Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015


Μπουμπλίν


τα είδα τα θρωπάκια 
με κουρσάκια ρουχαλάκια εμπριμέ
τη μνήμη να στεγνώνουν μην να χύσει 
να την ξεραίνουνε να τρίβεται η σκόνη
να τρώνε σαν πουλάκια γκαστρωμένα
κόπιες σελίδες στα βιβλία των τρελών
τα είδα τα θρωπάκια κιθεμπλόμ


είδα και μένανε με είδα νάμεσό τους
πώς και με είδα ναρωτιέμαι το μυστήριο
στις ίδιες μέσα συναθροίσεις στις ποσίες
αφού λοξά κοιτούσα τούτη την οθόνη
να στάζει λέξεις των δαχτύλων μου σπυράκια
για τα θρωπάκια τα τρανά τα κουμπωμένα


είδα και σένανε να τρέχεις γύρω γύρω

ν' αρπάζεις αααα τα ορθωμένα κινητά τους
πανέξυπνης χαράς απτής φινέτσας
τι φκιάνουν τούτα να ουρλιάς να καταριέσαι
ανοίγει ο κόσμος μεγαμπάιτ με εικονίδια 
ύστερα γέλια νασταμάτητα στα μούτρα
όλο γελάς από τα γέλια κατουριέσαι


τι θα 'ταν λίγο αν ερχόσανε κοντά μου

να νιώσω πάλι πως γεμίζω πάλι δέρμα
το γέλιο πάλι πως μπορώ να το χαδέψω
όπως τις μέρες που στο κάδρο μου γελούσες
πα στης μαλβάζιας τα ερείπια και στης ύδρας
σ' ένα κανόνι δίπλα νέμελη μπουμπλίν


έλα λοιπόν

περπάτα με στο καλοκαίρι
κρύψε με κει στη χουρμαδιά
εκεί στ' αλγέρι




fineartamerica







φωνή: της γκούγκλ

Eric Burdon and the Animals:
as the years go passing by



2 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. "Οσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
      βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
      γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
      που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. "

      Ν. - Α. Ασλάνογλου

      Διαγραφή