Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017


τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα



Έπρεπε ξάλλου να παινεύει
ό,τι κατέρρεε στων λέξεων
το σύμπαν που σχεδόν βρόχινες
υπονομεύαν τη σιωπή -
θύμα της ασελγούς
παραφοράς μηχανημάτων.

Έπρεπε πιφωνήματα να βγάζει
και να μιλά πιφ πιφ
όπως πθευδίδουνε με σιδεράκια
στο κάθε πολλοστό
στην έρημο παγόβουνο.

Ήτανε πόμενο να φέρεται
σαν ζώο στο κλουβί.
Κι ήτανε λογικό από τα πριν
να ξυριστεί. Μα
είχε μόνο ένα ξυράφι.

Σάλταρε στο ποδήλατο.
Θα γόραζε άστορ.
Τραγουδούσε και κορόιδευε:
 
Ετούτο το ξυράφι ποιήματα δεν γράφει.
Το αίμα πάει στράφι μ' ετούτο το ξυράφι.
Δεν είναι αυτό μελάνι, είναι γραμμένη πλάνη·
μες στο χαρτί καπλάνι. Δεν είναι αυτό μελάνι.

Η πόρσε τον παρέσυρε
μουγκρίζοντας.
Άγρια ζώα

η μοναξιά κι η πόρσε.
Κανείς δεν θα το πίστευε
πως αν δεν τον διαλύνανε τα σίδερα
θάπαιρνε πια τη δόξα το ξυράφι.
Ούτε πως αν δεν έβρισκε ξυράφι,
αν μιαν ημέρα το καθυστερούσε,
θα πάθαινε την άλλην εγκεφαλικό.








Μην κλαις, καλή μου κι ακριβή,
κοίτα προσεκτικά τα εντόσθια τα χυμένα·
αυτός ο όγκος είναι σαν μικρό πεπόνι.
Θα πέθαινε σε δυο-τρεις μήνες το πολύ.
 Τον φύλαξε ο Θεός από τους πόνους.
Του έδωσε μπόνους.
Ο πρόεδρος του Πανελλήνιου
Συλλόγου Χριστιανών Ογκολόγων,

αυτόπτης μάρτυς του συμβάντος,
παρηγορούσε τη μνηστή του
.

Στα ογδόντα στο περίπου μέτρα
βρέθηκαν συσκευή εμπιθρί και ακουστικό

προσαρμοσμένο στο δεξί αυτί του ποδηλάτη.
Αδιάκοπα κουγόταν της Ρέιτσελ Χάρνες,
της σοπράνως, η απερίσπαστη φωνή.

Είχε κολλήσει.






από την όπερα  Προμηθέας του Luigi Nono


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου