Μαγεμένος παρακολουθῶ,
Μία μικρὴ ἀράχνη στὰ φύλλα τῆς κληματαριᾶς
Συνδέει μὲ ἀσημένιες ἴνες τ’ ἄστρα,
Τὰ σταφύλια,
Τὶς θηλὲς τοῦ κοριτσιοῦ μου ποὺ κοιμᾶται γυμνό.
-«Εἶμαι ἡ συνείδησή σου», ψιθυρίζει τὸ ἔντομο
«Ὑφαίνω τὶς μορφές, συλλαμβάνω τὰ ὄντα»
Φφφ! μιὰ δυνατὴ πνοὴ
Κόβει τὸν ἱστό, λύνει τὰ μάγια.
Δὲν εἶμαι τὸ σῶμα, ἡ συνείδηση…
Εἶμαι ἡ ἀπόκοσμη πνοὴ ποὺ διαπερνᾶ τὸν κόσμο
Ἡ σιωπὴ ποὺ βοᾶ μέσα ἀπὸ τὶς λέξεις.
Αὐγούστου νύχτα
Χιλιάδες ἄνθρωποι κρέμονται στὸν οὐρανὸ
Μὲ τὰ χείλη κολλημένα στ’ ἄστρα,
Θηλάζουν φῶς.
αυτόν
τον Αύγουστο
με άλλους στίχους
μπλογκοσφαιρόβιους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου