Αναρωτιέμαι. Μήπως
είμαστε μέρος του σχεδίου.
Εκπεφρασμένοι εκ περιόπτου αιδοίου
δια παντός· και δι' ου τα πάντα εγέρασαν.
Ανησυχώ μην
είμαστε ένα μέρος του σχεδίου
άλλοτε ασήμαντο, άλλοτε κομβικό.
Φανατικοί της κάθε διαφοράς,
της κατανάλωσης μανιστικαταπέλτες,
μαστιγωτές παντός μορίου εξουσιών
και στοχαστές επίμονοι αναγνώστες.
Βεβαίως, εμβριθείς. Ληστές
εφτάρφανοι της ίδιας μοίρας,
της ίδιας σαστιμάρας,
μην είμαστε,
φοβούμαι.
Έχει πλάκα που
στ' ατομικά (κούνια που) αδιέξοδα
καταζητείται η ένταξη σε μία δήθεν αφανή συλλογικότητα:
Δεν ήμουν μόνος σε τούτα τ' αδιέξοδα. Ήμουν
συνένοχος της ύπαρξης. (Κατ (αν)) αλώθηκα
όσο αδύναμος τόσο αδίστακτος. Εγώ
ειμί ως άλλος εσύ ο μόνος.
Μα, ποιος, εγώ;
Ο πιθανότερος κάτι αύριο;
Εσύ; Ο ασφαλέστερος γίγας
της ευθυκρισίας;
Τούτη η γης που την πατούμε,
μηδενός εξαιρουμένου,
τούτη η γης τα πίνει όλα. Ενίοτε
εκχέει ό,τι δεν άντεξε
να πορροφήσει.
Είμαστε κάτι ξεροσταλιασμένες
φανφάρες. Η μνήμη μόνο μας κερνάει,
τους στίχους μας ποτίζει, τους γερνάει·
αγρίμια που σφαδάζουν στις αρένες.
Είμαστε κάτι ατυχείς υμένες
που κάθε συφορά μάς διαπερνά. Η
θραύση μάς διαλύει στα στερνά. Η
ποίησή μας γλύφει τους πυθμένες.
Είμαστε κάτι διάσπαρτες παθήσεις
με τρόμο μήπως και θεραπευτούμε.
Εντός μας μεταβάλλεται η φύσις.
Από φριχτούς σοφούς θα πομπευτούμε.
Θα καίγουνε τα τραύματα κι η φθίσις
στην ποίηση θα ζητά να ξοδευτούμε.
το ως άνω παρατράγουδον (παραποίημα)
υπό τον τίτλον είμαστε πάτοι
δημοσιεύθηκε εις το έσχατον (8ον) τεύχος
του νέου, ουχί μόνον ποιητικού, σκεύους
υπό την επωνυμίαν
τεφλόν
και δη εις το αφιέρωμα
εις την παρωδίαν
επιμελείας
Ράνιας Καραχάλιου