τουίτια:
ηλεκτρονικά λιανοτράγουδα


     
     Τα MHNYMAL τουίτια είναι ηλεκτρονικά λιανοτράγουδα των αρχών του 21ου αιώνα. Προσπαθούμε να τα διασώσουμε σ' αυτή τη σελίδα του μπλογκ. Η ενημέρωση γίνεται πάντα στην αρχή της σελίδας. Όπως και στα τουίτια που ακολουθούν και όπου το πρώτο (από τις 29 Ιανουαρίου 2014) είναι και το πιο πρόσφατο απ' όσα εμφανίζονται:




στο ποθηκοφυλάκειο μείχες προσημειώσει 
μα στο ξηγήθηκάμυαλη πως θάναιπι πιστώσει 
θα πάω για εξάλειψη γιατί μέχεις προδώσει


θα μπλογκάρω, θα μπλογκάρω 
την χυψή μου να σκανάρω


όλο κι όλο μια τσιρίδα στη μεταδύση


ακούω τοφως τουφεγγαριού τησίγουρην ανάσα 
γυρνώ τοβλέπω πρόβαλε καιμέπιασε σταπράσα 
που τοκοιτώ αγριογελά κιαρχίζει τη γκρανγκάσα


Εκλάπη ο μανδύας: 
Γαμήθηκε ο Δίας.


Αν Αρτώ αναρτώ, πάει καλά. 
Ω, τι κόσμος φθαρτός με χαλά.


Κατάθεση ψυχής. Προθεσμιακή. 
Επιτόκιο μαινόμενο. Όβερ.


είπαν της λύπης: λείπεις 
σα μυρωδιά τολύπης 
τις μύτες παραλείπεις


κινηθήκαμευτραπέλως 
κάτωαπτουχαλιού τοπέλος


Για να μου πεις για τη βροχή 
πρέπει να βγω απ' την εσοχή 
κρατώντας το ανθοδοχεί


Για να σου πω για τη βροχή 
θα πρέπει νάχεις αντοχή. 
Δύσκολο αυτή την εποχή.


Παιδεύονται οι ώρες 
στης υγρασίας τις γδαρμιόλες πιρουνιές. 
Καρφίτσες τρων οι κόρες. 
Οι ελπίδες τρέμουν μην τις βρούνε γουρουνιές.


χιλιάδες τουικομεία γεμάτα παπαριές
φέρανε δύο κι άσσο ογδοντατρείς ζαριές
απ' το πρωί ως το βράδυ κονσέρτο για φτυαριές


Μην πίνετε ίνα μην πιωθείτε.


ufo νεύσις


Ένας αλήτης πέθανε και δέκα ξεψυχάνε.
Τι τους κοιτάζεις, διάβολε, τι γουρλομάτη χάνε;
Ρίξ' τη δική σου τη ζαριά. Έλα, σειρά σου, χάνε.


Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που με τον τέως
λιώνεις την κάθε αλήθεια μου φτηνός κι αμελητέος


έλα που λες πως δεν συνήθισες
στο τέλμα τη ζωή που βύθισες


Κάθησα λίγο στο σοφρά, να φά, καλέ, να φάω μια φρά-
μια φράουλα μόνο. Μα είχεν... Αίμα αντί ζουμί
είχεν η φράουλα η ωμή: αίμα ένα τόνο.


Η πολλή δουλειά κατασπαράζει τον δούλο.


ο εσωτερισμός: παιδική αρρώστια του τουιτερισμού


ιδίοις πώμασι


πανάθεμά σε μοναξιά που κουτσουλάς τουίτια
και πνίγεις σαν την αλεπού τα δύστυχα σπουργίτια


άνοιξε το τριώδιο και σκωπτικό δεν είπα
για τον πατζαροκέφαλο και τη γλυκιά την τρύπα


Κράτησα τη ζωή μου σαν
μπουρμπουλήθρα μες στην κολυμπήθρα.
Κι είπα: καλώς τη Νέα Τάξη Τραυμάτων.


θε μου μεγαλοδύναμε, τι κάνεις εκεί κάτω;
θυμάμαι πούσουνα ψηλά, κι έτρωγες κοκ κρασάτο


ω, πόσα φληναφήματα σού μούσκεψαν τις ώρες
και πόσ αναρροφήματα στις άωρες αιώρες... 


Όταν δεν έχω τι να πω, καλύτερο θαρρώ 'ναι
να τρώγω και να μη μιλώ, σοφέ ρουφιάνε χρόνε.
Γιαυτό δεν κελαηδώ τουί, δεν δίνω το παρόν. Ναι.



Δεν #anhkkw_sth_genia μου και σε κανενός γενιά
- μοναχός μου τραγουδάω, ρίχνω και καμιά πενιά.


ένριμο γιατί θα πει το γιατί σε ρίμα μέσα /
μέσα μέσα χάνεται στα κοινωνικά τα μέσα


τι νάναι τούτο το γιατί το ένριμο;
- κόκκος της άμμου στων γιατί την έρημο


μια δημοσιογραφίσκα/ περηφάνια ήταν φίσκα/
μ άννα ρίσκα ήταν ντυμένη/ (τουαλέτα κεντημένη)/
έβγαινε από το κανάλι/ νοημοσύνες να προσβάλλει


τωκά στα δικαλεμονά κεγίνη ριαφάσα


Η ζωή είναι η μόνη αλάνθαστα θανατηφόρος νόσος.


μαρεγιέ μου κανακάρη, πώς το σκαλπ σου έτσι εκάρη;


σε ρίμες ρήματα/ σπασμέν αθύρματα


έρημα έρματα ειρμών - πάπαλα


τ α ϊ δ ι α σ α


συμπληγάδες συν πληγές / πλην το νόου συν το γιες /
τα φυλάω - φτου και βγες / θα σε βρουν βουβές αυγές /

 δίχως τύψεις ή κραυγές


άλλοι καιροί της Διεθνούς / αλλού πετάει εμένα ο νους / δίχως οιωνούς και χαλινούς / ας νοσταλγούν καιρούς τρανούς


εγώ δεν είμ' ένα πουλί να 'χεις εμπιστοσύνη 
αλλού τα τιτιβίσματα κι αλλού η σπαμοσύνη


ανφόλοου μου κάνουνε κι όλοι με λεν σπαμάκια 
τουίτερ κι αν σ' αγάπησα με πότισες φαρμάκια


foni voontos en twitterimow


βδελυρό είσαι τέρας / ανυπόπτου γαστέρας /
θα τα βγάλω εις πέρας / αν σου σπάσω το κέρας


Μακριά κι Εχθροί: ΤΗΛΕΜΠάΘΕΙΑ


στην έρημο τιτίβιζαν χιλιάδες αβατάρια
ενώ πιο πέρα κούγονταν μια σιτεμένη άρια


Πεισμώνει και λειαίνει ο νους αυνανισμούς 
κι απλώνει από πάνω τη σοκολάτα μους


αν ήμουν κασετόφωνο κασέτες θα μασούσα

τα ίδια ολόιδια ρεφρέν πια δεν θα διαλαλούσα

κι ας χάλαγα την κεφαλή που μπούχτισε τα λούσα





Νέα γενιά νέας ήττας ψάχνει τους ποιητές της
ενώ πάντοτε κάποιος θα ντύνεται Ορέστης.


ανέβηκα, κατέβηκα, δεν βρήκα εδώ κανέναν
βρήκα μόνο φαντάσματα που μοναχά τους μέναν
κι ας λέγαν "επικοινωνώ" με δεκατρείς ή μ' έναν


δρόσισε στην παλιάν αυλή, στο σπίτι μέσα ζέστη
κι οι πόροι οι αναπνευστικοί μείνανε πάλι ρέστοι


Βαρέθηκες τις τουιτιές, τα μίνι σόσιαλ μίντια
και λες να πας για τσίπουρα, για φούσκες και για μύδια.


όποιος ντρέπεται σκοντάφτει 
κι άντε να τον κάνεις ζάφτι


η λοταρία των ξένων
πρωτομαγιά των ποιμένων
και η ναζί λεγεώνα
σου σπα τη μύτη, το γόνα
ποιμαντική και ποιμένες
για ηθικές και υμένες


πέντε ξένοι στον περαία πέρασαν απ τον κεκέ
και κεκέδισαν παρέα στης χυψής τους το λεκέ


συλλαβές εφτά
πάνω κάτω πέντε
και τελείωσε 


σκέφτομαι χαϊκού
σαν ελπίδες σβήνονται
πέντε συλλαβές 


σκέφτομαι χαϊκού
σαν οθόνες καίγονται 
τα παράθυρα 


η λοταρία των κουκιών είναι πολύ μεγάλο κράγμα
σα τζενερέιτορ χαστουκιών και σα μοντέρνο σάγμα 


ποιος είναι ξένος; κλείστονε, φυλάκισέ τον
τον ξένο μέσα σου, τον γκλαντεστίνο σου απέλασέ τον 


ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, 
ανάθεμα και τώρα που ξέσπασαν λυγμοί
γι' ανάσταση μεγάλο σαββάτο ξημερώνει


το όνειρό του ήτανε να πάει στη μπίλιω, 
αλλά φοβόταν μην τον πούνε και τζουτζέ 


στην καθ ημάς ανατολή είχα ένα φίλο 
που ήξερε και έπαιζε τον κεμεντζέ 


τι μεγάλη τι μικρή - 
η δευτέρα είναι πληγή - 
η δευτέρα είναι πικρή - 
τρίτη και φαρμακερή - 
η τετάρτη και η πέμπτη - 
μεγαλοπαρασκευή - 
τουίιι


λίγη τσικουδιά και μπύρα
στη ζωή μετρά η πείρα
η αγάπη μου κοιμάται
πάψτε να με πολεμάτε 


Ω, του Ίτερ ρυθμέ απειρόβλυτε, 
βουητό μελισσών τυμπανάκρουσμα. 
Ω, του Ίτερ λαιλάπια φούρκα, 
πώς το τραντάζεις το πίνε μου. 
Ψιτουιρίζω. 


πολτώδες παρασκεύασμα #ellada
αίμα μεταναστών σε μαρμελάδα 


βαρέθηκα την κόκα, σιχάθηκα τη φούντα
θα ψάξει η ψυχούλα μου για συμπαρομαρτούντα 

όσο βαρούν τα σίδερα βαρούν τα μαύρα μάτια - 
κι αν τ ανταμώσεις σήμερα πάρε τα πανωστράτια 





#STIXOASH:  


στη φυλακή που μ έκλεισαν μ έμαθαν να τρυγάω
μέσα στου νου τα χώματα να πέφτ όταν λυγάω



ανάθεμα στα κίνητρα που μ έχεις αγαπήσει

κι όλες σου τις συνήθειες που χεις στυγνά θεσπίσει 





#STIXOASH, οου γιέα

ωχ πονεμένη γαία... 



στην έρημο - τουίτερ, φκιάνω #STIXOASH
δε μπίτερ ιζ σουίτερ, στίχων επώαση... 


Τo μπι-μούβι της φύσης 
γυρίζεται σε καθολικό μπι-σκότος. 


τα λάθη είναι ανθρώπινα - ιδίως τ' απάνθρωπα 


ή έχουν κιόλας διαλυθεί στην ίδια λήθη
που συνδυάζει το κουκί με το ρεβύθι 

αναρωτιέμαι αν οι μαλακίες που γράφω
θα εξαχνωθούν όταν κλειστώ μέσα σε τάφο 


αναρωτιέμαι αν γεννήθηκα ποτέ
ή θα πεθάνω δίχως νάχω βγει από μήτρα
κι εσύ υμένα της ψυχής μεταξωτέ
αναρωτιέμαι αν σε κλέψανε για λύτρα 


μη φοβάσαι το AIDS: Make LOVE - Not PARADEs -- 


δεν είμαι στο τουίτερ, δεν είμαι πουθενά
δε σμίγω με κανέναν, δε σμίγουν τα βουνά


είσαστε του μάτριξ οι τιποτένιοι κλώνοι
#mpatsoi_gourounia_dolofonoi


ο μειλίχιος βορίδης θέλει κέντρο καθαρό
δίχως βρωμομετανάστες - μαγουλίνι να χαρώ!
πού ν το τσεκουράκι μάκι; πού είναι φώς μου ιλαρό; 


από την ώρα που η μαμμή στα χέρια την εκράτει
αρχίσανε οι έριδες στα όμορά της κράτη
γιατ' ήτονε χάρμα μαθιών και στο κορμί αφράτη 


ρύθμισέ μου το ζάχαρο - μην το βρίσκεις τοσοάχαρο 


Αλίμονο. Τα τουί είναι 
ηλεκτρονικό παντεσπάνι 
στη δικτυακή σπάνη. 
Είμαστε όλοι παράφρονες. 
Είμαι η Αλίκη Βουγιουκλάκη. 
Τουικομείο. 


πάω να γράψω κανα ποίημα. 
ξεκινώ από εδώ: 
γέρασα μωρέ παιδιά, νάχα μία φραπεδιά, 
νάχα και μια παπαδιά, σιτεμένη και φαρδιά. 


