Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015


στη συμπαγήν της επιβιούπολης ομίχλη



ο δρόμος σβούρα γόγγυζαν οι σκύλοι
κρέμονταν στις προθήκες ξέριζα κεφάλια
σπανίως αν κάποιος έστρεφε το βλέμμα
ένιωθε το τσιγκέλι στο κεφάλι του
τρύπαγε το κρανίο σαν παλιάν εκδίκηση
ώσπου απλωνότανε στη ράχη κατά μήκος
η διψα της πρεζότητας τηγμένη


τα βράδια
μπαίναν βιαστικοί
σε σκοτεινές εισόδους
δεν άναβαν το φως ούτε αναπνέαν
ανέβαιναν τον όροφο να βρουν ενώ
σε μια προθήκη τα κεφάλια γύριζαν
μ' έναν μηχανισμό γκριν γκρον
με τεθρασμένη μουρσική ενώ
περίμεναν εκείνες λίγο κρέας
κανένα περιοδικό για
να τους φέρουν


οι αλλαχτές 
των κεφαλιών μύριζαν
στο μαντήλι έθιμο θυμό
ποιος ξέρει πού τα πήγαιναν
τόσα κεφάλια είπαν πως
τα ξανάστηναν στη θέση τους
μα δεν συνάντησε κανείς ποτέ
στη συμπαγήν της επιβιούπολης ομίχλη
αποκεφαλισμένον με κεφάλι απάνω του



Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015


ο Τσίπρας γουλί



gifvault



Ο Τσίπρας γελούσε και ξεροκατάπινε, έμενε, λες και του είχε καθίσει ψαροκόκαλο, ξαναγελούσε με δάκρυα, τραύλιζε λέξεις ανάκατες από το Σύνταγμα της Ελλάδος, ο κόμπος στο λαρύγγι φούσκωνε σαν χειροβομβίδα του ΕΛΑΣ, ο Γλέζος έξω απ' το κουπέ τραβούσε απ' το μαλλί την Παπαρήγα, το τρένο τρανταζόταν σαν αερόπλανο, κοπάναγαν τα κεφάλια στο ταβάνι, ο Τσίπρας ήξερε πως ήταν πάλι μόνος με τον Βαρουφάκη που είχε απλώσει τις αρίδες και βρωμούσε σκόρδο, δεν υπέκυψε στον τελευταίο πειρασμό του να τα παρατήσει, να πάρει τη γυναίκα που αγάπησε να πάνε διακοπές με ωτοστόπ, πού μπλέχτηκα είχε σκεφτεί, με πήρε στο λαιμό του ο Αλαβάνος, ξύπνησε ο Βαρουφάκης κι άρχισε να κλάνει, είχε δεκατρείς κλήσεις από τον Σκουρλέτη, το τρένο γύριζε όλο γύρω σε σαλίγκαρο, είχε στη μούρη το κεφάλι του Μαρξ όπως το πλοίο στο Σουίτ Μούβι, άμα τον ξύριζαν και του 'βαζαν γυαλιά ίδιος ο Σόιμπλε θάτανε, σκέφτηκε, ο Βαρουφάκης που είχε ξανακοιμηθεί ξύπνησε μ' ένα ουάου, είδα, του είπε, μια γριά ίδια ο Ντάισελμπλουμ, ή μήπως ίδια ο Βιτγκενστάιν, μάλλον ο Βιτγκενστάιν, μου είπε Γιάνη μου το κασκόλ σου τρε μπανάλ και να το ξέρεις αν σχεδιάζεις το μέλλον βάσει του παρονθόντος θα είσαι δεισιδαίμων, ρώτα τον Δραγασάκη που είναι έμπειρος, πολύ πιο επικίνδυνος θα πει, και κάνε το αντίθετο, μου είπε, Αλέξη, τον κοίταξε με τρόμο ο Τσίπρας, θυμήθηκε που του είπε ο Λαφαζάνης σήμερα Κέινς - αύριο Μπουχάριν, τραντάχτηκε το τρένο και σταμάτησε, πλακώσανε γριούλες της γενιάς των 700 ευρώ και κάτω, νέοι των 25 με τζιν 751, κοκκινοτρίχηδες δανειολήπτες και γονυπετείς της μεσαίας τάξεως, όλοι γι' αυτόγραφα, ανθ' υμών γουλί me, ψέλλισε ο Βαρουφάκης, ο μπαρμπέρης τράβηξε απαλά την πόρτα, πέρασε την πετσέτα στον λαιμό που ξεροκατάπινε, άρχισε να κόβει βαθιά, έβγαλε μετά τη σαπουνάδα και το ξυράφι, ο Βαρουφάκης ξαναξύπνησε, αυτή τη φορά μέσα σ' εφιάλτη, όχι, Αλέξη, όχι γουλί, ούρλιαξε κι ανατρίχιασαν οι αλεπούδες, μάλλον η ανατριχίλα, όχι το ουρλιαχτό, ξύπνησε την κυρία Κικίδη - Μουλά, που απ' το τέλος του Γενάρη τη βασάνιζε η σκέψη της επιστροφής στην πατρίδα, θα περιμένω τη συμφωνία με τους εταίρους, είχε πει στον φίλο της στην Τσιάπας, τον Χοσέ, για τον Πρόεδρο δεν την πολυένοιαζε, ποτέ της δεν πίστεψε ότι θα πρότειναν Αβραμόπουλο.










