MHNYMAL: το ακέραιο γδυμένο είναι

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

το ακέραιο γδυμένο είναι

ντυμένοι στο ρούχο με γούστο αχ πούναι τα γούστα κι οι ορισμοί του σικ αφού η μεταμοδέρνα μόδα λέει ναι σε όλα στον προϋπολογισμό της ηλιθιότητας η μόδα κάτι άλλο θα είναι τώρα ποιος να νοιάζεται να νοιάζονται όσοι λέγανε φέτος είναι στη μόδα το φούξια ποιος ξέρει τι θλίψη η θεραπεία του ψωνίζιν πάει τώρα η θεραπεία θα είναι γεντί κουλέ και θαραπειά και άγιος ο άγιος πέτρος και βάλε ό,τι έχεις είσαι ό,τι φοράς ωραίο τζιν το χρώμα μου αρέσει και τα γυαλιά ωραία ξέρει να ντύνεται είναι μανούλα έχει γούστο πώς τόλεγε μωρέ για το γούστο ο νίτσε

Keystone / Getty Images

Έπειτα πίσω στην Ισπανία του 36.

Τι φορούν οι μαχητές;

Δεν έχει σημασία, τι φορούν.

Πίσω στη Μαδρίτη του 37

R. Capa - Magnum Photos

Μαδρίτη, 1937,

στην πλατεία του Αγγέλου οι γυναίκες

κεντούσαν και τραγουδούσαν με τα παιδιά τους,

μετά χτύπησε συναγερμός κι ακούστηκαν φωνές,

σπίτια γονατισμένα μες στη σκόνη,

πύργοι σκισμένοι μέτωπα λερωμένα με φτυσιές,

κι ο λαίλαπας των κινητήρων συνεχώς:

κι οι δυο τους γδύθηκαν κι αγαπηθήκανε

για να υπερασπίσουν το αιώνιο μερτικό μας,

το μερτικό μας σε καιρό και σε παράδεισο,

ν' αγγίξουμε τη ρίζα μας και να την ξανακαταχτήσουμε,

να ξαναβρούμε την κληρονομιά μας ξεριζωμένη

από κλέφτες της ζωής εδώ και χίλιους αιώνες,

κι οι δυο γδύθηκαν και φιληθήκανε

γιατί οι αγκαλιασμένες γυμνότητες

διασχίζουν το χρόνο κι είναι άτρωτες,

τίποτα δεν τις αγγγίζει, ξαναγυρίζουν στην αρχή,

δεν υπάρχει εσύ ούτε εγώ, αύριο ούτε χτες ούτε ονόματα,

ούτε διπλή αλήθεια, μέσα σ' ένα μόνο σώμα, μια μόνη ψυχή,

ακέραιο Είναι...

2neweb

Ποιο ενδυματολογικό είναι, το ακέραιο Είναι, ο Octavio Paz είκοσι χρόνια μετά την επίσκεψή του στην Ισπανία έγραψε την Πέτρα του Ήλιου, πέντε χρόνια μετά τη μετέφρασε ο Γιώργος Μακρής για την Ελένη (και για τη φωτιά), σημείωσε ο ίδιος, απ' αυτόν γνωρίσαμε το ποίημα, όπως κι ο νεότερος μεταφραστής, ο Κώστας Κουτσουρέλης, που βρήκε να λείπει απ' τη μετάφραση του Μακρή το σχήμα της οργάνωσης, η γεωμέτρηση της μορφής και να:

οι δυο γυμνώθηκαν κι αγαπηθήκαν
ν' αγωνιστούν για το αιώνιο μερτικό μας,
το μερτικό μας στην Εδέμ, στο χρόνο,
τις ρίζες μας ν' αγγίξουν, ν' ανακτήσουν
τον κλήρο μας που της ζωής οι κλέφτες
χίλιους αιώνες τώρα μας αρπάξαν,
οι δυο γυμνώθηκαν και φιληθήκαν
γιατί οι γυμνότητές τους οι ενωμένες
ειν' άτρωτες κι υπερπηδούν το χρόνο,
ανέγγιχτες γυρίζουν στην αρχή τους,
δεν έχει εκεί εσύ ή εγώ, χθες, αύριο,
των δυο η αλήθεια ειν' μια ψυχή, ένα σώμα,
ω είναι ακέραιο...

aztlanmazeton

Ηλιόπετρα, η Πέτρα του Ήλιου. Ρούχα δεν φορούσαν, γδύθηκαν, γυμνώ-θηκαν, οι γυμνότητες ενωμένες, αγκαλιασμένες, διασχίζουν το χρόνο, τον υπερπηδούν κι είν' άτρωτες. Ποιητικός μύθος. Άτρωτες. Ένα μόνο σώμα, μια μόνη ψυχή, μια ψυχή, ένα σώμα. Ακεραιότητα. Λιόπετρα πού να συναντηθούν η μεξικάνικη κυκλότητα, η μικρασιάτικη ελπίδα, δυο καρδιές να γίνουν ένα βρ' αμάν, ένα σώμα μια ψυχή, αμάν, γκελ αμάν.

transientjourneys

Ακεραιότητα, μύθος ποιητικός. Τίποτα, ούτε άγγιγμα, ούτε ίχνος ζωής, όρκοι αγάπης, υπόσχεση απατηλή, ένα μούρμουρο και ούτε, απλώς εκεί στην πέτρα στον ήλιο, όχι στη λιόπετρα, όχι τοτεσάς, όχι τώρα, όχι:
Τότες που

εκεί στην πέτρα μαζί στον ήλιο, στην πέτρα εκεί που σταματούσε το δασάκι, κι ως που έφτανε το μάτι τα στάρια που είχαν πάρει να ξανθαίνουν, ανταλλάζοντας κάθε τόσο όρκους αγάπης, ένα μούρμουρο και ούτε, δίχως ποτέ ούτε ένα άγγιγμα, ούτε τίποτα αυτού του είδους, εσύ στη μιαν άκρη της πέτρας εκείνη στην άλλη, μιας μακρόστενης επίπεδης πέτρας του είδους μυλόπετρα, δίχως ποτέ ούτε ένα βλέμμα ο ένας του αλλουνού, απλώς εκεί μαζί στην πέτρα στον ήλιο, με τη ράχη γυρισμένη στο δασάκι, τα μάτια καρφωμένα στα στάρια ή κλεισμένα, κι ολοτρόγυρα όλα ασάλευτα, ούτε ίχνος ζωής, ψυχή ζώσα έξω, ούτε ν' ακούεται τίποτα