δώσε στίχους στο χωριάτη 
να σου απαγγείλει κάτι 


ω, ποιητές της ποίησης κωλοπαίδια
ξενυχτισμένα από του λήθαργου την εμμονή
σε χρώμα εκρού με ανταύγειες λεμονί 


ω, ποιητές στη δόξα βουτηγμένοι, 
όχι του σοσιαλμίντειου συρμού, 
αλλά των πολλαπλών σπασμών 
που ξεριζώνουν γλώσσες, πια, ξερές. 


H γνήσια η ποίηση 
προϋποθέτει κύηση.
Kυοφορώ δυο στίχους, 
γαμιόληδες, προστύχους 

Φτάνουν πια τα πεζά τα χρόνια
Όλοι εμείς οι ποιητές της γης
Σαν σύννεφα με παντελόνια
Θα γίνουμε η λάβα εμείς 

Φτάνουν πια τα πεζά τα χρόνια
Όλοι εμείς οι ποιητές της γης
Σαν σύννεφα με παντελόνια
Θα γίνουμε η λάβα εμείς 


Don't bogart that tweet, my friend...


όλα τα τουί στην τουίστα



είναι η ζωή του θάνατου ο χορηγός ο μόνος 

κι από κοντά, τσιράκι της, ο ανούσιος ο χρόνος




ιδεολειχία (συνιστώμενη θεραπεία 

για ορισμένα #metadidomenanosimataTL )




κάνε στην άκρη - κατρακυλά ένα δάκρυ


πριν από κάθε γέννα προειδοποιούν οι πόνοι


καλέ πολιτοφύλακα, με το υαλίζον μάτι
κάθεσαι πάνω στον ιστό να δω, που θέλω, κάτι? 





καλά τα λοβοπαίγνια, 

αλλά με τις λογοτομές κόβεις λόγια 


πήξαμε στα λοβοπαίγνια 


ο αυτισμός μας είναι βαρύς και τουιτικός
στου τουίτερ τα συμβάντα φευγιό: παροδικός
κατό σαράντα χτύποι εξ-ανδρα-ποδικώς, 



μάνα μού πονεί το στήθος
σαν τεράστιος ένας λίθος
μάνα, να μου το πλακώνει
μάνα, μάνα μου αστροσκόνη 




Δεν ήμουν εδώ πριν λίγο. Τώρα φεύγω. 
Τουί ξετουί, με μπον νουί μ' αποφεύγω. 




μα θάρθει πάλ' η άνοιξη, θανθίσει η πλάση πάλι
κι οι ύπεροι με τους στήμονες θα λιώσουν το μανουάλι 




Ήπια ήπια. 

Ηπιότης (η ποιότης). 



τη υπερμάχω (άμα λάχω)
 στρατηγώ τα (κι εξηγώ τα) νικητήρια 
ως λυτρωθείσα των δεινών 
ενοικιαστήρια οδυνών ευχαριστήρια 
ίνα κρα (ζω ρε συ) 






πιράνχας τρων τα μάτια μου η οθόνη μου ματώνει






τρίμματα λογοπαίγνια και παιχνιδολογία
ο χρόνος οθονίζεται - σκληρή σημειολογία 






να δεις ότι τα έπη θα είναι ό,τι πρέπει 
σε στυλ βιβλίο για τσέπη γι' αυτόν που επιβλέπει 
πανοπτικώς και εκτρέπει κάθε αγκαλιάς σου σκέπη 


Το σύνορό σου σα θυμός, σαν πάψε, σάπιο πλέγμα
μου προστατεύει τα σπαρτά, φαντάσματα στο θέρος.
Μου σώθηκε το φλέγμα.
Κόσμος μικρός σαν έρως.


εμπρός μπαμπινιώτη σε θέλει η νιότη 
εμπρός αγωρίνα, πουργός για ένα μήνα


δεν έχω φέισμπουκ, δεν είμαι φίλος, 
μόνο φιλώ γκρεμού το χείλος


αυτά τα ολίγα - σκοτώνω μια μύγα
αυτά τα ωραία - τα πάντ' αγοραία 


γράφω - σβήνω τα τουίτια
σα να σκότωνα σπουργίτια
γράφω, σβήνω, συλλογιέμαι
και τα δίκτυα καταριέμαι

(τι, στο βάθος, τα βαριέμαι) 


Μάθε τούτο, μάθε κείνο, μάθε και για το Πεκίνο. 
Στη Σαγκάη θα σε προγκάει κάθε που βογκάει γκάι. 


Όταν βλέπεις την τιβί, για να δεις τι έχει συμβεί,
τούτο μοναχά συμβαίνει: η ζωή απαισίως βαίνει. 


Η νύχτα, παγερή, αδιαφορούσε.
Η νύστα, οργίαζε σαν ετοιμόγεννη νύχτα, 
που, παγερή, αδιαφορούσε.

το γιατί το σπείρανε και δεν το θερίσανε
μοναχά το πήρανε και το μαγαρίσανε


Διαφέρουμε απ' τα πτώματα ως προς τα περιττώματα:
παράγουμε αφρόνως - να βασιλιάς, να θρόνος.


ο αυτιστικός της τόσο δούλας


πέφτουν τουίτια σαν το χαλάζι
με τόσο σκέρτσο, με τόσο νάζι
αυτό το μέσο με κατευνάζει


αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι Σώτες


Είμαστε όλοι Γενόσημοι.


Τότε, αφού του εξήγησαν ότι το λάπτοπ
δεν είναι από λαμαρίνα, κι ας μην το πολυπίστεψε,
ο Τουίτης υποσχέθηκε να μην το ξαναδαγκώσει.


Εσείς με το Νταλάρα, εμείς με Ψαραντώνη


θα ρθει καιρός πουλάκι μου, θα ρθει καιρός πουλί μου
και θα ρθεις να μου κελαηδάς στην ανθισμένη αυλή μου


θα ρθει καιρός η άνοιξη να με παρηγορήσει
που, άνθρωπος, αρνήθηκα τη μάνα μου τη φύση


του καλομήνα το παιδί το πρώτο να 'ν' σαββάτο


Γεια σου Εύδω που γιορτάζεις, αγριεύεις κι ανταριάζεις.
Γεια σου Εύδω μου νταρντάνα που 'ν' τα κάλλη σου μια ντάνα.


H κ. Κικίδη - Μουλά πήγε Τσιάπας
με ολίγα απ' τα ξεφτισμέ τής ντουλάπας.


Καταβαραρθρώθηκα.


Σιωπηλός Μάρτης


Αφού δεν το μπορεί να εμπνεύσει,
κάλλιο θα ήταν να εκπνεύσει.
Τι είναι;


μα κι αν την πόλη πήρανε, καταραμένε τύραννε,
απόρθητο έχω κάτι: που μ' έχουν για σακάτη


Η ζωή είναι τοσοδούλα για να είναι χλιβερή.
Για το λάιφ στάιλ θάρθουν πάλι, μάγκα μου, καιροί.


μα στο τουίτερ φύτρωσα χωρίς γκρεμό κανένα
γύρω δεκάδες τουιτιές για τον μονάχο, εμένα


Το μη μη-υποκείμενο
δεν λέει "μη", συγκείμενο
στ' αόρατα τσιγκέλια.
Και, να! κρατάει φραγγέλια...


ω τέμπορα, ω μόρες
μας κυβερνούν καμόρες
και, "τι καιροί! τι ήθη!"
ουρλιάζουνε τα πλήθη...


Όχι. Δεν είναι ανικανότης του σοκ το δόγμα να ενεργείς.
Είναι σπουδαία ικανότης στην ανθρωπότη ν' ασελγείς.


Για να τη βγάλω αυτή τη μάσκα
θάπρεπε νάναι η ζωή μου λάσκα.
Αλλιώς, θα πρέπει να τη φοράω
και, μασκοφόρος, να ξεγλιστράω.


από δευτέρα σε δευτέρα
ινκόγκνιτα η ζωή είναι τέρρα
κι ανόητη σκουληκαντέρα
(στον πάτο υψώνει την παντιέρα)


Πολύ Τίποτα για το Κακό.


Του έρωτα η μπόρεση και τση φιλιάς η χάρη
με μάθανε και χώρισα την ήρα απ' το στάρι.
Κι απ' την πολλή τη σιγουριά, δεν πρόσεξα ο βλάκας
πως πρήστηκε η κοιλάρα μου απ' το τυρί της φάκας.


Του κουρασμένου οι τουιτισμοί, που γράφονται το βράδυ
είναι για κλάδεμα βαθύ άλλο ένα παρακλάδι.


Ξέρω. Κάτω απ' τα τσιμέντα
έχει η Ουτοπία ρέντα.


δογματίνη: έκδοχο της κυβερνίνης


αν άλματα τ' αγάλματα μπορούσανε να κάνουν


τ' αγάλματα χεστήκανε για τα πουλιά
κι ας τους προσφέρουν τουιτηδόν την κουτσουλιά




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου