπός και αιτία της ελευθερίας είναι η ζωή...
    Δεν επιδιώκουμε ποτέ τον θάνατο για την ελευθερία, αλλά όταν δεν την κατορθώνουμε, δεν έχει νόημα μετά η ζωή...
    Ο θάνατος είναι η απόλυτη σκλαβιά, γι'αυτό κανείς έχει συνεχώς περισσότερα απωθημένα όταν στερείται την ελευθερία
    ("μόλις θα βγω απ'τα σίδερα, θα σφάξω κι άλλους δέκα").

    Ταμίστας, δικό σου αυτό το θεϊκό:
    https://www.youtube.com/watch?v=fYUmNqWNruQ

    (μη μ' ακούς, μωρέ, το μέλος μ' αρέσει! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμπέρασμα: ο πόθος για την ελευθερία μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη σκλαβιά.
    Μπορεί κανείς να πεθάνει για την ελευθερία αφού.
    Και ο θάνατος είναι η απόλυτη σκλαβιά αφού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τελικά βγαίνει κάποια άκρη σε σχόλια δύο ανώνυμων (διαφορετικών, εγώ είμαι ο πρώτος) πάνω σ' έναν ποιητή, γιατί ο ποιητής-Tamistas έχει τον τρόπο να συνθέτει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή