Κυριακή 21 Ιουνίου 2015


εμείς, τ' ανθρωπάκια



goodmemory




Ο Δαρβίνος μας πληροφόρησε ότι είμαστε ξαδέρφια των πιθήκων, όχι των αγγέλων. Μετά μάθαμε ότι προερχόμασταν από την αφρικανική ζούγκλα, και πως δεν μας έφερε ο πελαργός από το Παρίσι. Και δεν πάει πολύς καιρός που μάθαμε ότι τα γονίδιά μας είναι σχεδόν ίδια με εκείνα του ποντικού. 

Δεν ξέρουμε πια αν είμαστε αριστουργήματα του Θεού ή κακόγουστα αστεία του Διαβόλου.
Εμείς είμαστε τα ανθρωπάκια:
οι εξολοθρευτές των πάντων,
οι διώκτες του πλησίον μας,
οι δημιουργοί της ατομικής βόμβας, της βόμβας υδρογόνου και της βόμβας νετρονίου, η οποία είναι και η πιο οικονομική, αφού εξολοθρεύει τους ανθρώπους αφήνοντας άθικτα τα πράγματα,
τα μόνα ζώα που εφευρίσκουν μηχανές,
τα μόνα που ζουν υπηρετώντας τις μηχανές που επινοούν,
τα μόνα που καταστρέφουν τα σπίτια τους,
τα μόνα που δηλητηριάζουν το νερό που πίνουν και τη γη που τα θρέφει,
τα μόνα που είναι άξια να νοικιάσουν ή να πουλήσουν τις υπηρεσίες τους, ή να νοικιάσουν και να πουλήσουν τους ομοίους τους,
τα μόνα που σκοτώνουν από ευχαρίστηση,
τα μόνα που βασανίζουν,
τα μόνα που βιάζουν.

Επίσης
τα μόνα που γελάνε,
τα μόνα που κάνουν όνειρα,
που μετατρέπουν σε μετάξι το σάλιο του σκώληκα,
που μετατρέπουν τα σκουπίδια σε ομορφιά,
που ανακαλύπτουν άγνωστα χρώματα στο ουράνιο τόξο,
που δίνουν νέες μουσικές στις φωνές του κόσμου
και δημιουργούν λέξεις, για να μην χαθεί η πραγματικότητα και η μνήμη της.



Eduardo Galeano
Καθρέφτες. Μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία
Μτφ. Ισμήνη Κανσή
Εκδ. Πάπυρος, 2009




O Galeano "συνοψίζει" με παραδείγματα το τι είμαστε μόνον (only human) εμείς, τα ανθρωπάκια (we puny humans). Αν και δείχνει να αποδέχεται ανεπιφύλακτα όσα συγκροτούν τη βάση του επιστημονικού λόγου, δηλαδή τη θεωρία της εξέλιξης, που αντιμετωπίζει σαν μια επαρκή διάψευση της θεωρίας της δημιουργίας, και τα επιτεύγματα της τεχνολογικής διείσδυσης στον κόσμο των γονιδίων, ψιθυρίζει πειστικά την ανθρώπινη δόξα. Η ταπεινή σκέψη ότι αυτή η δόξα κάλπασε με το άρμα της επιστήμης και της τεχνολογίας δεν θα τον έβρισκε σύμφωνο. 

Όμως η σκέψη κάθε ανθρώπου συχνά πετάει ελεύθερη από τους κανόνες που έχει ο ίδιος δημιουργήσει ή εσωτερικεύσει για να εξασφαλίζει την ένταξη και την αποδοχή. Αν και αυτή η σκέψη, για τη σκέψη κάθε ανθρώπου, ίσως να υποβλήθηκε από μια γενικότερη διάθεση να γίνουν πιο διαφανή τα στεγανά μεταξύ των ανθρώπων. Τα οποία, εδώ που τα λέμε, προϊόντα σκέψης φαίνεται πως είναι παρά τίποτα βαριά κατασκευάσματα. Εμείς, τα θρωπάκια, θα συνεχίσουμε.





