χτίστηκα στων ανθρώπων μέσα
τις ελπίδες που παγώναν
νεκρός ο ήλιος η φωτιά πνιγμένη
καθώς της νύχτας σβήνονταν τα όρια
έμενε μόνο το βαθύ της αγωνίας σκοτάδι
με τις ασήκωτες κοτρόνες
τη λάσπη την κοσκινισμένη στη σιωπή
μυρίστηκα των ζώων το μπλαβισμένο αίμα
σύρθηκα σαν το σάλιαγκα στη δουλικήν υπομονή
ως τα θεμέλια που με χτίσαν και στριμώχτηκα
αδένες άρρωστοι να εκκρίνουν
τις ερωτήσεις τις πικρές
που δεν απάντησε ποτές ένα πουλάκι
που βολοδέρνουν στων αυτιών μπροστά τις σύρτες
κλείστηκα σαν δραπέτευα στου λαγουμιού
που την ψυχή τη μούδιαζε το υγρό το τοίχωμα
και να μαι τώρα ο μόνος που απόμεινε
σεφιάλτη μέσαν εκδοροσφαγέας
ναπολογιέμαι για της ανθρωπότητας
την καπνισμένη βουλιμία
κρατώ πειστήρια πέτρα κόντιο μπαλτά
τι να πληρώσω περιμένω μόνος
που του γκρεμίστη η προκυμαία στο λιμάνι
να τις πληρώσω όλες μόνος μοναχός
τις παχουλές σειρήνες μυρουδιές
τις παχουλές σειρήνες μυρουδιές
έναν λογαριασμό για τα καημένα ξύγκια
τις γλώσσες τα εντόσθια
τις κοιλιές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου