Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

αδιάφοροι μαζάνθρωποι
περίεργων ενδιαφερόντων



Οι χρυσαυγίτες είναι μόνο ρατσιστές, όπως ο Καρατζαφέρης και οι θείος μου ο Νίκος; Ο Κωστής Παπαϊωάννου προτείνει από την Εφημερίδα των Συντακτών και το αντίφωνο τη θεσμική αντιμετώπιση της χα σαν συνδικάτο του εγκλήματος αφού, όπως γράφει, η μονοδιάστατη προβολή της βίας της χα ως ρατσιστικής συσκοτίζει τη συνολική εγκληματική φύση της οργάνωσης και καταλήγει σε ακούσια εξυπηρέτηση του προφίλ των νεοναζιστών ως κυνηγών/τιμωρών των μεταναστών, άρα συνεκδοχικά ως εγγυητών της δημόσιας ασφάλειας. Πράγματι, στο ξεκίνημά της, η χα στήθηκε με τη συμμετοχή τέτοιων τύπων. Δεν είναι τυχαία η συνάφεια με τους χιτλερικούς και σ' αυτή την περίπτωση:

Στις αρχές του, το κόμμα του Χίτλερ, αποτελούμενο σχεδόν αποκλειστικά από απροσάρμοστους, αποτυχημένους και τυχοδιώκτες, ήταν ένα είδος "μποέμικου στρατού", η άλλη πλευρά της αστικής κοινωνίας ....

Η Hanna Arendt και πάλι, που αντλεί στοιχεία από τον Konrad Heiden και  τον παραθέτει: Απ' τα ερείπια των νεκρών τάξεων ξεπήδησε η νέα τάξη των διανοουμένων, κι επικεφαλής της βρίσκονται οι πιο αδίστακτοι, αυτοί που έχουν τα λιγότερα να χάσουν, δηλαδή οι πιο δυνατοί: οι ένοπλοι μποέμ που έχουν τον πόλεμο σαν χώρα και τον εμφύλιο πόλεμο σαν πατρίδα.

Θεσμική αντιμετώπιση είναι το τσάκισμα του νεοναζιστικού μορφώματος δια της επιβολής του νόμου, γράφει ο κ. Παπαϊωάννου. Αλλά φοβάμαι ότι αργήσαμε. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι οπαδοί της χα οργανώνονται για να ποτίσουν με μικροαστικό άρωμα το εγκληματικό συνδικάτο. Πάντως οι εμφανίσεις τους στις εκλογές και στα γκάλοπ έχει απλώσει ένα προστατευτικό πέπλο νομιμοποίησης των παλικαριών της συμμορίας. Μιλάμε για το τρίτο κόμμα. Και πάει για δεύτερο.



J. SavallSephardic Jewish Music from Salonika


Υποθέτω ότι θα το παίξουν και νόμιμοι και καλοί και τραμπάλα με τον τσαμπουκά και έχουμε εμφύλιο και δεν έχουμε εμφύλιο. Ο φούρναρης της Σαλαμίνας είναι χρυσαυγίτης; Θα μπορούσε, αλλά μπορεί και όχι. Ίσως είναι απλώς, ανατριχιαστικά απλώς, ένας άνθρωπος που κοιτούσε την πάρτη του. Και μόνο:

Στην πραγματικότητα, οι μάζες αναπτύχθηκαν από κομμάτια μιας κοινωνίας πολύ ατομικοποιημένης, που η ανταγωνιστική δομή της και η ατομική μοναξιά που την συνοδεύει δεν περιοριζόταν παρά μόνο από την ταξική ιδιότητα. Το κύριο χαρακτηριστικό του "μαζάνθρωπου" δεν είναι η κτηνωδία ή η πνευματική καθυ-στέρηση, αλλά η απομόνωση και η έλλειψη κανονικών κοινω-νικών σχέσεων. 



Αλήθεια, άλλο είναι να ζητάει ο Καρατζαφέρης να βυθίζονται τα καράβια που φέρνουν παράνομα μετανάστες, άλλο είναι να μιλάει ο Παναγούλης για λιντσαρίσματα κι άλλο είναι η δράση των λεγόμενων ταγμάτων εφόδου της χα,  με θύματα κυρίως μετανάστες. Αυτή η δραστηριότητα, ακόμα κι όταν γίνεται καθαρά δολοφονική, περνάει άνετα στην τιβί. Αντίθετα, τα μέσα ενημέρωσης δεν ασχολούνται με τις άλλες δουλειές των μελών της οργάνωσης, αυτές του κοινού, κατά το κοινώς λεγόμενον, ποινικού δικαίου. Εννοείται ότι η ίδια η χα αυτά τα συγκαλύπτει. Δεν προκαλούν θετικές συγκινήσεις στους νοικοκυραίους. Στους φιλισταίους, που έλεγε η Arendt:


Ο φιλισταίος που αποσύρεται στην ιδιωτική ζωή, που αφιερώνεται αποκλειστικά στην οικογένειά του και στην προαγωγή του, ήταν ο τελευταίος καρπός, ήδη εκφυλισμένος, της αστικής πίστης στην προτεραιότητα του ιδιωτικού συμφέροντος. Ο φιλισταίος είναι ένας αστός ξεκομμένος από την ίδια του την τάξη, ένα άτομο αποξενωμένο, προϊόν της κατάρρευσης της μπουρζουαζίας. Ο "μαζάνθρωπος", που οργά-νωσε ο Χίμλερ για να τον βάλει να διαπράξει τα πιο τερατώδη μαζικά εγκλήματα της Ιστορίας, έμοιαζε περισσότερο με το φιλισταίο, παρά μ' έναν άνθρωπο του όχλου· δεν ήταν παρά ο αστός που, μέσα στα ερείπια του κόσμου του, ενδιαφέρεται πάνω απ' όλα για την προσωπική του ασφάλεια, που είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα - πίστη, τιμή, αξιοπρέπεια - με την παραμικρή πρόκληση. Τίποτα δεν αποδείχτηκε πιο εύκολο να καταστραφεί, όσο η προσωπική οντότητα και ηθική ανθρώπων που δεν σκέφτονταν παρά πώς να διασώσουν την ιδιωτική τους ζωή. 

Οι μάζες: οι αδιάφορες όταν δεν απειλείται ο μικρόκοσμός τους, οι ταγμένες όταν έρχεται η ώρα να καταστραφεί ο ηθικός τους διάκοσμος.





Για την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τους ναζί θεωρείται βέβαιη η συμβολή των χριστιανών Ελλήνων, αλλά η συλλογική αμνησία επιβάλλει τη λήθη, όπως πάντα. Λήθη να σκεπάζει το ξεραμένο αίμα. Όπως σκεπάστηκε το εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης, κατεξοχήν τόπος μνήμης, από το ΑΠΘ. Το ίδιο παντού. Το ίδιο κι όταν οι μαζάνθρωποι απ' την άλλη πλευρά αναζητούν θύματα για να κανιβαλίσουν, όπως οι αχόρταγοι Γάλλοι της Γκρενόμπλ που μια Τετάρτη του Σεπτέμβρη του '44 διασκέδασαν υπό βροχή τον τουφεκισμό των συμπατριωτών τους που είχαν κατηγορηθεί σαν προδότες των Γερμανών: 




Πάντα η ζωή ποδοπατιέται λες κι είναι του θανάτου λάφυρο. Η ζωή κάθε προδότη, κάθε αγωνιστή, κάθε τυχαίου αδιάφορου. Η ζωή του φασίστα δικτάτορα Μεταξά, που στην κηδεία του παρέστησαν κι αριστεροί, όπως ο μετέπειτα γγ της ΚΕ του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος (που κάποτε ανέλαβε το βάρος της αγωνιστικής, ταξικής, πατριωτικής διαπαιδαγώγησης της νεολαίας - ας τον συγχωρήσει ο θεός), όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, που θυμάται ακόμα όλον τον κόσμο να κλαίει γοερά στο μνημόσυνο της Τρίπολης. 

Η μάζα που κλαίει. Έτοιμη να λατρέψει και να μισήσει. Έτοιμη να δεχτεί κάθε κατασκευασμένη εκδοχή της ιστορίας. Η χα αμφισβητεί την ύπαρξη νεκρών στο Πολυτεχνείο του 73, όπως αμφισβητήθηκαν τα τελευταία χρόνια τα κρεματόρια των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι αγανακτισμένοι γονείς καλούν πια τη χα για να επέμβει, όπως άλλοτε καλούσαν τον σκάι για να αναγκάσει το κράτος να επέμβει, αλλά τώρα κάποιοι προτιμούν το δίκαιο να απονέμεται από μια συμμορία. Οι αγανακτισμένοι γονείς δυσφορούν με μια αλβανική σημαιΐτσα ανάμεσα σε ελληνικές σημαιάρες και με το τραγούδι, λέει, του Πολυτεχνείου κι όχι της 28ης Οκτωβρίου, της δικαιοσύνης ήλιε... Μπορεί να είπαν και το αδερφάκι του, το ένα το χελιδόνι, που θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς... Όμως, ας αδιαφορήσουμε γενικώς, αφού πρώτα ενημερωθούμε. Και, ας αγνοήσουμε εκείνη την εποχή που, όπως έλεγε κι ο Βίλχελμ Ράιχ, τ' αριστερά κόμματα είχαν βάλει τα δυνατά τους, να κερδίσουν τις αδιάφορες μάζες, χωρίς όμως ν' αναρωτηθούν, τι θα πει "αδιάφορος" ή "απολιτικός". Αλλά έτσι όπως πάμε, ανοίγουμε νέα κεφάλαια και δεν τελειώνουμε ποτέ. Ας τελειώσουμε για να μην τρελαθούμε τελείως, ε Αδόλφε;





Την όψη μου αν δείχνω, ζώντας την αδυναμία
που με διακρίνει, κι όταν η μικρή φωνή μου υψώνει
το μπόι της, νόημα δεν έχει πια, γιατί η δειλία

μάς έμαθε να βλέπουμε στου κόσμου το καψόνι
τους άλλους να πεθαίνουν με περίεργη αδιαφορία.
Κι ο θάνατος μου ακόμη επιφανειακώς με ζημιώνει.



5 σχόλια:

  1. Πολύ καλή η σύλληψη και ο πυρήνας του κειμένου!

    από την πατρίδα
    http://www.youtube.com/watch?v=57J1bq8m-ek
    φίλη


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μεταξύ άλλων, όπου σε αγκαλιάζει η αντι-βαρύτητα
    δημιουργικά φωλιάζοντας το πνεύμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή