Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

αυτόματη αλεξία εν πλω



δεν είναι πάντως εύκολο να το ρυθμίσεις
να είναι εύκολες οι απτές μεταρρυθμίσεις




Σκαρφάλωσα σε λέξεις σαν ανόητος τόνος παρατονίζοντας την προφορά των πιθανών συλλαβιστών της λεξιμαργίας και δεν τολμούσα να κοιτάξω το κενό ανάμεσά τους ούτε την άβυσσο των υποσχέσεων που συνέθεταν σαν προεκλογική παπαπαπαπα.

Ταπεινώθηκα σαν ατζαμής πυραγός όταν φωτιές λιώσαν το φλογερό ιδιολεκτικώς κομπόδεμα των συλλαβών που συλλαμβάνουν συλήσεις σιλό σιλκ-κάτ σιλσίλια  παπαπαπαπα.

Ταπεινώθηκα ναι δεν ήξερα συλλάβι ούτε κολύμπι και πνίγηκα σαν στεριανός της στέρνας ταπεινωμένος ταπεινωθείς ταπί  παπαπαπαπα.


να προτεθεί η ήπειρος των φόνων
των κρόνων η απρόθυμη πορδέλα 
να το κυλίσει κάθε πρόθημα των πόνων
την κάθε ασπίδα που τη φράζει μ ένα έλα
την αμπολή των ιδεών σε ρου μανίες
σε κανονιοβολισμών εμπιστοσύνη
σαν άδολη και περιπαιχτική με γιάλα
ελπίδα πότιστη τρεμώδη σωφροσύνη




Μανία του ρου τέρψη του ορού του εμπλουτισμένου τονισμένες πολυσύλλαβες κουτρουβάλες. Μανία του ρου. Του ρου μανία.  Παπαπαπαπα.


εν όσω τα χαρτιά θ' αγωνιούν για μάτια
για σπίρτα θα πειστούν να στρέψουν οι σελίδες 
του μάη τις κόνξες να γευτούν γέροντες μόνοι
του μάη να καταργήσουν ίλιγγους τα ύψη
του μάη να ξετρυπώσουν των χυμών πηγές
στα κεραμίδια στους αυχένες στα πηγάδια
στα εμπορεύματα στων πάντων την ευφράδεια




     Παπαπαπαπα. 

θα πει περωκεάνιο βαρκούλα και σχεδία
με πάνα παν οι διάφοροι οι φοβικοί με δία





στης αλεξίας τη βροχή οι λέξεις στραμπουλάνε
τις συλλαβές και μπλέκονται και παίρνουν όλες τόνο
καθώς τα σήμερα τα χθες για φρέσκα τα πουλάνε
ζουμιά πο κότες και γριές εντέλει δεν γλιτώνω


ένα παλιό νιστόρημα μια πατηλή στορία
τις λέξεις όλες μάζεψε για να τις φχαριστήσει
που στείλαν την αφήγηση ξανά σε υπερορία
για κάθε της προξένημα κυρίως για τη στύση




Misfit52687138





Σάββατο 26 Μαΐου 2012

δύσκολες επιβιβάσεις:
ο μέγας ανατολικός

     
    Μόλις τρίξαμε λίγο τα δόντια και να η Γερμανία από τίγρης καμώνεται πως μετατρέπεται σε γατάκι. Μήπως πάλι προτιμήσουμε τους Τούρκους Ισλαμιστές απ’ τους λαίμαργους αιμοβόρους “Χριστιανούς” βαρόνους του Βορρά;  Ελπίζω όχι, γιατί υπάρχουν οι Βαλκάνιοι και οι Ρώσοι που είναι Χριστιανοί και οι Κινέζοι, οι Ινδοί, οι Λαυτινοαμερικάνοι, οι Γιαπωνέζοι, ακόμα και οι Κάφροι , οι Εσκιμώοι, και οι Βουσμάνοι που είναι λαοί με μπέσα.




     O Νάνος Βαλαωρίτης στο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο BookBar (το πρωτοείδα στο Calorglocal) επανέρχεται μαινόμενος για την πολιτισμική μας καθαρότητα και την επίθεση που δεχόμαστε από τους εχθρούς που "ήρθαν ντυμένοι φίλοι". Η αιτία είναι απλή: η ελληνική εθνική συνείδηση που ενισχύεται από τη γλώσσα την ελληνική, τη γλώσσα που μιλάμε 4.000 χρόνια. Γιαυτό μας επιτίθενται οι λύκοι του βορρά. Ελπίζει, γράφει, να μην προτιμήσουμε τελικά ισλαμιστές και μάλιστα Τούρκους. Αφού υπάρχουν κι άλλοι λαοί ομόδοξοι και μη, πάντως με μπέσα (που οι Τούρκοι δεν έχουν, ενώ οι Αλβανοί, που η μπέσα είναι δική τους λέξη, άσε καλύτερα). 

     Το σχήμα είναι γνωστό, παλιό, έχει αναλυθεί, η πλειονότητα τάσσεται με την παπαρρηγοπούλειας έμπνευσης ακατάλυτη συνέχεια του ελληνισμού, οι λιγότεροι αμφισβητούν, όμως είναι κι αυτή η εμμονή ότι για κάθε τι στραβό στη ζωή μας, όπως αυτή ορίζεται στα όρια του κράτους μας, φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι. Εμείς είμαστε Έλληνες, ατίθασοι, αδιάφορο ποιας ιδεολογίας:

     Από τον Όθωνα, τον Πιουριφόη, ως την Τρόικα, οι τέτοιοι φίλοι, γίνονται εχθροί όταν αντιμετωπίζουν τους ατίθασους και ξεσηκωμένους Έλληνες αδιάφορο ποιάς ιδεολογίας. 

     Δεν πάει πολύς καιρός που σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Ένεκεν και στον Γιώργο Γιαννόπουλο, ο ΝΒ επέμενε ότι οι άλλοι, οι Βρυξέλλες, που σήμερα είναι οι άλλοι, φταίνε για τα δεινά μας, φταίνε που μας διαφθείρουν, διέφθειραν και τους Έλληνες αγρότες που "περιμένουν αυτά τα επιδόματα για να ζήσουν και δεν καλλιεργούν τα χωράφια τους αλλά κάθονται στα καφενεία". Όμως, να μην ξεχνιόμαστε, αντιστεκόμαστε. "Δηλαδή, δεν είμαστε τα αρνάκια τα οποία θα σιωπήσουν, οι αμνοί αυτοί, για να μας θυσιάσουν, να πούμε έτσι, στον βωμό του καπιταλισμού, σώνει και καλά δηλαδή"...

     Ο ιδιότυπος αντικαπιταλισμός του ΝΒ προσπερνά την παμπάλαια ιδέα που (προ)υποτίθεται ότι διέπει την όποια αντικαπιταλιστική λογική, την ιδέα των ταξικών ανταγωνισμών, και κοντεύει να πιστέψει ότι ο καπιταλισμός είναι κι αυτός ένα κακό που ήρθε απέξω για να διαφθείρει εμάς τους αντιστεκόμενους Έλληνες. Εξάλλου, όλα τούτα έρχονται απ' τα παλιά. Σε μια απ' τις εκδιηγήσεις του Διαμαντένιου Γαληνευτή (εκδ. Ύψιλον 1981) ο Ελληνικός στρατός  (το επίθετο ελληνικός με κεφαλαίο ε) αντιστέκεται απελπισμένα και ηρωικά στον εχτρό, στους αμέτρητους Γιαροσλάβους. Οι Γιαροσλάβοι είναι η νέα φυλή και είναι πανίσχυρη. Είναι ανθρωποφάγοι. Και τους αρέσει πολύ το μαλακό ανυπεράσπιστο κρέας των "ευαίσθητων" - λαών - που αργοπεθαίνουν - πάνω στον πλανήτη-γη.



        Στην ίδια συνέντευξή του στο Ένεκεν ο ΝΒ μιλά για τον Μεγάλο Ανατο-λικό, "το πρώτο συνολικά ερωτικό έργο στην ελληνική λογοτεχνία", "το έργο ενός αποκλεισμένου ανθρώπου, ο οποίος αποκλείστηκε από την κοινωνία", του Ανδρέα Εμπειρίκου. Ο Εμπειρίκος σ' ένα γράμμα του στον ΝΒ το 1958 (δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ουτοπία το 2002) χαρακτηρίζει τον Μεγάλο Ανατολικό σαν το πιο σημαντικό έργο από όσα είχε γράψει ως τότε, αλλά σκεφτόταν "αν θα έπρεπε ή όχι να δη το φως σε έκδοσι που να μην είναι clandestine". Κι αυτό γιατί σκεφτόταν "αν θα μπορούσε ή όχι να βλάψη τον γιόκα μου, τον οποίο υπεραγαπώ, από κοινωνικής απόψεως".
   Στον 5ο τόμο στην μετά θάνατο έκδοση του Μεγάλου Ανατολικού, ο Εμπειρίκος παρουσιάζει το όραμά του για έναν άλλον κόσμο, μια συμπολιτεία του νέου πολιτισμού, αυτού που το μπλογκ MHNYMAL γυρόφερνε από τότε, με τη λοταρία των κουκιών, αφού πρώτα σε φάση τρε λουάν εντόπισε την αριστοτελική σωφροσύνη και στον αντίποδά της την ακολασία σαν έκλυση των ηθών, οδεύοντας προς την λέξιν Ουρμαχάλ, προαναγγέλοντας κάποτε:



Θ' ακολουθήσει (άγνωστο πότε)
 η αλλού εκτενής περιγραφή του οράματος του νέου πολιτισμού
με την Ελευθερία να έχει παύσει να είναι αντικείμενο εκμεταλλεύσεως, 
να βλασταίνει και ν' ανθίζει παντού.


