δύσκολες επιβιβάσεις: ο μέγας ανατολικός

     

    Μόλις τρίξαμε λίγο τα δόντια και να η Γερμανία από τίγρης καμώνεται πως μετατρέπεται σε γατάκι. Μήπως πάλι προτιμήσουμε τους Τούρκους Ισλαμιστές απ’ τους λαίμαργους αιμοβόρους “Χριστιανούς” βαρόνους του Βορρά;  Ελπίζω όχι, γιατί υπάρχουν οι Βαλκάνιοι και οι Ρώσοι που είναι Χριστιανοί και οι Κινέζοι, οι Ινδοί, οι Λαυτινοαμερικάνοι, οι Γιαπωνέζοι, ακόμα και οι Κάφροι , οι Εσκιμώοι, και οι Βουσμάνοι που είναι λαοί με μπέσα.

Jacques-Louis David

     O Νάνος Βαλαωρίτης στο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο BookBar (το πρωτοείδα στο Calorglocal) επανέρχεται μαινόμενος για την πολιτισμική μας καθαρότητα και την επίθεση που δεχόμαστε από τους εχθρούς που "ήρθαν ντυμένοι φίλοι". Η αιτία είναι απλή: η ελληνική εθνική συνείδηση που ενισχύεται από τη γλώσσα την ελληνική, τη γλώσσα που μιλάμε 4.000 χρόνια. Γιαυτό μας επιτίθενται οι λύκοι του βορρά. Ελπίζει, γράφει, να μην προτιμήσουμε τελικά ισλαμιστές και μάλιστα Τούρκους. Αφού υπάρχουν κι άλλοι λαοί ομόδοξοι και μη, πάντως με μπέσα (που οι Τούρκοι δεν έχουν, ενώ οι Αλβανοί, που η μπέσα είναι δική τους λέξη, άσε καλύτερα). 

     Το σχήμα είναι γνωστό, παλιό, έχει αναλυθεί, η πλειονότητα τάσσεται με την παπαρρηγοπούλειας έμπνευσης ακατάλυτη συνέχεια του ελληνισμού, οι λιγότεροι αμφισβητούν, όμως είναι κι αυτή η εμμονή ότι για κάθε τι στραβό στη ζωή μας, όπως αυτή ορίζεται στα όρια του κράτους μας, φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι. Εμείς είμαστε Έλληνες, ατίθασοι, αδιάφορο ποιας ιδεολογίας:

     Από τον Όθωνα, τον Πιουριφόη, ως την Τρόικα, οι τέτοιοι φίλοι, γίνονται εχθροί όταν αντιμετωπίζουν τους ατίθασους και ξεσηκωμένους Έλληνες αδιάφορο ποιάς ιδεολογίας. 

     Δεν πάει πολύς καιρός που σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Ένεκεν και στον Γιώργο Γιαννόπουλο, ο ΝΒ επέμενε ότι οι άλλοι, οι Βρυξέλλες, που σήμερα είναι οι άλλοι, φταίνε για τα δεινά μας, φταίνε που μας διαφθείρουν, διέφθειραν και τους Έλληνες αγρότες που "περιμένουν αυτά τα επιδόματα για να ζήσουν και δεν καλλιεργούν τα χωράφια τους αλλά κάθονται στα καφενεία". Όμως, να μην ξεχνιόμαστε, αντιστεκόμαστε. "Δηλαδή, δεν είμαστε τα αρνάκια τα οποία θα σιωπήσουν, οι αμνοί αυτοί, για να μας θυσιάσουν, να πούμε έτσι, στον βωμό του καπιταλισμού, σώνει και καλά δηλαδή"...

     Ο ιδιότυπος αντικαπιταλισμός του ΝΒ προσπερνά την παμπάλαια ιδέα που (προ)υποτίθεται ότι διέπει την όποια αντικαπιταλιστική λογική, την ιδέα των ταξικών ανταγωνισμών, και κοντεύει να πιστέψει ότι ο καπιταλισμός είναι κι αυτός ένα κακό που ήρθε απέξω για να διαφθείρει εμάς τους αντιστεκόμενους Έλληνες. Εξάλλου, όλα τούτα έρχονται απ' τα παλιά. Σε μια απ' τις εκδιηγήσεις του Διαμαντένιου Γαληνευτή (εκδ. Ύψιλον 1981) ο Ελληνικός στρατός  (το επίθετο ελληνικός με κεφαλαίο ε) αντιστέκεται απελπισμένα και ηρωικά στον εχτρό, στους αμέτρητους Γιαροσλάβους. Οι Γιαροσλάβοι είναι η νέα φυλή και είναι πανίσχυρη. Είναι ανθρωποφάγοι. Και τους αρέσει πολύ το μαλακό ανυπεράσπιστο κρέας των "ευαίσθητων" - λαών - που αργοπεθαίνουν - πάνω στον πλανήτη-γη.

Rosli Ali

        Στην ίδια συνέντευξή του στο Ένεκεν ο ΝΒ μιλά για τον Μεγάλο Ανατο-λικό, "το πρώτο συνολικά ερωτικό έργο στην ελληνική λογοτεχνία", "το έργο ενός αποκλεισμένου ανθρώπου, ο οποίος αποκλείστηκε από την κοινωνία", του Ανδρέα Εμπειρίκου. Ο Εμπειρίκος σ' ένα γράμμα του στον ΝΒ το 1958 (δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ουτοπία το 2002) χαρακτηρίζει τον Μεγάλο Ανατολικό σαν το πιο σημαντικό έργο από όσα είχε γράψει ως τότε, αλλά σκεφτόταν "αν θα έπρεπε ή όχι να δη το φως σε έκδοσι που να μην είναι clandestine". Κι αυτό γιατί σκεφτόταν "αν θα μπορούσε ή όχι να βλάψη τον γιόκα μου, τον οποίο υπεραγαπώ, από κοινωνικής απόψεως".

   Στον 5ο τόμο στην μετά θάνατο έκδοση του Μεγάλου Ανατολικού, ο Εμπειρίκος παρουσιάζει το όραμά του για έναν άλλον κόσμο, μια συμπολιτεία του νέου πολιτισμού, αυτού που το μπλογκ MHNYMAL γυρόφερνε από τότε, με τη λοταρία των κουκιών, αφού πρώτα σε φάση τρε λουάν εντόπισε την αριστοτελική σωφροσύνη και στον αντίποδά της την ακολασία σαν έκλυση των ηθών, οδεύοντας προς την λέξιν Ουρμαχάλ, προαναγγέλοντας κάποτε:

Θ' ακολουθήσει (άγνωστο πότε)
 η αλλού εκτενής περιγραφή του οράματος του νέου πολιτισμού
με την Ελευθερία να έχει παύσει να είναι αντικείμενο εκμεταλλεύσεως, 
να βλασταίνει και ν' ανθίζει παντού.

     Ας ακολουθήσει:

    Αι μικραί και μεγάλαι έριδες των λαών και των εθνών είχαν καταπαύσει. Τα παλαιά σύνορα δεν ήσαν πλέον παρά παλαιαί αναμνήσεις, ανήκουσαι εις την ιστορίαν, ή φυσικά και ενίοτε τεχνητά σύνορα των διαφόρων υποδιαιρέσεων της κεντρικής διοικήσεως. Η Ελευθερία έχουσα παύσει να είναι αντικείμενον εκμεταλλεύσεως των αναρχικών ή των αναρχουμένων, εβλάσταινε και άνθιζε παντού, διότι είχε ευρεθεί η πηγή, το κέντρον της και το επίκεντρον, που δεν ευρίσκετο εκεί όπου επί αιώνας το ανεζήτουν ματαίως οι σοφοί, οι μεταρρυθμισταί και οι επαναστάται, εις την πολιτικήν, εις την φιλοσοφίαν ή την κοινωνιολογίαν, αλλά εις τον Έρωτα, εις τον Ίμερον, εις την Ηδονήν και εις τα παντοδυνάμους ώσεις των που άλλοτε ετρόμαζαν τόσον πολύ τους ανθρώπους.

     Πριν αποκαλύψει τας ασυγκρίτως μεγαλυτέρας σημασίας μεταρρυθμίσεις,  τας αφορώσας τον έρωτα, τας φυλετικάς σχέσεις και την αγωγήν των παίδων, ο Εμπειρίκος δια του ευφαντάστου ταξιδιώτου Ιουλίου Βερν, οραματίζεται ακόμα και τα νέα θρησκεύματα:

   Ο χριστιανισμός είχε εκριζωθεί τελείως. Η επίσημος θρησκεία ήτο η του Πανός, την οποίαν ίδρυσαν και διέδωσαν οι μαθηταί του Walt Whitman. Εκτός των Πανίων υπήρχαν ακόμη μερικά εκατομμύρια Μωαμεθανών, και ολίγα εκατομμύρια Μορμόνων, οι οποίοι όμως είχαν κάμει ωρισμένας αναθεωρήσεις και τροποποιήσεις των δύο θρησκειών (οι Μορμόνοι απεκήρυξαν και απέβαλαν από την ιδικήν των παν ίχνος χριστιανικόν) που επέτρεψαν τον συντονισμόν ή την εναρμόνισιν των δύο θρησκειών με την αριθμούσαν τους ασυγκρίτως περισσοτέρους οπαδούς (τα ¾ των κατοίκων της Υδρογείου) θρησκείαν του Πανός. Η θρησκεία αυτή παρεδέχετο ακόμη 4 θεούς, αλλ’ ως συμπαραστάτας και ουχί ως απολύτως ισοτίμους με τον μεγάλον Πάνα – την Αφροδίτην, τον Διόνυσον, τον Απόλλωνα και την Δήμητραν. 

    Ούτω, η ανθρωπότης αφού επίστευσε επί μακροτάτους χρόνους εις παντοειδείς αντιφυσικάς αυθαιρεσίας και ανδεδαφικά ψυχοβιολογικώς δόγματα και εις παντοειδείς αρνητικάς και φθοροποιούς ομπσκουραντιστικάς δοξασίας, απέκτησε επιτέλους δια της Πανικής θρησκείας, ένα ψυχικόν και πνευματικόν γνώμονα, στηριζόμενον επί της φυσιολογίας και της βιολογίας και απορρέοντα από αυτάς, μίαν ουσιαστικώς λυσιτελή και συνεπώς πρακτικώς χρησιμωτάτην διδασκαλίαν και, εν τω άμα τόσον μίαν αστείρευτον πηγήν εμπνεύσεως όσον και ένα άτερμον πεδίον δράσεως, όπου συνηντώντο και συνυφαίνοντο, εις μίαν αρραγή και ιδιαιτέραν οντότητα, αι φυσικαί ορμαί και δυνάμεις των ατόμων με το κοσμικόν σύνολον που μας περιέχει και μας περιβάλλει, αφού απηλευθερώθη προηγουμένως η ανθρωπότης από την ηθικολογικήν, την ρομαντικήν, την αισθηματικήν, την ιδεοκρατικήν και από πάσαν άλλην, ηλιθίαν ή μη, αλλ’ οπωσδήποτε σφαλεράν θεώρησιν των ανθρωπίνων. 

Annibale Carracci

     Η αναφορά από το Ουρμαχάλ στους χρυσαυγείς θα είχε ξεχαστεί, αν δεν εμφανιζόταν το τρομαχτικό δήγμα ποίησης του Μιχαλολιάκου (όπως το ένιωσε ο δύτης των νιπτήρων), αυτός ο ύμνος στον Μέγα Πάνα. Απίστευτες συμπτώσεις, οι χρυσαυγείς του Ουρμαχάλ κι οι Πάνες του Εμπειρίκου και του Μιχαλολιάκου. Πανικός!

the Waterboys - the return of Pan - GreekTerminator

     Σ' αυτόν τον νέο κόσμο του έρωτα και της ποίησης που οραματίζεται ο Εμπειρίκος, στην Παγκόσμια Συμπολιτεία του, υπήρχαν και οι "ένθεοι", τουτέστιν οι εξαιρετικάς πράξεις επιτελέσαντες εν τω κόσμω άνθρωποι, οι οποίοι ετιμώντο ως εκλεκτοί του Θεού. Εκ τούτων ως είς εκ των μεγαλυτέρων εδοξάζετο ο Αλέξανδρος ο Μακεδών, του οποίου αναρίθμητοι παλαιαί και νέαι πόλεις, τόσον εν Αμερική, όσον και εις τα άλλας ηπείρους έφεραν το όνομα, καθώς και είς μέγας Ισραηλίτης του οποίου το ονοματεπωνυμον ήρχιζε με τα γράμματα Σ. και Φ., αλλά του οποίου το πλήρες όνομα δεν ηδύνατο ο οραματιζόμενος το μέλλον ανήρ να προφέρη, παρ' όλον ότι ήτο βέβαιος περί των αρχικών γραμμάτων, δι' αγνώστους λόγους. 

     Ο Εμπειρίκος θαύμαζε τον Μέγα Αλέξανδρο, εν πολλοίς στηριγμένος στην Ιστορία του Παπαρρηγόπουλου. Το 2000 η Μικέλα Χαρτουλάρη δημοσίευσε στα Νέα κάποια λήμματα από το Λεξικό "του προσωπικού σύμπαντος" του Εμπειρίκου, ένα έργο του που έμεινε ανολοκλήρωτο, και τα αναδημοσίευσε το πολιτικό καφενείο. Ανάμεσα στα λήμματα κι εκείνο για τον Μεγαλέξανδρο:

     Αλήθεια, όμως, τι να πει κανείς για τον Αλέξανδρο; Διαβάζοντας τον Ντρόυζεν και τον Παπαρρηγόπουλο και άλλους πιο προσφάτους ιστορικούς ή σκεπτόμενος, ο ίδιος τα καθέκαστα του βίου και της δράσεώς του, πολλές φορές είχα το αίσθημα ότι ο απίστευτος αυτός άνδρας ήλθε στον κόσμο κοινή συναινέσει όχι μόνο των Ολυμπίων, μα όλων των θεών εν γένει, για να επιτελέση τα αφάνταστα κατορθώματά του (...). Δεν ήλθε όμως ο Αλέξανδρος κοινή συναινέσει μόνον των θεών. Θα έλεγε κανείς ότι ήλθε εις τον κόσμον και με την συγκατάθεσιν της Μοίρας, που διέπει όχι μόνον τα επί μέρους της ζωής, αλλά και την συμπαγή καθολικότητα όλων των πραγμάτων, διότι ­ τις οίδε πώς ­ η Μοίρα ως εκ θαύματος εδέχθη (διά βραχύ, φευ, διάστημα) ότι θα ημπορούσε, επιτέλους, να θριαμβεύση ολόκληρη η ανθρωπότης, οδηγούμενη, άνευ ορίων άνευ όρων, από έναν αλληλέγγυον με το σύνολόν της εξαιρετικόν μέγαν Ταγόν, να θριαμβεύση λέγω, επιδιώκουσα υπό την ηγεσίαν του, μαζί του, μιαν άνευ προηγουμένου ολοκλήρωσιν παγκοσμίου ευτυχίας, αντί να ευνοούνται από την Μοίραν, ως εκλεκτοί λαοί, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, εις βάρος των υπολοίπων λαών της Οικουμένης, και τούτο προς αξιοποίησιν των δυνατοτήτων όλων των ανθρώπων, και προς μεγίστην δόξαν και αγαλλίασίν των, εις το διηνεκές και εν παντί. 

Χατζιδάκις - το καταραμένο φίδι - ricof787

Jacques-Louis David

     Κάμποσες σελίδες νωρίτερα από την περιγραφή της Συμπολιτείας, ο επιβάτης λόρδος Άλτζερνον Μπράντον Κλίφφορντ, συνταγματάρχης του ιππικού και λαμπρός ελληνιστής, διαβάζει Παπαρρηγόπουλο, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, βιβλίο 6ο, όπου τα υπεράνθρωπα κατορθώματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πάντως το όραμα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Παγκόσμια Συμπολιτεία δεν εκτείνεται μέχρι τα βάθη της Ασίας, όπου και οι κατακτήσεις του Αλέξανδρου, αλλ' αρκείται στη φαντασίωση της αλύτρωτης μεγάλης ιδέας: 

     Η Ελλάς, εις την οποίαν επιτέλους επεστράφησαν τα εδάφη τα εκτεινόμενα από την Βόρειον Ήπειρον μέχρι των ευρωπαϊκών ακτών του Βοσπόρου, συμπεριλαμβανομένης της Κωνσταντινουπόλεως και ολοκλήρου της Ανατολικής Θράκης, τα σαντζάκια της Σμύρνης, του Ικονίου και της Προύσης, και η οποία εξετείνετο από το Μοναστήρι μέχρι της ενωθείσης επιτέλους με αυτήν Κύπρου, με συμπρωτευούσας, δια μεν τας τέχνας, τας επιστήμας και παν ό,τι απετέλει στοιχείον πολιτιστικόν τας Αθήνας, δια δε την διοίκησιν και τας πολιτικάς αρχάς (ομοσπονδιακάς) την Κωνσταντινούπολιν, η πληρεστέρα από της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως αυτή εθνική ολότης που εξηκολούθει να ονομάζεται Ελλάς...

     Ας είναι. Ας μην σταθούμε άλλο σ' αυτά. Ούτε στην εσχατολογική διάσταση των ποιητικών του ονείρων για μιαν άλλη θεωρία του σκοπού της ζωής. Στις κοινωνίες που οραματίστηκε κουμάντο κάνει ο έρως. Όπως και στη μεταγενέστερη (του 1965) Οκτάνα που θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του:

     Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμον αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ' αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή - ΟΚΤΑΝΑ!

     Πέρα απ' τον Μεγαλέξανδρο, ένθεος ήταν κι ο Σ. Φ., ο Σίγκμουντ Φρόιντ δηλαδή, που εννόησε πώς ο πολιτισμός γεννά τη δυστυχία πνίγοντας όσα ο Εμπειρίκος, ο Ανδρέας Σπερχής, οι έγκαυλοι όλες κι όλοι οι ταξιδιώτες άφησαν στο μακρύ ταξίδι ελεύθερα κι έμειναν ως το θάνατο του ποιητή κρυφά. Πάντως ο Πάν θα ζει, όπως τραγούδησαν οι Waterboys, δεν απόθανε όπως ο Πορτογάλος Fernando Pessoa εξηγεί στο ποίημα από βιβλιαράκι ένθετο του περιοδικού Συντέλεια του 2004 που εξέδωσε ο ΝΒ. Ωδή Πεσόα σε μετάφραση Ανδρέα Παγουλάτου:

Ο θεός Παν δεν πέθανε,

Σε κάθε κάμπο που δείχνει 

Στα χαμόγελα του Απόλλωνα

Τα γυμνά στήθη της Δήμητρας - 

Αργά ή γρήγορα θα δείτε

Να εμφανίζεται εκεί

Ο θεός ο Παν, ο αθάνατος.

Χειμερινοί Κολυμβητές Σαιξπηρικοί  - dweeb032

έπονται 

αι ασυγκρίτως μεγαλυτέρας σημασίας μεταρρυθμίσεις

δεν είναι πάντως εύκολο να το ρυθμίσεις

να είναι εύκολες οι απτές μεταρρυθμίσεις

να προταχθεί η ήπειρος των φόνων

των κρόνων η απρόθυμη κορδέλα 

να τα τυλίξει όλα τα πρόθυμα

ενθυμήματα που κραταιά μποδίζουν

τη συστολή των ιδεών σαν ρου μανίες

σαν κανονιοβολισμών εμπιστοσύνη

σαν άδολη μα περιπαιχτική τραμπάλα

στου κήπου τις απότιστες ελπίδες

εν όσω τα χαρτιά θ' αγωνιούν για μάτια

για χάδια θα πειστούν να στρέψουν οι σελίδες 

του μάη τις δόξες να γευτούν γέροντες πόνοι

του μάη να καταργήσουν ίλιγγους τα ύψη

του μάη να εντοπίσουν των χυμών πηγές

στα κεραμίδια, στις επάλξεις, στα πηγάδια

στα εμπορεύματα, στων πάντων την ευφράδεια

θα πει περωκεάνιο, βαρκούλα και σχεδία

με πάνα παν οι αδιάφοροι κι οι φοβικοί με δία