η κυρία Σκατόκε χαμένη στο σπιρτόκουτο

Ναι, έρχονταν στιγμές που ξεχνούσα όχι μόνο ποιος ήμουν, αλλά και πώς ήμουν, ξεχνούσα να υπάρξω. Τότε έπαυα να είμαι το κλεισμένο καβούκι στο οποίο χρωστούσα την τόσο καλοσυντηρημένη μου ύπαρξη αλλά έπεφτε ένα τοίχωμα και γέμιζα ας πούμε με ρίζες και ήμερους βλαστούς, με διχάλες ξερές από καιρό που σε λίγο θα καίγονταν, με το σχόλασμα της νύχτας και τον ερχομό της αυγής, κι ύστερα με το βογγητό του πλανήτη που σήκωνε πολλά στην καμπούρα του...

Μπέκετ, Μόλλοϋ (1951)

μτφ. Αλ. Παπαθανασοπούλου

εκδ. Ύψιλον, 1993

kefalonitikanea

στον Γιάννη Οικονομίδη

μην ομιλείτε

περί του χρόνου της ευθύνης

περί του της ενοχής χρόνου

περί του της σιωπής κλειδοκυμβάλων

μην ομιλείτε εις τους ομήρους

αφού

ο χρόνος έσφιξε τα κορδόνια

ο χρόνος έσκισε τη μύτη

ο χρόνος διαμελίστηκε στον βομβαρδισμό

ο χρόνος έσυρε την φρικιασμένη νιότη

ο χρόνος επυκνώθηκε σε πεθυμιές

ο χρόνος που τονε ποδοπατούσαν

λάφυρον επαράλυσεν

εμμενουάρ

medea

η κυρία Σκατόκε ζύγωσε

στον ακριβογιό τού ξέλυσε

τα κορδόνια τον ξεκάλτσωσε
μίλησε στο φορηλέφωνο

σου λέω πως κοιμάται
ο διάβολος νεκρός

φίλησε μιαν εικόνα

με δίχως περιεχόμενο

ή καμμένη

σκίσε τη μύτη ξανά

στρίγκλισε το ακουστικό

δεν συμμορφώθηκε

την ξαναφίλησε

της μύρισε λεβάντα

άκου, μαλάκα,

αυτό το κεφαλάκι

διαλύθηκε στον περσινό

βομβαρδισμό της συνοικίας

συγκόλλησα τα κομματάκια

γύρω από τον ζεστόν εγκέφαλο

τόπλυνα και το σκούπισα παλά

φυσώντας αίμα περσινό

μαλάκα

η κυρία Σκατόκε - Καρπούζη,
ομόηχος και, εικάζεται, ομοϊδεάτις
της κυρίας σκατό και καρπούζι
έχει την ιστορία της, κι αυτή

tango

Καθώς άνοιγε την πόρτα, η καρέκλα παραμέρισε να περάσει. Έκανε θόρυβο, σαν ξύλινη καρέκλα που ήταν, κι όταν σταθεροποιήθηκε σήκωσε τους ώμους. Την είχε δει κι άλλοτε να σηκώνει τους ώμους, δεν ξαφνιάστηκε. Προχώρησε στα ποτά. Έβαλε μια τσικουδιά. Την κατέβασε κι έβαλε δεύτερη. Την κατέβασε και πήρε ένα κολωνάτο, έβαλε κόκκινο κρασί και κατέβασε μια γουλιά. Καλή γουλιά. Κοίταξε την καρέκλα, μετά το ποτήρι, πήρε ένα έτοιμο τσιγάρο και το άναψε. Τράβηξε μια καλή ρουφηξιά. Το άφησε να καίει στο τασάκι. 

- Κανείς δεν ξέρει, καρέκλα, μονάχα εσύ το ξέρεις τι είναι αυτό για μένανε το τάνγκο. Αν δεν ήτανε τόσο σκληρές οι γωνίες σου, θα σου ζητούσα να το χορέψουμε. Κανείς δεν ξέρει, μονάχα εσύ, τι είναι κάθε νότα, όπως εκείνες στο τέλος που κανείς ποτέ δεν θα προσέξει, δεν θα τους δώσει σημασία, είναι ασήμαντες, είναι ένα τίποτα αυτές οι τρεις επαναλαμβανόμενες νότες στο τέλος· όμως για σένανε, καρέκλα, σημαίνουνε πολλά. 

Francis-Bacon-1964

Τζούρα και γουλιά. Η καρέκλα έμενε ακίνητη. Θα δίνω, σκέφτηκε, τόπο στη σιωπή. Όλα τα λάθη είναι πέτρινα, βαριά. Μετά δεν τα σηκώνεις, να τα πιάσεις, να τα ρίξεις στα σκουπίδια, να τα ξεφορτωθείς. Σου μπαστακώνονται. Η καρέκλα είχε ιδρώσει. Ίσως κάποτε να την έσπαγε. Αν νευρίαζε πολύ, μπορεί. Άκου, καρέκλα, που μου κουνιέσαι όταν θες. Τώρα το λέω. Μία είναι η πραγματικότητα. Εσύ. Αν κουνιέσαι, κουνιέσαι. Πραγματικότητα είναι τα φαινόμενα, οι φαινότυποι και οι φαινόλες. Άκου τώρα το τάνγκο. Άκου και πες μου πώς να το βγάλω· γιατί αν δεν, θα μείνει μέσα μου και θα με τυραννά· όπως με τυραννούνε όλα τ' άβγαλτα. Μόνο που τα τραγούδια, όταν φτάνει ο καιρός τους, δεν αντέχονται άλλο. Τρελά τριβέλια γίνονται οι νότες στα μηλίγγια. Και σκάνε μες στο καύκαλο του πάθους τα φυσίγγια. Το τάνγκο χίλιες μπαλωθιές ματώνει μου την ώρα που τα λεπτά της κατοικούν σε παρονθούσα χώρα.

Σε διαδρόμους, σε ασανσέρ, σε υπονόμους

Ευκαιρίες για καταναλωτές και μπόνους

Πώς να σκιρτήσεις αν τη ζωή σου συναρτήσεις

Με σόσιαλ μίντια - λεξοτανίλ, ζανάξ

Καμιά γραμμούλα, πρωί – πρωί με την αυγούλα

Όπως αρμόζει μέσα έξω κι εναλλάξ.

Εξορμήσεις, παραδοσιακοί ξενώνες

Μονοπάτια, μέσα στη φύση ονειρώνες

Αχ, λίγη φύση, μακριά απ’ της πόλης το γαμήσι

Έστω για λίγο, ένα σουκού να ξεχαστείς

Κι ύστερα πάλι, ας γίνει οθόνη το κεφάλι

Δεν την παλεύεις· στη στροφή θα διχαστείς

Παρεούλες και για καφέ και για ποτάκι

Ασ’ τον Παύλο, αυτός θα πάει στο μπαρ του Τάκη

Στην εποχή μας κατάπιαμε την ενοχή μας

Μεταμοντέρνες τάσεις, κουίρ απόψεις, ε σα βά

Όλες οι απόψεις κονιορτός στην εσοχή μας

Συνθέτουν πλήρως της μιζέριας τον καμβά

το τραγούδι ετούτο το λέω από το 11