Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014


του πλάτωνος η σκέψις
με μισούσε







Αδείμαντε, του απάντησα εγώ, δεν είμαστε ποιητές, εγώ κι εσύ, αυτή τη στιγμή - μια πόλη πάμε να ιδρύσουμε. Αυτό το οποίο οφείλουμε να ξέρουμε ως ιδρυτές της πόλης είναι τα καλούπια που πρέπει να χρησιμοποιούν οι ποιητές για τους μύθους τους και που αν δεν τα λαμβάνουν υπόψη τους, δεν θα πρέπει να τους επιτρέπουμε να γράφουν κι όχι να πλέκουμε εμείς μύθους. 
Σωστά, είπε· αυτά όμως τα καλούπια για τις ιστορίες με τους θεούς πώς ακριβώς θα είναι;
Να, κάπως έτσι, είπα: είτε για επική ποίηση πρόκειται είτε για λυρική είτε για τραγωδία, το θείο πρέπει πάντοτε να παριστάνεται απαράλλαχτα όπως είναι.
Πράγματι, πρέπει.
Ο θεός όμως δεν είναι σταλήθεια αγαθός και δεν πρέπει ως τέτοιον να τον περιγράφουν;
Ασφαλώς· γιατί ρωτάς;
Ωστόσο κανένα αγαθό πράγμα δεν είναι βλαβερό· έτσι;
Νομίζω, ναι.
Άραγε κάτι που δεν είναι βλαβερό προξενεί βλάβη;
Με κανέναν τρόπο.
Και κάτι που δεν προξενεί βλάβη κάνει κανένα κακό;
Κανένα.
Και κάτι που δεν κάνει κανένα κακό θα μπορούσε να ήταν αιτία κάποιου κακού;
Πώς θα ήταν αυτό δυνατό;
Το αγαθό, πάλι, είναι ωφέλιμο;
Ναι.
Επομένως είναι αιτία ευτυχίας.
Ναι.
Συνεπώς το καλό δεν είναι η αιτία για όλα τα πράγματα αλλά μόνο για τα καλά, ενώ για τα άσχημα πράγματα δεν φέρει ευθύνη.
Συμφωνώ απολύτως, είπε.
Επομένως, είπα εγώ, ούτε και ο θεός, ως αγαθός που είναι, είναι η αιτία για όλα όσα συμβαίνουν στους ανθρώπους, όπως λέει ο πολύς κόσμος, αλλά για λίγα μόνο, ενώ για πολλά άλλα δεν είναι υπαίτιος· γιατί στη ζωή μας τα καλά πράγματα είναι πολύ λιγότερα από τα άσχημα, και τα καλά αυτά δεν πρέπει να τα αποδίδουμε σε κανέναν άλλο, ενώ για τα άσχημα πράγματα πρέπει να αναζητούμε κάπου αλλού την αιτία τους κι όχι στο θεό. 




Πλάτωνος Πολιτεία
Μτφ. Ν. Μ. Σκουτερόπουλου
Εκδόσεις Πόλις - 2002
σελ.160, 162









Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014


λογική




χτίστηκα μέσα στων ανθρώπων τα υπόγεια
άντεξα σύμβολα στους τοίχους καρφωμένα
με ταπεινότητα επιδόθηκα σε ασκήσεις
σε ντροπαλό πάντα ρυθμό αξιοπρεπείας


τριγύρω ανάμεσα εγώ-υπό-υπέρ
συναγερμοί το πάντα τέλος αναγγέλναν
μεστή του πλάτωνος η σκέψις με μισούσε
οι ποιηταί σπουδάζαν έρωτα επί χάρτου


όλα είναι λάθος τα σωστά η γη γρυλίζει
η ολότης εύχεται τα δέοντα στα κομάτια
η πράξις σφάγιο σκοπούμενης ελπίδας
 παντοίων κινδύνων νάρθηξ πρόνοια λογική


φασκιώνει χρόνια
τις σιωπές μας
στοργική




devonblunden



Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014


σιωπές





χτίστηκα
στων ανθρώπων
μέσα τις σιωπές
κάτω απ' τις πλάκες
των σιωπών έστηναυτί
και τίποτα
ερημιά

έκλεινα εντός
τις φυλλωσιές
που χόρευαν ώσπου
κλαδιά γυμνά κρατούσαν
το λυγμό για τη βροχή
πιάναν κορόιδο
τον αέρα το νομά
και των μαθιών
την περισπούδαστη 
εποπτεία
μίλησα τη σιωπή
τη γλώσσα των αστών μιμήθηκα
των προλετάριων την ελπίδα
καμώθηκα στων μικροαστών
την καταδίκη 
τη σιωπή
κοιτώντας πάνταπο μακριά
το γέρικο καράβι πούδεσε
ξαμόλησεν αλαφιασμένους ναυτικούς
και ποντικούς του Πόντου
είδα παιδιά γριές
χαμάληδες σκυλιά
πόρνες απόλες τις φυλές
πρεζόνια ντόπια
θλιμμένο σμάρι
να υποδέχεται
τους ξένους
καθώς συντρόφευε
την πάχνη της αυγής
η ανομολόγητη σιωπή
που εξουσιάζει
ποιήματα δαγκωμένα
από σαγήνη
απαγγελία σιωπής
υπάκουα θρωπάκια
εμβολιασμένα




Dens We Tunneled


πες μου φωνή 
της ερημιάς εντός μου
για τις δικές μου πές μου 
τις σιωπές μου







pençik bahçe