γεννάμε τα παιδιά των παιδιών των εχθρών σας

HIJAB SCENE #7

Όχι, δεν είμαι φαλακρή κάτω απ' το μαντίλι

Όχι δεν είμαι απο 'κείνη τη χώρα

όπου οι γυναίκες δεν μπορούν να οδηγήσουν αμάξι

Όχι, δεν θα ήθελα ν' αποστατήσω

Είμαι ήδη Αμερικανή

Αλλά σας ευχαριστώ για την προσφορά

Τι άλλο χρειάζεται να ξέρετε

σχετικά με την ασφάλεια που αγόρασα, 

τον τραπεζικό μου λογαριασμό, 

την κράτηση θέσης που έκανα στο αεροπλάνο;

Ναι, μιλάω αγγλικά

Ναι, κουβαλάω εκρηκτικά

Λέξεις τα λένε

Κι αν δεν αφήσετε 

Πίσω τις προκαταλήψεις σας,

Θα σας ανατινάξουν

1995

loveinshallah.com - Mohja-Kahf

IF THE ODALISQUES
Αν όλες οι σκλάβες
σε όλους τους πίνακες 
σε όλα τα μουσία
σε όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης
σηκώνονταν και έφευγαν,
θ' άφηναν μια μεγάλη τρύπα στον τοίχο
και τους ανθρώπους που θ' ατένιζαν μέσα της
θα τους ρούφαγε η Ασία και η Αφρική
μέχρι ολόκληρη η χερσόνησος της Ευρώπης
να εξαφανιστεί ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο μεγάλους
γλουτούς του κόσμου


1994

Picot - Odalisque

REDWOODS

Βαρεθήκαμε την αρχαία σας γλώσσα

Πότε θα μάθετε να μιλάτε με νέες λέξεις;

Ανοίξατε ποτέ το βιβλίο του ποταμού;

Η μεγαλύτερη εξορία είναι η εξορία της καρδιάς

Το μοναδικό μονοπάτι επιστροφής ειν' η αγάπη

Μπουχτίσαμε απ' την ξεπερασμένη σας ποίηση

που στηθοκοπιέται για αρχαίους φοίνικες

Η αρχαία σας όαση από φοίνικες δεν είναι εδώ μα δείτε,

τα ερυθρόδεντρα έχουν μεγαλείο και χάρη

κι από κάτω τους κυλούν ποτάμια

Δεν πιστεύουμε πια στου έβδομου-αιώνα τις νίκες σας

ή στου ένατου-αιώνα τις τελετουργίες σας

Μας τέλειωσε η δέκατου-αιώνα θρησκεία σας

Τους θεούς σας βαρεθήκαμε

Δεν μας αρέσουν οι θεοί που παγιώνονται

Μας τρομάζουν οι πληγές που κουβαλάτε

Γιατί μας στολίζετε μ' αυτές;

Κανείς σ' αυτή τη χώρα δεν κατανοεί τη θλίψη

Το αίμα που αλείφετε στους λαιμούς μας κάθε πρωινό

μόνο λύκους φέρνει στα λαρύγγια μας

Δεν μισούμε πια τους αρχαίους εχθρούς σας

Τα παιδιά των εχθρών σας έχουν γίνει εραστές μας

Γεννάμε τα παιδιά τους, δεν το μάθατε;

Ακόμα αρνείστε την αποκάλυψη των ερυθρόδεντρων,

Μεγαλοπρεπή, κάτω τους κυλούν ποτάμια

1998

Τα ποιήματα της Mohja Kahf, που γεννήθηκε το 1967 στη Δαμασκό και ζει στις ΗΠΑ, δημοσιεύθηκαν στο τεύχος 9 του ποιητικού σκεύους και όχι μόνο ΤΕΦΛόΝ, σε μετάφραση (και με εισαγωγή) της Ράνιας Καραχάλιου.

Διάβαζε στίχους και

θαρρρούσε κάποτε πως είχαν

από χειροβομβίδες καμωθεί

που ανατινάζονταν μέσα στο στόμα,

σάμπως μαστίγια τιμωρούσανε

τα μάγουλα πομέσα,

με αγκίστρια ορκισμένα

στον εξαίσιο θάνατο

και, αλήθεια, ναρωτιότανε

για τους αυτόχειρες των Παρισιών,

πώς ήτανε ν' απαρνηθούν τα εγκόσμια,

πώς βάρεσαν στο μπράτσο το παράλογο,

την ανεξήγητη τη σκόνη της μανίας,

μοναδικοί, καθένας ένας μόνος,

μα τόσο ίδιοι, τόσο ίδιοι αξεχώριστοι

στη μάζα της μοιραίας υποταγής,

εικονολάτρες του αίματος του γοερού,

ταγμένοι εκδικητές των σταυροφόρων,

του τρόμου που έρπει,

εκτινάζεται,

νικά.