Pinterest - L. Griffith






άλλα εν τω MHNYMAL θρωπάκια:




Τρίτη 16 Ιουνίου 2015


του Μπλουμ η μέρα: τα αιμοσφαίρια νησιά



maudelynn



Ο Μπλουμ μέσα από την πόρτα του μπαρ είδε μιαν αχηβάδα να κρατιέται κοντά στα αυτιά τους. Άκουσε, πιο αδύναμα, αυτό που αυτοί άκουσαν, καθένας για λογαριασμό του, ύστερα καθένας για λογαριασμό του άλλου, ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων, έντονα, ένα σιωπηλό βρυχηθμό. 
Ο χαλκός πλάι σ' έναν κουρασμένο χρυσό, από κοντά, από μακριά, άκουγαν. 
Το αυτί της είναι κι αυτό μια αχηβάδα, εκεί που προεξέχει ο λοβός της. Το καλοκαίρι στην ακρογιαλιά. Τα όμορφα κορίτσια της ακρογιαλιάς. Δέρμα βιαστικά ηλιοψημένο. Έπρεπε πρώτα να βάλει κρέμα, για να μαυρίσει σωστά. Βουτυρωμένη φρυγανιά. Ωχ, δεν πρέπει να ξεχάσει εκείνη την κολώνια. Έρπης κοντά στο στόμα της. Το κεφάλι σου απλώς. Ξέπλεκα μαλλιά· φύκια και κοχύλια. Γιατί κρύβουν τα μαλλιά τους με φύκια; Και οι Τουρκάλες το στόμα τους, γιατί; Τα μάτια τους πάνω από το ύφασμα, τον φερετζέ. Άντε να βρεις την είσοδο για να μπεις. Μια σπηλιά. Απαγορεύεται η είσοδος εις τους μη έχοντας εργασίαν. 
Η θάλασσα είναι αυτό που νομίζουν πως ακούν. Να τραγουδάει. Μια βροντή. Το αίμα είναι. Πλημμυρίζει κάποτε τ' αυτιά. Λοιπόν, η θάλασσα είναι αυτή. Τα αιμοσφαίρια νησιά. 

[...] 

Η θάλασσα, ο άνεμος, τα φύλλα, ο κεραυνός, τα νερά, οι αγελάδες που μουγκανίζουν, η ζωαγορά, τα κοκκόρια, οι κότες που δεν κακαρίζουν, τα φίδια που συρίζουν. Παντού υπάρχει μουσική. Η πόρτα του Ράτλετζ: ηηηη, του Ντον Τζιοβάννι. Αυλικές εσθήτες, όλων των ειδών, χορεύουν στις αίθουσες του πύργου. Αθλιότητα. Οι χωριάτες απέξω. Πράσινα λιμώττοντα πρόσωπα που μασουλίζουν μολόχες. Αυτό είναι όμορφο. Κοίτα· κοίτα, κοίτα, κοίτα, κοίτα, κοίτα· κοιτάχτε μας. 
Αυτό είναι χαρούμενο, το αισθάνομαι. Εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να το γράψω. Γιατί; Γιατί η δική μου χαρά δεν είναι παρόμοια με τη δική του. Όμως, και οι δύο είναι χαρές. Ναι, χαρά πρέπει να είναι. Και μόνον η παρουσία της μουσικής δείχνει πως είσαι χαρούμενος. Συχνά είχα την εντύπωση πως ήταν στις μαύρες της, μέχρι που άρχιζε να σιγοτραγουδάει. Τότε καταλάβαινα πως δεν ήταν. 
Η βαλίτσα του ΜακΚόυ. Η γυναίκα μου και η γυναίκα σου. Γάτα που στριγγλίζει. Σαν μετάξι που σκίζεται. Και όταν μιλάει, σαν πλατάγισμα. Δεν έχουν την γκάμα της φωνής που έχουν οι άντρες. Λες και στη θέση της φωνής τους έχουν ένα κενό. Γέμισέ με. Είμαι θερμή, σκοτεινή, ολάνοιχτη. Η Μόλλυ στο quis est homo: του Μερκαντάντε. Το αυτί μου κολλημένο στον τοίχο για ν' ακούσω. Απαιτώ από μια γυναίκα να είναι αποτελεσματική. 
Κουδ, κουδούν. Η άμαξα σταμάτησε. Τα κομψά κατακίτρινα παπούτσια του κομψού Μπόυλαν με τις γαλάζιες ριγωτές κάλτσες ακούμπησαν ελαφρά στο έδαφος. 
Ω, κοίτα πώς είμαστε! Μουσική δωματίου. Θα μπορούσε κανείς να κάνει ένα λογοπαίγνιο πάνω σ' αυτό. Είναι ένα είδος μουσικής που είχα συχνά στο νου μου, όταν αυτή. Πρόκειται για ακουστική. Βόμβος κουδουνίσματος. Τα άδεια σκεύη είναι αυτά που κάνουν τον περισσότερο θόρυβο. Επειδή η ακουστική, η αντήχηση μεταβάλλεται σχετικά καθώς το βάρος του νερού ισούται με το νόμο της πτώσεως των υγρών. Σαν κι εκείνες τις ραψωδίες του Λιστ, τις ουγγρικές, με το τσιγγάνικο μάτι. Μαργαριτάρια. Σταγόνες. Βροχή. Τσουρ τσιρ τσερ τσουρ τσουρ. Σύρισμα. Τώρα. Ίσως τώρα. Πριν να. 


cosmo cosmolino





ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Τζαίημς Τζόυς
εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
μτφ. Σ. Καψάσκης
κεφ. 11

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015


Μπουμπλίν


τα είδα τα θρωπάκια 
με κουρσάκια ρουχαλάκια εμπριμέ
τη μνήμη να στεγνώνουν μην να χύσει 
να την ξεραίνουνε να τρίβεται η σκόνη
να τρώνε σαν πουλάκια γκαστρωμένα
κόπιες σελίδες στα βιβλία των τρελών
τα είδα τα θρωπάκια κιθεμπλόμ


είδα και μένανε με είδα νάμεσό τους
πώς και με είδα ναρωτιέμαι το μυστήριο
στις ίδιες μέσα συναθροίσεις στις ποσίες
αφού λοξά κοιτούσα τούτη την οθόνη
να στάζει λέξεις των δαχτύλων μου σπυράκια
για τα θρωπάκια τα τρανά τα κουμπωμένα


είδα και σένανε να τρέχεις γύρω γύρω

ν' αρπάζεις αααα τα ορθωμένα κινητά τους
πανέξυπνης χαράς απτής φινέτσας
τι φκιάνουν τούτα να ουρλιάς να καταριέσαι
ανοίγει ο κόσμος μεγαμπάιτ με εικονίδια 
ύστερα γέλια νασταμάτητα στα μούτρα
όλο γελάς από τα γέλια κατουριέσαι


τι θα 'ταν λίγο αν ερχόσανε κοντά μου

να νιώσω πάλι πως γεμίζω πάλι δέρμα
το γέλιο πάλι πως μπορώ να το χαδέψω
όπως τις μέρες που στο κάδρο μου γελούσες
πα στης μαλβάζιας τα ερείπια και στης ύδρας
σ' ένα κανόνι δίπλα νέμελη μπουμπλίν


έλα λοιπόν

περπάτα με στο καλοκαίρι
κρύψε με κει στη χουρμαδιά
εκεί στ' αλγέρι




fineartamerica







φωνή: της γκούγκλ

Eric Burdon and the Animals:
as the years go passing by