πώς θες να μείνει ο ίδιος
όπως όταν τον άφησες για να λύσεις το δικό σου αίνιγμα -
ποιο αίνιγμα;
όπως όταν ξεστόμισες: "αν έχει ο κόσμος βάσανα, κι εγώ
έχω τα δικά μου" - ποια δικά σου; -
Σκύβοντας πάνω απ' τις "δικές σου" τις πληγές,
πάνω από τη "δική σου άβυσσο"
τον άφησες να περιμένει έξω απ' τις κλεισμένες πόρτες
των ταμείων και των νοσοκομείων,
με ιστορίες κοριτσιών πλεγμένες σε μακριές κι ασάλευτες
σειρές,
σαν τη σταχτιά κοτσίδα της άρρωστης πνιγμένη στη βουή
του πυρετού.
Μισός σκόνη και μισός δάκρυα - πώς θες να μην αλλάξει
σκαμπανεβάζοντας στις σκάλες των δικαστηρίων.
Μισός λάσπη και μισός κραυγή
μες στο ληνό δυο παγκοσμίων πολέμων.
Κάτω απ' τις πένθιμες κωδωνοκρουσίες των νομισμάτων,
που τον παζάρεψαν, τον μέτρησαν, τον σκότωσαν,
πώς θες να μείνει ο ίδιος; Πώς να μην είναι τώρα
ο άνθρωπος ένας ξένος,
ο άνθρωπος, απ' όπου και να τον κοιτάξεις,
ένα πρόσωπο στραμμένο αλλού;
Τράβηξε το στιλέτο της σιωπής που 'χεις καρφώσει στο
πλευρό του,
μίλησε με το αίμα του,
περπάτησε με την κραυγή του - και θα δεις
για ποια ομορφιά είν' αυτός πλασμένος
και ποια αξημέρωτη ευτυχία είναι η καρδιά του.
Βύρων Λεοντάρης: Όχι σαν τα πουλιά [VI]
από την ΟΡΘΟΣΤΑΣΙΑ - 1957
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου