Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013


μάγκες κι ανθρωπάκια



τους ξέρω δα
τους έξυπνους τους μάγκες
που κρίνουν άκριτοι κάθε ανθρωπάκι
που σκύβει το κεφάλι το πρωί
σπουδάζει τα παιδιά πληρώνει νοίκια
που το σκατό και τους παλιούς 
τους πόθους κάνει παξιμάδι
τις πεθυμιές μιας αλληνής ζωής
τις κρύβει σε παντοτινά συρτάρια
κάτω από τους λογαριασμούς τις αποδείξεις
κάτω απ' τη σύνοψη και το κουτί 
με κάρτες για τους γάμους
που θα βρεθεί από υποχρέωση
που θα ψηφίσει θα δουλέψει 
στην απεργία θα πληρώσει το χαράτσι
θα σκαρφιστεί κάθε νομιμοτάτη πράξη
πέρα να βγεί ως να τελειώσουν τα παιδιά
αν το μπορέσει να βοηθήσει στα μετά
μαζί με τα παιδιά θηρία 
γίνηκαν οι ποχρεώσεις
μα ξέρει το ανθρωπάκι κατά βάθος 
καλύτερα από κείνους που το κρίνουν
πως είναι μάταιη σαν τη δική του 
η πρόποση η δική τους 
στης αμφισβήτησης
την ασυλλόγιστη ναυθάδεια
εκείνοι ακούν σπιντάτες μουσικές
καθώς ρεμβάζει με μπαρόκ τρομπέτες
εκστασιάζονται με εικόνες ουρανού 
με σκηνοθέτες ποιητές και φιλοσόφους
καθώς κουνάει τους το κεφάλι
για τις καυλόσπυρες και μόνο ψευδαισθήσεις
ξέρει πως δεν διαφέρει
απ' τους κριτές του που γλεντούν 
τον ύπνο της δικής τους ήττας 
που στον πυθμένα πνίγεται καιρό
της μελαγχολικής του κούπας
τους δίνει ωστόσο λόγο να υπάρχουν
να κρίνουν δηλαδή αφού 
πως για να κρίνουνε
πιστεύουν είναι 
διαλεχτοί




lesalon2



καλή διπολία κι αυτή
αξεχώριστον ζεύγος
τους δίνει λόγο να υπάρχουν
μα γι' άλλους λόγους υπάρχει



Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

για τους βέλβετ και τον λου



για τους βέλβετ και τον λου
τάπαμε όλα προ πολλού
για το ροκ του παρελθόντος
μες στην έρημο βοώντος
για τις βόλτες με τ' αμάξι
μην τρομάξει και ρημάξει
για τον μύθο για το πλήθος
που δονεί ο μέγας λίθος
δεν κυλάει μόνο κυλιέται
με τον θάνατο φιλιέται


Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013


Κύριος και Δούλος (I)


Οι αξίες μας δημιουργήθηκαν και εκφράζουν μια - περασμένη πια - εποχή όπου ο δυτικός άνθρωπος ήταν "μέσα στο ρεύμα της Ιστορίας" και αδιαφορούσε για το πώς είναι δυνατό να υφίστανται την Ιστορία όλοι αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους η δική μας ιστορική ζωή ήταν ο δικός τους ο θάνατος. Η "Διαλεκτική του κυρίου και του δούλου" στη "Φαινομενολογία του Πνεύματος  - μια από τις υψηλότερες στιγμές της Δυτικής Φιλοσοφίας - ολοκληρώνεται με τη στιγμή όπου ο δούλος ξαναβρίσκει μέσα στην Εργασία το νόημα και την πραγματικότητα της ανθρώπινης αυτονομίας: όλη η αισιοδοξία του Marx βγαίνει απ' αυτή την απόλυτη πίστη στην ακαταμάχητη λογική ("Διαλεκτική") αναγκαιότητα που κάνει το δούλο να περάσει από τον "φόβο και την αγωνία" στη συνείδηση της Ελευθερίας και τη συμφιλίωσή του με την ύπαρξη - αυτή τη συνείδηση της Ελευθερίας που ο Marx την ονόμασε "ταξική συνείδηση".

[...]

Η "Ηθική των κυρίων", πολύ προτού την ανακαλύψει το νιχιλιστικό βλέμμα του Nietzsche, ήταν η φυσική κατάσταση του δυτικού ανθρώπου και όλες του οι αξίες: η αισιοδοξία του, ο "ανθρωπισμός" του, ο "προοδευτισμός" του, η αποξενωμένη από κάθε τραγικό μάθος "Αισθητική" του, προϋπέθεταν αυτή την "Ηθική των κυρίων" και κατοχύρωναν την ησυχία της συνείδησής του απέναντι σε κάθε τραγικό προβληματισμό σχετικά με το νόημα ή τα αποτελέσματα της ιστορικής του δράσης. 

Σήμερα, ο άνθρωπος αυτός, βρέθηκε ξαφνικά χαμένος μέσα σ' ένα κόσμο από πράγματα και γεγονότα που τον ξεπερνάν και τον μετατρέπουν σε όργανο μιας Λογικής και ενός Μηχανισμού που όσο λιγότερο μπορεί να τον αγνοεί τόσο περισσότερο αρνείται να αναγνωρίσει μέσα του τον εαυτό του και τόσο περισσότερο του φαίνεται απάνθρωπος και μοιραίος. Από τους πολέμους και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης - τους μεγάλους δαίμονες του 20ου αιώνα - μέχρι τα "ένστικτα του θανάτου" του Freud και την "Εξομολόγηση" του Μπουχάριν, οι δαίμονες του Goya και του Σταβρόγκιν - οι πανάρχαιοι Δαίμονες της Ύβρης ακι της Αδικίας για τους οποίους είχαν μιλήσει γεμάτοι φρίκη και δέος όλοι οι προφήτες από τον Ησαΐα μέχρι τον Αισχύλο και που ο 19ος αιώνας πίστεψε ότι τους είχε οριστικά και τελειωτικά εξαφανίσει - βγήκαν ξανά από τα υπόγειά τους. 




Αυτή η συμφιλίωση με τη ζωή με τη μεσολάβηση της αναγνώρισης της παρουσίας του θανάτου μες τη ρίζα της ύπαρξης - που μας θυμίζει άλλωστε αυτή τη στιγμή μες τη Διαλεκτική του Κυρίου και του Δούλου όπου ο φόβος του θανάτου, "του απόλυτου Κυρίου", κάνει τη σκλαβωμένη συνείδηση να ξαναβρει την ανθρωπιά της - θα είναι μια "οπισθοδρόμηση", λέει ο Freud, γιατί δεν μπορεί παρά να σημαίνει μια - προσωρινή ή οριστική - εγκατάλειψη της προοδευτικής ιδεολογίας που, παρ' όλο τον απατηλό της χαρακτήρα, δεν παύει να συμβολίζει μια υψηλή στιγμή ανθρώπινης αυτοπεποίθησης. Θα είναι μια "οπισθοδρόμηση" γιατί ο άνθρωπος θα πρέπει να ξαναβρεί το μυστικό - το παμπάλαιο μυστικό - και τη δύναμη που δίνει ο Φόβος απέναντι στην ίδια του τη δύναμη: αυτός ο Φόβος από τον οποίο είχε χειραφετηθεί από τότε που οι άγγελοι της Reims και του Angelico έκλεισαν τις πόρτες της Κόλασης που έκοβε τον κόσμο στη μέση, αυτός ο Φόβος που ξυπνούσαν οι προφήτες του Ισραήλ, αυτός ο Φόβος που έκανε τον Αισχύλο να λέει: όλα τα φυσικά στοιχεία διαλαλούν την ύπαρξη των δυνάμεων που επειλούν τη ζωή· ποιος όμως θα μπορέσει να μιλήσει για την Ύβρη του ανθρώπου;

