σιωπηλή άνοιξη

Massive Attack feat. Liz Fraser: Silent Spring * CutCollage

    Ξεχνιέμαι καμιά φορά, εκεί που μιλώ με κάποιον, σταματώ ν' ακούω και ν' απαντώ, μόνο παρατηρώ πόσο μεγάλωσαν τα φυλλαράκια της κληματαριάς. Κάθε Απρίλη, καθώς πλησιάζει το Πάσχα που συγκολλά τη ζωή στο θάνατο, ξαναενθουσιάζομαι που ξαναβγαίνουν τα φύλλα, τα λουλούδια... Ένα αναρρι-χητικό στον κήπο νόμισα πως είχε ξεραθεί, αλλά όχι. Ο Απρίλης, μπαϊρακτάρης της άνοιξης, δεν ολιγωρεί ποτέ. Το δέντρο θα πετάξει λουλούδια και με την κρίση. Ο κρότος του όπλου του 77χρονου αυτόχειρα της πλατείας Συντάγματος δεν θα ταράξει τον κύκλο της ζωής. Το PSI δεν στεγνώνει τους χυμούς που κυκλοφορούν στ' αγγεία των φυτών. Ούτε μειώνει τις ορμές του Σωτήρη, του σκύλου μου. Σκέφτομαι πως δεν μπορεί ούτε των ανθρώπων, του ταπεινού μας είδους, τις επιθυμίες να γευτούν και ν' απολαύσουν, ούτε κι αυτές μπορεί η κρίση να τις καταστείλει. 

     Γιατί, πώς αλλιώς δηλαδή, πώς όταν το κοινωνικό μας σύστημα δεν τρανταζόταν από την οξεία  εκδήλωση της κρίσης, η συζήτηση για κρίση, αν γινόταν, ήταν περιθωριακή; Κι όταν οι ανάγκες για ικανοποίηση κατασκευα-σμένων επιθυμιών λέκιαζαν κάθε πλευρά του βίου, πώς δεν αγανακτούσαμε; Όχι ότι τώρα δεν διαλύονται οι μέχρι χθες αυτονόητες για την κοινωνία μας αρχές, ότι δεν μένουν άνεργοι, άστεγοι, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ελπίδα για τίποτε απ' αυτά, χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα. Η απελπισία είναι καταστροφική. Αλλά κι αυτό που επιδιώκουν οι διαμαρτυρίες είναι η ορθολογική λειτουργία του ίδιου συστήματος, της ίδιας μηχανής κρίσεων. Είτε ονομάζουν την επιδίωξη δημοκρατία, είτε ανάπτυξη, είτε αντιτάσσουν σε προδότες εθνική περηφάνια και λαϊκή οργή. Ο Γιώργος Μακρής την πλατεία Συντάγματος την αποκαλούσε χάος. Σ' αυτό το χάος, στο αμόλυντο απ' τις καταδιωκόμενες γυμνές ζωές τμήμα του κέντρου της μητρόπολης, το πλήθος συγκρούεται ιδεοληπτικά με τους προδότες του τίμιου ρόλου που έχει εγκολπωθεί. Ας παρερμηνεύσω τον ποιητή Τάκη Σινόπουλο:

Η ΣΚΑΤΩΜΕΝΗ περιοχή της πολιτείας, τα σκατωμένα μούτρα των ανθρώπων που όλα θυμίζουνε υπουργούς - πρωθυπουργούς.

Ο ΧΑΡΤΗΣ,  Κέδρος 1977

     Μοιάζουν (λες και φορούν τις μουτσούνες τους) σ' αυτούς που μισούν γιατί τους πρόδωσαν. Πρόδωσαν τη ζωή που θα ζούσαν, και έζησαν λίγο επί πιστώσει, τη ζωή που χάνουν και νοσταλγούν, αν και ποτέ δεν την έζησαν, τελικά. Βιώνουν τον σχιζοειδή αποκλεισμό τους από την κατάσταση που τους περιέχει αναπόφευκτα: αφού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς, ούτε κι εκείνοι πέρα από αυτή· όσο εξακολουθούν να επιστρέφουν στο διάπυρο κέντρο ενός άστρου για να διαμαρτυρηθούν για την τρομαχτική αύξηση της θερμοκρασίας του.       

     

     Όμως η άνοιξη του Απρίλη είναι πάλι εδώ. Παρούσα και προκλητική. Αν πρέπει ντε και καλά να γεωμετρικοποιούμε την πραγματικότητα, οι ζωές παλεύουν με τρεμάμενες οξυκάμπυλες τεθλασμένες που κάποτε κλείνουν. Οι κύκλοι δεν υπάρχουν ούτε στα πουάν υφάσματα. Οι γέροντες κι οι γριούλες που "αλλιώς τα περιμένανε κι αλλιώς τους ήρθαν" κλείνουν τους δήθεν κύκλους κι επαναλαμβάνεται η ζωή, το ίδιο λάθος, τα ίδια πάθη,  οι ίδιες υποταγές. Πάντα αλλιώς τα περιμέναμε. Ο αναιδής Απρίλης φέρεται το ίδιο και στον Παπαδήμο και στον μπαρμπα-Δήμο. Ο τροχός γυρίζει. Κι ο φτωχός κορδώνεται. 

     

Θ. Παπακωνσταντίνου - Μ. Φριτζήλα * ceh3000

 Μου φαίνεται πως η άνοιξη

Σαν κελαηδά με τρέμει

Μην της ζητήσω ένα σκοπό

Να δώσω του έρωτά μου

Μην της ζητήσω ένα φιλί

Να σου φιλήσω την καρδιά

Να σου χαρίσω δυο φτερά

Και να σε δω δικιά μου

Γιώργος Σαραντάρης, 1939

The Jesus And Mary Chain - April Skies * RhinoEntertainment

Μα θα 'πρεπε να στρώσουμε 
καλύτερα τον τάπητα της χλόης
κάτω απ' τον ουρανό του Απρίλη.

Κάποιοι θα έλεγαν: 
προκειμένου η αλληλεπίδραση 
της γης με το στερέωμα
να καταστεί αποδοτικότερη·
αυτοί που δεν σκαμπάζουν 
από μυρωδιές.