στο χτύπο του χάους στο σφυγμό του κενού

Ο κόσμος αργά· τα πράγματα αφιμένα στο πάει τους· να δημιουργούνται οι ορίζοντες· να γεννιέται ο χρόνος· οι τόποι, οι εποχές να πηγαίνουνε. Ξέρετε πώς περπατάνε στη γη; να, πηγαίνουν· τίποτ' άλλο πηγαίνουν σε προϋπαντάνε τα όρια σε ακολουθάνε οι δρόμοι κι' οι πολιτείες - οι πολιτείες - σου τραγουδάνε βαθειά. Έχει ένα χτύπο το χάος· έχει ένα σφυγμό το κενό· και μόνο οι ώρες σωπαίνουν·  και μόνο οι καιροί δε μιλούν. Η αιωνιότη σε κυτάζει και σκέφτεται· τα πλάτη, οι απόστασες, είναι αφιερωμένα στο βάδη σου·  αναθυμιάζει μ' ευλάβεια κάτ' απ' το βήμα σου η γη. 

Έτσι πάνε·  όλα ίσα και ντρέτα·  άκρη άκρη στις σιδερο-τροχιές, στα ποτάμια, άκρη - άκρη στους ωραίους γυλούς· πάνω δημοσά κι' όλο κάμπο· δεν ανεβοκατεβαίνουν οι δρόμοι, δεν παν οι στράτες λοξά· για σένα δεξά ή ζερβά να διαβαίνουν τα όρη, να εξελίσονται οι θάλασσες·  ή καμπύλη, ή ευθεία, κι' ο κόσμος αργά·  η αιωνιότη πιστώνει. Η φυγό-κεντρη δύναμη ας είναι ένα παραμύθι των κύκλων, και μόνο μια γραμμή κατακόρυφη νάσαι συ στις στροφές·  έτσι· όπως πάνε οι δρόμοι μονάχοι τους, όπως στέκουν τα βράχια.  

από το Θείο Τραγί του Σκαρίμπα

(μονοτονισμένο) 

darksilenceinsuburbia

Μ' ευλάβεια η γης ν' αναθυμιάζει
κάτω απ΄τα βήματα που μοναχά τους πάνε.
Τα όρια να φτάνουν και να μοιάζει
πως στο κενό μ' ένα σφυγμό τα χάη σπάνε.

Ίσα και ντρέτα, άκρη  νάκρη κι αφημένα
όλα στο πάει τους, το χρόνο να γεννάνε.
Σωπαίνουν οι ώρες· με προσμένουν τάφοι μένα
να τους στολίζω νύχτα ή μέρα · ό,τι και νάναι.

Αργά ο κόσμος. Ως αργά στις πολιτείες
να τραγουδάνε στα βαθειά τους τα λαγούμια.
Μονάχοι δρόμοι· να πιστώνει η αιωνιότη.

Αργά τ' αλάνικα τ' αστέρια σ' αλητείες
να καμαρώνουν τα δικά τους τα σουσσούμια.
Μπορεί να υπάρχω; Δεν υπάρχει βεβαιότη.

NSoulful Z