Οποιαδήποτε ομοιότης 
με πραγματικά πρόσωπα, ονόματα κλπ
στο εφήμερο μικροπράμα ο Τσίπρας γουλί
είναι τελείως συμπτωματική, με εξαίρεση 
την περίπτωση της κυρίας Κικίδη - Μουλά. 
Η τελευταία εμφανίζεται για δεύτερη φορά το 2015.
Η πρώτη φορά ήταν σ' ένα φευγαλέο πέρασμα
κατά την παρουσία της υπόθεσης MHNYMAL
στο τεύχος 12 του περιοδικού ΤΕΦΛόΝ
που κυκλοφόρησε στις αρχές του Γενάρη.


Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015


πέραν κάθε σωτηρίας




vanolffen



Ένα μεσαιωνικό ανέκδοτο εξηγεί πόσο είναι δύσκολο να λέει κανείς ψέματα σε άλλους δίχως να λέει ψέματα στον εαυτό του. Είναι μια ιστορία για ό,τι συνέβη μία νύκτα σε μια κωμόπολη που στο παρατηρητήριό της υπηρετούσε μέρα - νύκτα ένας φρουρός για να προειδοποιεί τον κόσμο όταν πλησίαζε ο εχθρός. Ο φρουρός ήταν ένας άνδρας που διασκέδαζε κάνοντας φάρσες, κι εκείνη την νύκτα σήμανε συναγερμό μόνο και μόνο για να τρομάξει τους ντόπιους. Η επιτυχία του ήταν απροσδόκητη: όλοι έσπευσαν στα τείχη και τελευταίος κατέφθασε κι ο ίδιος ο φρουρός. Η ιστορία αυτή φανερώνει την έκταση στην οποία η σύλληψη της πραγματικότητας στηρίζεται στον κοινό με τους συνανθρώπους μας κόσμο, και τι δύναμη χαρακτήρα χρειάζεται για να επιμείνεις σε κάτι, αλήθεια ή ψέμα, που δεν συμμερίζονται οι άλλοι. Μ' άλλα λόγια, όσο πιο επιτυχημένος είναι ένας ψεύτης, τόσο πιο πιθανόν είναι να πέσει θύμα των δικών του χαλκευμάτων. Εξάλλου, ο χωρατατζής που εξαπατά τον εαυτό του κι αποδεικνύεται πως βρίσκεται στην ίδια μοίρα με τα θύματά του φαίνεται απείρως ανώτερος σε αξιοπιστία από τον ωμό ψεύτη, ο οποίος επιτρέπει στον εαυτό του ν' απολαμβάνει την αταξία του από απόσταση. Μόνον η αυταπάτη είναι πιθανόν να δημιουργήσει μιαν επίφαση αληθολογίας, και σε μια διαμάχη γύρω από τα γεγονότα ο μόνος πειστικός παράγοντας που κάποιες φορές ενδέχεται να επικρατήσει έναντι της ηδονής, του φόβου και του κέρδους είναι η προσωπική εμφάνιση. 
Μια ηθική προκατάληψη των ημερών είναι μάλλον σκληρή όσον αφορά το ωμό ψεύδος, ενώ η συχνά άκρως ανεπτυγμένη τέχνη της αυταπάτης συνήθως αντιμετωπίζεται με μεγάλη ανοχή και επιείκεια. Ένα από τα ελάχιστα λογοτεχνικά παραδείγματα που μπορεί να παρατεθεί σε αντίθεση με αυτήν την τρέχουσα αξιολόγηση, είναι η περίφημη σκηνή του μοναστηριού στην αρχή των Αδελφών Καραμαζώφ. Ο πατέρας, ένας αθεράπευτος ψεύτης, ρωτά τον Στάρετς: "Και τι πρέπει να κάνω για να κερδίσω τη σωτηρία;" Και ο Στάρετς απαντά: "Πάνω απ' όλα, ποτέ να μην λες ψέματα στον εαυτό σου!" Ο Ντοστογιέφσκι δεν προσθέτει καμία εξήγηση ούτε αναπτύσσει το θέμα. Επιχειρήματα που υποστηρίζουν την απόφανση ότι "είναι καλύτερο να ψεύδεσαι σε άλλους παρά να εξαπατάς τον εαυτό σου" θα πρέπει να υποδεικνύουν ότι ο ωμός ψεύτης εξακολουθεί να έχει επίγνωση της διάκρισης μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, κι έτσι η αλήθεια που κρύβει από τους άλλους δεν έχει ακόμη εξοβελιστεί εντελώς από τον κόσμο· έχει βρει σαν τελευταίο καταφύγιο τον ίδιο. Η ζημιά που έχει προκληθεί στην πραγματικότητα δεν είναι ολοκληρωτική ή οριστική, και, αντιστοίχως, η ζημιά που έχει προκληθεί στον ίδιο τον ψεύτη δεν είναι επίσης ολοκληρωτική ή οριστική. Έχει πει ψέματα, αλλά δεν είναι ακόμη ψεύτης. Ο ίδιος και ο κόσμος που εξαπάτησε δεν είναι "πέραν κάθε σωτηρίας" - για να το πούμε στη γλώσσα του Στάρετς.


Hannah Arendt, Αλήθεια και Πολιτική
μτφ. Γ. Ν. Μερτίκας
εκδ. Στάσει Εκπίποντες (2012)