     Ας ακολουθήσει:


    Αι μικραί και μεγάλαι έριδες των λαών και των εθνών είχαν καταπαύσει. Τα παλαιά σύνορα δεν ήσαν πλέον παρά παλαιαί αναμνήσεις, ανήκουσαι εις την ιστορίαν, ή φυσικά και ενίοτε τεχνητά σύνορα των διαφόρων υποδιαιρέσεων της κεντρικής διοικήσεως. Η Ελευθερία έχουσα παύσει να είναι αντικείμενον εκμεταλλεύσεως των αναρχικών ή των αναρχουμένων, εβλάσταινε και άνθιζε παντού, διότι είχε ευρεθεί η πηγή, το κέντρον της και το επίκεντρον, που δεν ευρίσκετο εκεί όπου επί αιώνας το ανεζήτουν ματαίως οι σοφοί, οι μεταρρυθμισταί και οι επαναστάται, εις την πολιτικήν, εις την φιλοσοφίαν ή την κοινωνιολογίαν, αλλά εις τον Έρωτα, εις τον Ίμερον, εις την Ηδονήν και εις τα παντοδυνάμους ώσεις των που άλλοτε ετρόμαζαν τόσον πολύ τους ανθρώπους.

     Πριν αποκαλύψει τας ασυγκρίτως μεγαλυτέρας σημασίας μεταρρυθμίσεις,  τας αφορώσας τον έρωτα, τας φυλετικάς σχέσεις και την αγωγήν των παίδων, ο Εμπειρίκος δια του ευφαντάστου ταξιδιώτου Ιουλίου Βερν, οραματίζεται ακόμα και τα νέα θρησκεύματα:

   Ο χριστιανισμός είχε εκριζωθεί τελείως. Η επίσημος θρησκεία ήτο η του Πανός, την οποίαν ίδρυσαν και διέδωσαν οι μαθηταί του Walt Whitman. Εκτός των Πανίων υπήρχαν ακόμη μερικά εκατομμύρια Μωαμεθανών, και ολίγα εκατομμύρια Μορμόνων, οι οποίοι όμως είχαν κάμει ωρισμένας αναθεωρήσεις και τροποποιήσεις των δύο θρησκειών (οι Μορμόνοι απεκήρυξαν και απέβαλαν από την ιδικήν των παν ίχνος χριστιανικόν) που επέτρεψαν τον συντονισμόν ή την εναρμόνισιν των δύο θρησκειών με την αριθμούσαν τους ασυγκρίτως περισσοτέρους οπαδούς (τα ¾ των κατοίκων της Υδρογείου) θρησκείαν του Πανός. Η θρησκεία αυτή παρεδέχετο ακόμη 4 θεούς, αλλ’ ως συμπαραστάτας και ουχί ως απολύτως ισοτίμους με τον μεγάλον Πάνα – την Αφροδίτην, τον Διόνυσον, τον Απόλλωνα και την Δήμητραν. 

    Ούτω, η ανθρωπότης αφού επίστευσε επί μακροτάτους χρόνους εις παντοειδείς αντιφυσικάς αυθαιρεσίας και ανδεδαφικά ψυχοβιολογικώς δόγματα και εις παντοειδείς αρνητικάς και φθοροποιούς ομπσκουραντιστικάς δοξασίας, απέκτησε επιτέλους δια της Πανικής θρησκείας, ένα ψυχικόν και πνευματικόν γνώμονα, στηριζόμενον επί της φυσιολογίας και της βιολογίας και απορρέοντα από αυτάς, μίαν ουσιαστικώς λυσιτελή και συνεπώς πρακτικώς χρησιμωτάτην διδασκαλίαν και, εν τω άμα τόσον μίαν αστείρευτον πηγήν εμπνεύσεως όσον και ένα άτερμον πεδίον δράσεως, όπου συνηντώντο και συνυφαίνοντο, εις μίαν αρραγή και ιδιαιτέραν οντότητα, αι φυσικαί ορμαί και δυνάμεις των ατόμων με το κοσμικόν σύνολον που μας περιέχει και μας περιβάλλει, αφού απηλευθερώθη προηγουμένως η ανθρωπότης από την ηθικολογικήν, την ρομαντικήν, την αισθηματικήν, την ιδεοκρατικήν και από πάσαν άλλην, ηλιθίαν ή μη, αλλ’ οπωσδήποτε σφαλεράν θεώρησιν των ανθρωπίνων. 
     Η αναφορά από το Ουρμαχάλ στους χρυσαυγείς θα είχε ξεχαστεί, αν δεν εμφανιζόταν το τρομαχτικό δήγμα ποίησης του Μιχαλολιάκου (όπως το ένιωσε ο δύτης των νιπτήρων), αυτός ο ύμνος στον Μέγα Πάνα. Απίστευτες συμπτώσεις, οι χρυσαυγείς του Ουρμαχάλ κι οι Πάνες του Εμπειρίκου και του Μιχαλολιάκου. Πανικός!


the Waterboys - the return of Pan - GreekTerminator

     Σ' αυτόν τον νέο κόσμο του έρωτα και της ποίησης που οραματίζεται ο Εμπειρίκος, στην Παγκόσμια Συμπολιτεία του, υπήρχαν και οι "ένθεοι", τουτέστιν οι εξαιρετικάς πράξεις επιτελέσαντες εν τω κόσμω άνθρωποι, οι οποίοι ετιμώντο ως εκλεκτοί του Θεού. Εκ τούτων ως είς εκ των μεγαλυτέρων εδοξάζετο ο Αλέξανδρος ο Μακεδών, του οποίου αναρίθμητοι παλαιαί και νέαι πόλεις, τόσον εν Αμερική, όσον και εις τα άλλας ηπείρους έφεραν το όνομα, καθώς και είς μέγας Ισραηλίτης του οποίου το ονοματεπωνυμον ήρχιζε με τα γράμματα Σ. και Φ., αλλά του οποίου το πλήρες όνομα δεν ηδύνατο ο οραματιζόμενος το μέλλον ανήρ να προφέρη, παρ' όλον ότι ήτο βέβαιος περί των αρχικών γραμμάτων, δι' αγνώστους λόγους. 

     Ο Εμπειρίκος θαύμαζε τον Μέγα Αλέξανδρο, εν πολλοίς στηριγμένος στην Ιστορία του Παπαρρηγόπουλου. Το 2000 η Μικέλα Χαρτουλάρη δημοσίευσε στα Νέα κάποια λήμματα από το Λεξικό "του προσωπικού σύμπαντος" του Εμπειρίκου, ένα έργο του που έμεινε ανολοκλήρωτο, και τα αναδημοσίευσε το πολιτικό καφενείο. Ανάμεσα στα λήμματα κι εκείνο για τον Μεγαλέξανδρο:

     Αλήθεια, όμως, τι να πει κανείς για τον Αλέξανδρο; Διαβάζοντας τον Ντρόυζεν και τον Παπαρρηγόπουλο και άλλους πιο προσφάτους ιστορικούς ή σκεπτόμενος, ο ίδιος τα καθέκαστα του βίου και της δράσεώς του, πολλές φορές είχα το αίσθημα ότι ο απίστευτος αυτός άνδρας ήλθε στον κόσμο κοινή συναινέσει όχι μόνο των Ολυμπίων, μα όλων των θεών εν γένει, για να επιτελέση τα αφάνταστα κατορθώματά του (...). Δεν ήλθε όμως ο Αλέξανδρος κοινή συναινέσει μόνον των θεών. Θα έλεγε κανείς ότι ήλθε εις τον κόσμον και με την συγκατάθεσιν της Μοίρας, που διέπει όχι μόνον τα επί μέρους της ζωής, αλλά και την συμπαγή καθολικότητα όλων των πραγμάτων, διότι ­ τις οίδε πώς ­ η Μοίρα ως εκ θαύματος εδέχθη (διά βραχύ, φευ, διάστημα) ότι θα ημπορούσε, επιτέλους, να θριαμβεύση ολόκληρη η ανθρωπότης, οδηγούμενη, άνευ ορίων άνευ όρων, από έναν αλληλέγγυον με το σύνολόν της εξαιρετικόν μέγαν Ταγόν, να θριαμβεύση λέγω, επιδιώκουσα υπό την ηγεσίαν του, μαζί του, μιαν άνευ προηγουμένου ολοκλήρωσιν παγκοσμίου ευτυχίας, αντί να ευνοούνται από την Μοίραν, ως εκλεκτοί λαοί, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, εις βάρος των υπολοίπων λαών της Οικουμένης, και τούτο προς αξιοποίησιν των δυνατοτήτων όλων των ανθρώπων, και προς μεγίστην δόξαν και αγαλλίασίν των, εις το διηνεκές και εν παντί. 


Χατζιδάκις - το καταραμένο φίδι - ricof787

     Κάμποσες σελίδες νωρίτερα από την περιγραφή της Συμπολιτείας, ο επιβάτης λόρδος Άλτζερνον Μπράντον Κλίφφορντ, συνταγματάρχης του ιππικού και λαμπρός ελληνιστής, διαβάζει Παπαρρηγόπουλο, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, βιβλίο 6ο, όπου τα υπεράνθρωπα κατορθώματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πάντως το όραμα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Παγκόσμια Συμπολιτεία δεν εκτείνεται μέχρι τα βάθη της Ασίας, όπου και οι κατακτήσεις του Αλέξανδρου, αλλ' αρκείται στη φαντασίωση της αλύτρωτης μεγάλης ιδέας: 