Υπάρχει, θα μπορούσαμε να πούμε, μια βαθιά συγγένεια ανάμεσα στα εφιαλτικά όνειρα ενός ψυχωτικού που αποξενώνεται ολοένα και περισσότερο από την πραγματική ζωή του... και την ανάγκη του Τραγικού και του Απόκοσμου που κυριεύει μια ολάκερη κοινωνία όταν η Ιστορία της θέτει προβλήματα που - αντίθετα με την αισιόδοξη θεωρία του Marx - δεν μπορεί να λύσει. Μες τον εφιάλτη, μες το όνειρο αυτο-τιμωρία, η "άρρωστη" συνείδηση μετατρέπει σε απειλητικές οντότητες τα σύμβολα της αποτυχίας της και της ριζικής της ανικανότητας να αντιμετωπίσει τα πραγματικά προβλήματα της ύπαρξης και να πραγματοποιηθεί και η ίδια μες την επίλυσή τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, μια κοινωνία που συνειδητοποιεί την ιστορική της αποτυχία και καταδίκη χωρίς να μπορεί να βρει μέσα της τη δύναμη ν' αποκαταστήσει την ενότητα του ανθρώπου με τον εαυτό του, κατέχεται από την ανάγκη να αναγνωρίσει την πραγματικότητα του εφιάλτη, να μυθοποιήσει την ίδια την Ενοχή, να δώσει ένα νόημα στην ίδια της την Τιμωρία: η "νομιμοποίηση" του Κακού, η συνειδητοποίηση του Αρνητικού, η γλώσσα του Θανάτου (το Κακό, το Αρνητικό, ο Θάνατος με τις απειράριθμες δαιμονικές τους μορφές είναι τα ανώτατα σύμβολα της απάνθρωπης υπόστασης που ανακαλύπτει ο άνθρωπος μέσα του· και ακριβώς γι' αυτό, είναι τα κατ' εξοχήν σύμβολα που εκφράζουν την εξέγερση της ζωής κατά της αυτονομίας και ασφάλειας της συνείδησης) είναι γι' αυτήν μια ύστατη ελπίδα σωτηρίας. 




αποσπάσματα από το:
Κώστας Παπαϊωάννου
ΜΑΖΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ - 2003





Dronemf S.



Οι διπολίες είναι στιγμές αυτών των συνηθισμένων σχέσεων 
που άλλοτε εμφανίζονται σαν διαταραχή, άλλοτε σαν διδυμίες, 
άλλοτε σαν αλληλοαποκλεισμοί κι άλλοτε σαν σινεκβανόνες.

Η διπολία Κύριος και Δούλος είναι ίσως η αφορμή
για τις σκέψεις του Παπαϊωάννου που η λύπη τους,
απ' τα χρόνια του '50, ξεκόπηκε και σάλταρε
από πάνω μπλογκωμένη.




Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013


αρχαίο πνεύμα θάνατο



Στην αρχή έπαθα σύγχυση. Νόμισα ότι ο Πρετεντέρης έγινε δόκιμο μέλος του Ιού, ότι το σχέδιο antifa είχε καταλάβει τα στούντιο μεγκάλων τηλεοπτικών σταθμών, οι αποκαλύψεις γίνονταν καταιγιστικές. Τι συνέβαινε; Είχε έρθει η σειρά της ΧΑ να τεθεί σε κατάσταση εξαίρεσης; 

Η μείωση του δημοσκοπικού ποσοστού της ΧΑ σε σχέση με το λυσσαλέο τηλεοπτικό μαστίγωμά της είναι ασήμαντη. Το σκηνικό συμμορφώνεται σε εγελιανή διαδοχή. Θέση: η κοινοβουλευτική μασκαράτα της ΧΑ προκαλεί ενδιαφέρον, απολαμβάνει προτεινόμενα μικρόφωνα, καταγγέλλει με κέζουαλ στιλ τους προσκυνημένους, εμπνέει προδομένα φασιστόμουτρα κι απελπισμένους μαζάνθρωπους, επελαύνει. Άρνηση: η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που θα μπορούσε - αν δεν άλλαζε ό,τι είχε αλλάξει - να μην πάρει διαστάσεις που ενοχοποιούν όλη την ηγεσία και τα στελέχη της ΧΑ, η τηλεοπτική υστερία, οι δικαστικές διώξεις. Άρνηση της άρνησης: η συγκράτηση των ποσοστών της ΧΑ που αποδεικνύει ότι οι λίντερς οβ οπίνιον απέτυχαν (;)  στο νέο τους ρόλο. Ο ψηφοφόρος της ΧΑ συνεχίζει να μην πείθεται από τα μίντια. Εννοείται.