     Η Ελλάς, εις την οποίαν επιτέλους επεστράφησαν τα εδάφη τα εκτεινόμενα από την Βόρειον Ήπειρον μέχρι των ευρωπαϊκών ακτών του Βοσπόρου, συμπεριλαμβανομένης της Κωνσταντινουπόλεως και ολοκλήρου της Ανατολικής Θράκης, τα σαντζάκια της Σμύρνης, του Ικονίου και της Προύσης, και η οποία εξετείνετο από το Μοναστήρι μέχρι της ενωθείσης επιτέλους με αυτήν Κύπρου, με συμπρωτευούσας, δια μεν τας τέχνας, τας επιστήμας και παν ό,τι απετέλει στοιχείον πολιτιστικόν τας Αθήνας, δια δε την διοίκησιν και τας πολιτικάς αρχάς (ομοσπονδιακάς) την Κωνσταντινούπολιν, η πληρεστέρα από της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως αυτή εθνική ολότης που εξηκολούθει να ονομάζεται Ελλάς...

     Ας είναι. Ας μην σταθούμε άλλο σ' αυτά. Ούτε στην εσχατολογική διάσταση των ποιητικών του ονείρων για μιαν άλλη θεωρία του σκοπού της ζωής. Στις κοινωνίες που οραματίστηκε κουμάντο κάνει ο έρως. Όπως και στη μεταγενέστερη (του 1965) Οκτάνα που θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του:

     Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμον αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ' αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή - ΟΚΤΑΝΑ!

     Πέρα απ' τον Μεγαλέξανδρο, ένθεος ήταν κι ο Σ. Φ., ο Σίγκμουντ Φρόιντ δηλαδή, που εννόησε πώς ο πολιτισμός γεννά τη δυστυχία πνίγοντας όσα ο Εμπειρίκος, ο Ανδρέας Σπερχής, οι έγκαυλοι όλες κι όλοι οι ταξιδιώτες άφησαν στο μακρύ ταξίδι ελεύθερα κι έμειναν ως το θάνατο του ποιητή κρυφά. Πάντως ο Πάν θα ζει, όπως τραγούδησαν οι Waterboys, δεν απόθανε όπως ο Πορτογάλος Fernando Pessoa εξηγεί στο ποίημα από βιβλιαράκι ένθετο του περιοδικού Συντέλεια του 2004 που εξέδωσε ο ΝΒ. Ωδή Πεσόα σε μετάφραση Ανδρέα Παγουλάτου:

Ο θεός Παν δεν πέθανε,
Σε κάθε κάμπο που δείχνει 
Στα χαμόγελα του Απόλλωνα
Τα γυμνά στήθη της Δήμητρας - 
Αργά ή γρήγορα θα δείτε
Να εμφανίζεται εκεί
Ο θεός ο Παν, ο αθάνατος.

Χειμερινοί Κολυμβητές Σαιξπηρικοί  - dweeb032


έπονται 
αι ασυγκρίτως μεγαλυτέρας σημασίας μεταρρυθμίσεις



δεν είναι πάντως εύκολο να το ρυθμίσεις
να είναι εύκολες οι απτές μεταρρυθμίσεις
να προταχθεί η ήπειρος των φόνων
των κρόνων η απρόθυμη κορδέλα 
να τα τυλίξει όλα τα πρόθυμα
ενθυμήματα που κραταιά μποδίζουν
τη συστολή των ιδεών σαν ρου μανίες
σαν κανονιοβολισμών εμπιστοσύνη
σαν άδολη μα περιπαιχτική τραμπάλα
στου κήπου τις απότιστες ελπίδες
εν όσω τα χαρτιά θ' αγωνιούν για μάτια
για χάδια θα πειστούν να στρέψουν οι σελίδες 
του μάη τις δόξες να γευτούν γέροντες πόνοι
του μάη να καταργήσουν ίλιγγους τα ύψη
του μάη να εντοπίσουν των χυμών πηγές
στα κεραμίδια, στις επάλξεις, στα πηγάδια
στα εμπορεύματα, στων πάντων την ευφράδεια
θα πει περωκεάνιο, βαρκούλα και σχεδία
με πάνα παν οι αδιάφοροι κι οι φοβικοί με δία



Σάββατο 19 Μαΐου 2012

η αριστερά με τη γούνα



     Ανήμπορος να παρακολουθήσω την επικαιρότητα, νιώθω το σκίρτημα, την αγωνία, την ελπίδα, το δράμα της αριστεράς. Η κυβέρνηση της αριστεράς, το  μελόραμα των εκλογών, είναι το θέμα. Οι αριστεροί, η πληγωμένη φαντασιακή κοινότητα που συνέχεται με τόνους χαρτούρα σε ράφια και συρτάρια, με ψηφοδέλτια, προκηρύξεις, εφημερίδες, βιβλία, μυθιστορήματα, ποιήματα και κηδειόχαρτα, αναριγούν στην ιδέα. Ο Γλέζος σολάρει αδιαφορώντας για το άγχος που προκαλεί στους μεσαίους καταθέτες που ψήφισαν τις προάλλες ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας τα μπαλώνει. Φουσκώνει το μπαλόνι. Κάτι έχει αλλάξει.
     Η σχέση αριστεράς - αριστερών μοιάζει διαστροφική. Οι παλιοί αριστεροί νιώσανε στο πετσί τους τι θα πει αντίσταση. Η πνιγμένη αποστροφή τους για την κοινωνική αδικία ξαναβρίσκει διέξοδο στη διεκδίκηση του γνήσιου πατριωτισμού. Στο παρελθόν οι αριστεροί, σαν άλλοι χριστιανοί, μαρτύρησαν για την πατρίδα.   Ο Σεβερέν (του Μαζόχ) εξηγεί στη Βάντα ότι οι μάρτυρες ήσαν υπάρξεις εξαϋλωμένες πέραν από τον αισθησιασμό. Όλα ξεκίνησαν μ' εκείνη τη μακρινή θεία του Σεβερέν, όταν εκείνος βρισκόταν στην πιο τρυφερή ηλικία,  που ξύπνησε τα πάθη του κάτω απ' τη βέργα ενός όμορφου και ηδονικού πλάσματος που, μέσα στη γούνινη ζακέτα του, φάνταζε σαν μια βασίλισσα εξοργισμένη. Σαν τη θεία του Σεβερέν, η μεγάλη μητέρα των λαών εμφύσησε άλλοτε στους αριστερούς το πάθος για την εθνική ανεξαρτησία, που μαζί με τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική απελευθέρωση συνέθεσαν αργότερα το τρίπτυχο των σημαινόντων - δούρειων ίππων για τη λεηλασία των παραδοσιακών αριστερών εμβλημάτων. 
     





     Ήρθε μήπως η ώρα η αριστερά να πάρει τη ρεβάνς από τη σοσιαλδημοκρατία αντιγράφοντας το κόλπο; Τώρα που η αγάπη για την πατρίδα ταυτίζεται με το μίσος για το μνημόνιο, η πατριωτική αυταπάρνηση,  ο αγώνας για την διαταξική κοινωνική δικαιοσύνη και την υπερταξική ανάπτυξη, βρίσκουν νέο ακροατήριο.

     Σου έμεινα απόλυτα πιστή, με διέκοψε η Βάντα. Στο υπόσχομαι, σε ό,τι έχω ιερό. Όλα αυτά τα έκανα για να ικανοποιήσω τις φαντασιώσεις του, για να σου αρέσω... Αλλά τώρα θα βρω έναν εραστή, διαφορετικά δεν θα ολοκληρωθεί η σχέση μας και θα καταλήξεις στο να μου προσάπτεις ότι δεν ήμουν αρκετά σκληρή μαζί σου. Γλυκέ μου, ωραίε σκλάβε. 
     Ήρθε η ώρα αριστερά (με τη γούνα) να προδώσει τους μάρτυρές της, τους Σεβερέν της; Για τους αριστερούς οι εκλογές θα είναι ο μόσχος του τύραννου Διονυσίου; Η Βάντα, η Αφροδίτη με τις γούνες κι ο Σεβερέν, ο Γκρέγκορ της:

Κάποιος αυλικός εφεύρε ένα καινούριο όργανο βασανιστηρίων για τον τύραννο των Συρακουσών. Έναν χρυσοχάλκινο μόσχο, μέσα στον οποίο έκλειναν τους καταδικασμένους σε θάνατο και τον τοποθετούσαν σε δυνατή φωτιά. Όταν το χρυσοχάλκινο μοσχάρι κοκκίνιζε από τη θερμότητα, ο μελλοθάνατος ούρλιαζε απ' τον πόνο και οι φωνές του μοιάζαν με τα μουγκανίσματα του ζώου. Ο Διονύσιος χαμογέλασε με ευμένεια και, για να δοκιμάσει αμέσως το όργανο, διέταξε να κλείσουν μέσα τον εφευρέτη... Αυτή η ιστορία είναι πολύ διδακτική. Εσύ μου δίδαξες τον εγωισμό, την αλαζονεία και τη σκληρότητα και εσύ θα είσαι το πρώτο θύμα. Τώρα, βρίσκω πράγματι χαρά να έχω υπό την εξουσία μου και να κακομεταχειρίζομαι έναν άνδρα που έχει, όπως εγώ, σκέψεις, επιθυμίες και βλέψεις, έναν άνδρα που είναι πιο δυνατός από μένα και φυσικά και διανοητικά, και κυρίως έναν άνδρα που μ' αγαπά... Μ' αγαπάς ακόμα;
- Μέχρι τρέλας!
- Τόσο το καλύτερο, απαντά. Θα νιώσεις μεγαλύτερη ηδονή με όσα πρόκειται να σου κάνω τώρα.
- Τι σ' έπιασε; Δεν σε καταλαβαίνω σήμερα. Η σκληρότητα πάλι λάμπει στα μάτια σου και είσαι τόσο παράξενα όμορφη, ολόιδια "η Αφροδίτη με τη γούνα".
     Χωρίς να μου απαντήσει, η Βάντα περνά το χέρι της γύρω από τον λαιμό μου και με φιλά. Εκείνη τη στιγμή, με ξανακυριεύει όλος ο φανατισμός του πάθους μου. 
- Πού είναι το μαστίγιο; της λέω.
     Η Βάντα γελά και κάνει δυο βήματα πίσω.
- Θέλεις λοιπόν στ' αλήθεια να μαστιγωθείς; φωνάζει τινάζοντας αλαζονικά το κεφάλι προς τα πίσω. 
- Ναι. 
     Αίφνης, το πρόσωπο της Βάντα αλλάζει. Μοιάζει να μετα-μορφώνεται απ' τον θυμό και για μια στιγμή γίνεται αποτρόπαια.
- Μαστιγώστε τον, λοιπόν, ουρλιάζει. 
     Τότε το μαύρο και σγουρό κεφάλι του όμορφου Έλληνα προβάλλει πίσω απ' τις κουρτίνες του θολοσκέπαστου κρεβατιού. Μένω άναυδος, κοκαλωμένος. Η κατάσταση είναι κωμικοτραγική. Θα μπορούσα να γελάσω με τον εαυτό μου, αν δεν ήμουν σε τόσο απελπιστικά οικτρή και προσβλητική θέση. 
     Αυτό πια ξεπερνά τις φαντασιώσεις μου. Με περιλούζει κρύος ιδρώτας βλέποντας τον αντίζηλό μου με το αθλητικό του παράστημα να εμφανίζεται με τις μπότες του, το στενό του άσπρο παντελόνι και την εφαρμοστή ρεντιγκότα του. 







     Ο (?)μορφος Έλληνας με τις μπότες καραδοκεί. Διεκδικεί τη δική του θέση στη σχέση διαστροφής, στην πάντα σχέση εξουσίας. Δεν πρόκειται να ανεχθώ το παραμικρό από σας, λέει στον Έλληνα ο Σεβερέν. Κι εκείνος του απαντά: Το λέτε αυτό γιατί δεν φοράω γούνα... Καταγράφοντας τη φριχτή ανάμνηση, ο Σεβερέν θα θυμηθεί ότι με τον Έλληνα ξανάνιωσε ένα είδος φανταστικής, υπερβατικής ηδονήςΊσως για τον ψηφοφόρο, όχι τον γνήσιο αριστερό Σεβερέν, δεν έχει και μεγάλη σημασία η αφετηρία του αγαπημένου προσώπου. Ο μαζοχισμός του ψηφοφόρου είναι ηθικός μαζοχισμός. Πρόκειται για την τρίτη κατά τον Φρόιντ μορφή μαζοχισμού (μετά τον ερωτογενή και τον θηλυκό), από Το οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού (στο Ναρκισσισμός - Μαζοχισμός - Φετιχισμός, εκδ. Επίκουρος 1991, μτφ. Λευτ. Αναγνώστου):

     Σημασία έχει η ίδια η ταλαιπωρία· αν επιβάλλεται από ένα αγαπημένο ή αδιάφορο πρόσωπο, δεν παίζει κανένα ρόλο· μπορεί επίσης να προκαλείται από απρόσωπες δυνάμεις ή συνθήκες. Ο σωστός μαζοχιστής στρέφει την παρειά του πάντοτε προς το σημείο από το οποίο υπάρχει η προοπτική να δεχτεί χτύπημα. Για την εξήγηση αυτής της συμπεριφοράς θα φαινόταν εύλογο να παραμερίσουμε τη λίμπιντο και να περιοριστούμε στην υπόθεση ότι η ορμή καταστροφικότητας έχει στραφεί και εδώ προς τα μέσα και μαίνεται πλέον εναντίον του προσωπικού εαυτού, αλλά κάποιο νόημα θα πρέπει να έχει και το γεγονός ότι στη συνήθη χρήση της γλώσσας δεν έχει εγκαταλειφθεί η σχέση αυτού του τύπου συμπεριφοράς με τον ερωτισμό, γιαυτό και τέτοια αυτοζημιω-νόμενα άτομα αποκαλούνται μαζοχιστές. 