Η αλήθεια της ανεξάρτητης συνείδησης είναι συνεπώς η δουλική συνείδηση. Αυτή φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι πράγματι εκτός εαυτού και σε καμία περίπτωση δεν περνάει για αλήθεια της αυτοσυνείδησης. Αλλ' όπως ακριβώς έδειξε η κυριαρχία, ότι δηλαδή η ουσία της είναι το ανάστροφο αυτού το οποίο αυτή θέλει να είναι, έτσι και η δουλεία στην ολοκλήρωσή της θα μεταστραφεί στο αντίθετο από αυτό που η ίδια είναι άμεσα· ως μία συνείδηση απωθημένη πίσω στον εαυτό της θα εισδύσει στον εαυτό της και θα μεταπλαστεί σε μια αληθινή ανεξάρτητη συνείδηση. 


Κύριος και δούλος, και κάθε παρομοιότυπο δίπολο, στην εγελιανή φιλοσοφία αλληλοεξαρτώνται. Ο κύριος γίνεται τελικά δούλος του δούλου, αφού δεν γίνεται να είναι κύριος χωρίς αυτόν. "Είστε δουλάκια" είπε ο Παναγιώταρος στις κάμερες, σε σένα, σε μένα, την ώρα που τον άφηναν ελεύθερο. Κάποιοι που δηλώνουν εθνικοσοσιαλιστές θεωρούν πρόδρομους φιλόσοφους του εθνικοσοσιαλισμού τον Έγελο και τον Αριστοτέλη. Βέβαια οι διωκόμενοι αποκηρύσσουν τον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά τα σαΐνια της τιβής ανακαλύπτουν πια όσα όλοι ξέραμε εδώ και χρόνια για το παρελθόν τους, όπως ξέραμε και για το παρελθόν του Βορίδη ή, από την άλλη πλευρά, του Χρ. Λαζαρίδη και άλλων πολλών. Ανακαλύπτουν τώρα χρυσαβγίτες να εκμεταλλεύονται μετανάστες, τους ίδιους που κυνηγάνε σε νυχτερινές εξορμήσεις, ίσως όχι ακριβώς για να τους τρομοκρατήσουν και να ξεκουμπιστούν, ίσως, σαν τους αρχαίους Σπαρτιάτες, για να επιβεβαιώσουν τη σχέση. Ίσως εμπνέονται από το κρυφτό των νεαρών Σπαρτιατών που έμεναν στην ερημιά, κρυμμένοι τη μέρα και τη νύχτα ξεκοίλιαζαν με μαχαίρια είλωτες. 



Ίσως, ποιος θα ερμηνεύσει άραγε αυτές τις λαμπρές σκέψεις, ίσως έχουν στο νου τους τη δουλεία για χρέη, που κατάργησε στην Αθήνα ο Σόλων εισάγοντας ξένους δούλους. Ίσως πάει το μυαλό τους στην υποδούλωση από τους Λακεδαιμόνιους όσων Λακεδαιμόνιων δεν θέλησαν να συμμετάσχουν στον πρώτο πόλεμο με τη Μεσσηνία, ίσως τη συγκρίνουν με τον δικό τους ακήρυχτο πόλεμο των δικών τους ταγμάτων εφόδου. Ίσως πάλι θεωρούν ότι τα τοκοχρεωλύσια που επιβάλλει η τρόικα είναι αντίστοιχα της αποφοράς των ειλώτων, του φόρου σοδειάς που κατέβαλαν στους κυρίους του κλήρου. Η Hannah Arendt επισήμανε, αναλύοντας την ανθρώπινη κατάσταση, ότι 
Πριν τη νεότερη εποχή, που άρχισε με την απογύμνωση των φτωχών από την ιδιοκτησία τους και κατόπιν συνεχίστηκε με την χειραφέτηση των νέων ακτημόνων τάξεων, όλοι οι πολιτισμοί στηρίζονταν στο απαραβίαστο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Ο πλούτος, αντίθετα, είτε ιδιωτικά κατεχόμενος είτε δημόσια κατανεμημένος, δεν υπήρξε ποτέ προηγουμένως κάτι το ιερό. [...] Η διάκριση είναι απολύτως φανερή στην περίπτωση των δούλων, οι οποίοι, αν και δεν είχαν ιδιοκτησία όπως την εννοούσαν οι αρχαίοι (δηλαδή δικό τους τόπο), δεν ήσαν διόλου στερημένοι ιδιοκτησίας όπως την εννοούμε σήμερα. [...] Ο ελεύθερος, ο οποίος διέθετε τον δικό του ιδιωτικό χώρο και δεν βρισκόταν, όπως ένας δούλος, στην διάθεση ενός κυρίου, μπορούσε παρά ταύτα να "αναγκάζεται" από την φτώχεια. Η φτώχεια αναγκάζει τον ελεύθερο να συμπεριφέρεται σαν δούλος. 
Ίσως λοιπόν αυτό βλέπουν οι χρυσαβγίτες. Τη δουλική συμπεριφορά και στάση μιας μάζας που μάχονται να κερδίσουν, που ένα μέρος της παραμένει δικό της, κερδισμένο. H Arendt γράφει σε μια από τις πολύτιμες υποσημειώσεις της στη Vita Activa για ένα ανέκδοτο που αναφέρει ο Σενέκας από την αυτοκρατορική Ρώμη: για την απόρριψη από τη σύγκλητο της πρότασης να ντύνονται ομοιόμορφα οι δούλοι, για να ξεχωρίζουν από τους ελεύθερους πολίτες, επειδή έκριναν ότι έτσι θα συνειδητοποιούσαν τη δυνητική ισχύ τους. Τα δουλάκια χωρίς μαλλιά με τα μαύρα ρούχα τα ομοιόμορφα το γνωρίζουν καλά. Όπως ξέρουν και να μεταμορφώνονται, να γραβατώνονται, όταν συζητιέται η άρση της ασυλίας τους, και να κερδίζουν. Επιβεβαιώνοντας ότι έρχονται οι μέρες που φοβόμασταν, οι μέρες που ο βούρδουλας που γαργάλησε τα παχύδερμα θα ματώσει τις ουτοπικές σκέψεις  για ελευθερία. 



Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013


έρχονται οι μέρες που φοβήθηκες


                                                                                                       absurdkingdom.tumblr



τους χάλασαν τα σχέδια
εδώ θα πουν γεννιόταν η δημοκρατία 
τους έστησαν στ' ακονιστήρια
οι ξιφολόγχες να ρεκάζουν μίσος 
ούτε ρπετό ούτε γύπας ούτε 
νευροσυνάψεις επικές αδρεναλίνες
χαμένοι δρόμοι τσακισμένα σκαλοπάτια
σημειωτόν μεταβολή σφυγμοί διακόσιοι 

ξενύχτησαν έξω απ' του δικαστή την πόρτα
χασμουρητά σε ανακριτικό γραφείο
τιμή χωρίς εκπτώσεις του αίματος 
αναφερθείτε βουλευτά μου εις τας αρχάς σας
ένας νεκρός και στοπ καιρός για δίκιο
δεν τα σηκώνει αυτά το σύστημά μας
ανοϊκή γηραιά δημοκρατία 
έρχονται οι μέρες που φοβήθηκες 
πριν νύχτες

πονά η δημοκρατία τα δουλάκια
νταήδες κωμωδίες ανθρωπάκια
μύθοι από κρεματόρια πολυμάνσεις
τσαντάκι χειροπέδες στη μουτσούνα
δεν αγκυλώνει όποιον κι όποιον ο σταυρός
ματώνει ο μαίανδρος ρυπώδεις υπανθρώπους
πανάκριβη τιμή αυθεντική 

άσε το αίμα να κοχλάζει
στη συστηματική κατάψυξη
ο βάκιλλος θα επιζεί παχύδερμο 
θα τέρπει όψη για να λλάζει και δομή
στης σβάστικας το στοργικό σεντούκι
θα καρτερεί με κινητό και με μαχαίρι
στην εσοχή του τόξου βρώμιο βέλος
θα ξαποσταίνει θα λυγά θα πεθυμά 


οι δημοσκόποι ας γυρίσουν τα μανίκια
τέτοια εγκλήματα τρομάζουν αγγελούδια
τέρμα τα πάνελ ώρα για καταγγελίες 
αθώα πιτσούνια της οθόνης θαλπωρές
κι εσείς παρθένες ω παρθένες σεις μωρές





                                                                                                                                  1985cactus