     

κι αν η αφροδίτη φόρεσε τη γούνα
κι αν κρατάει το μαστίγιο, μπουμπούνα,
κι αν σε κόμιξ σου θυμίζει από ντρούνα
και σαλπίζει τώρα ταν ταρατατάαααααααν
σερσέ λα ταντ, σερσέ λα ταντ
(ταν ταν)




τ' αποσπάσματα από την Αφροδίτη με τη Γούνα
σε μετάφραση Μυρτώς Ρήγου
εκδ. Πατάκη 1997
(όπου και η Τερατώδης Πλευρά του Βέλτσου)



Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

άλλοθι - θ' αλωθεί


Arvo Pärt: Frates for cello and piano (1989)


πανάθεμά με 
για τα που καρπώθηκα σαν άνθρωπος 
που τις κατάκλεψα τις λέξεις μες στα σύρματα
και τα ουρμαχάλ στα δίκτυα μπερδεύω
που σαν αριστερός καμώθηκα πως ρητορεύω
της αντιεξουσίας τ αποφθέγματα
που ενθουσιάστηκα και στερεότυπα ειρωνεύτηκα 
τις όλες μου τις απολύτως νόθες κατατμήσεις
πανάθεμά με που δεν ψήφισα 

που αποτραβήχτηκα να ζήσω
τις ευωδιές της άνοιξης στον κήπο 
και το χειμώνα στου τζακιού την υπνηλία 
που αποταμίευσα πωθήσεις 
και φτηνές συμβάσεις με όσους 
φιλήσανε ποδιές κατουρημένες
κι αν δεν τις φίλησα και το παιξα ο μάγκας
μου μεινε της ουρίας η οσμή 
που τρύπωνε στου στόματος την απορία 

όταν αντίκρισα ξερό
το στόμα μισοπεθαμένου 
τότε κατάλαβα τι πάει να πει τετέλε
νόμισα, δηλαδή, πως το κατάλαβα

πανάθεμά με 
για το άλλοθι που στιχουργώ 

Alice Coltrane - Turiya And Ramakrishna  - rosafelix



Θ' ακολουθήσει (άγνωστο πότε) 
η αλλού εκτενής περιγραφή του οράματος του νέου πολιτισμού 
με την Ελευθερία να έχει παύσει να είναι αντικείμενο εκμεταλλεύσεως, 
να βλασταίνει και ν' ανθίζει παντού.



Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

αψηφί Ουρμαχάλ



     Επωδός ψευτών: Τα ψέματα τελειώσανε. Εκλογές ψηφοφόρων. Ψηφοφόρε ατένισε το όραμά σου. Υλοποίησέ το κάλπικα. Η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο. Πρέπει να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη. 
     
     Πριν καλά καλά έρθει η ώρα της κάλπης, το τοπίο ξεκαθαρίζει. Η Αμυγδαλέζα και το ΚΕΕΛΠΝΟ προοιωνίζονται τις πεντακάθαρες λύσεις της επόμενης μέρας. Είμαστε όλοι οροθετικοί, παράνομοι μετανάστες, πουτάνες. Μια μέρα όλοι μας, όταν δεν θα μας νοιάζει ούτε να κυβερνήσουμε ούτε να κυβερνηθούμε, θα πούμε Ουρμαχάλ. Κουραφέξαλα. 




Μια μέρα όλοι μας θα πούμε: "Ουρμαχάλ!"
Αφού και σήμερον ακόμη πολλοί εξ ημών το λένε
Για τις πυκνότερες στιγμές
Για το παχύτερο εξ όλων γάλα
Για κάθε στιγμή που μοιάζει με χρυσαυγές
     αποκορύφωμα κορδιλλιέρων
Για κάθε μέρα που διαλύει θρόμβους
Για κάθε πουλί που φέρνει τα μηνύματα του απολύτου
Για κάθε εκσπερμάτωσιν που έως τα βάθη των βυθών
     την αγαλλίασιν γεννά
Και έως τα ύψη των ανθισμένων ουρανών την πάει
Έως τα πλάτη κάθε Ευρυτανίας
Όταν οι μέρες είναι ροδαλές
Κι οι νύχτες έναστρες πανστρατιές
Και η καλωσύνη πάνδημος πηγή ευδαιμονίας.
Όταν εκλείψη από το πρόσωπον της γης
Το κτήνος και η βία
τουτέστιν των ανθρώπων η κακία
Τα πιο σκληρά πετρώματα εν τούτοις απαλά
Και οι βροντές των ουρανών χαρμόσυνες τυμπάνων κρούσεις
Η γη αδελφή κι ο πόντος αδελφός
Και η δόξα των θεών κτήμα κοινόν επί της γης
Οι νεάνιδες όλες χορηγοί της ηδονής
Και οι άνδρες νέοι χρυσαυγείς καλλιεργηταί και τρυγηταί της ήβης
Τότε θα λέμε όλοι: "Ουρμαχάλ!"
Όπως οι πίδακες που ξεπετιούνται 
Όπως εκείνοι που από τούδε λέγουν 
"Δόξα εν Υψίστοις και επί γης Ειρήνη!"
Προσθέτουν όμως την ενυπάρχουσαν στην έννοιαν του Ουρμαχάλ
Κι επί της γης την έννοιαν της Δόξης εν τω άμα.
Και με την λέξιν Ουρμαχάλ σημαίνουσαν συγχρόνως 
     ολοκληρούμεθα εν ηδονή
Όπως στους ουρανούς κι επί της γης και τώρα και πάντα
Λέγοντες πάντοτε αντί ύβρεων
"Ουρμαχάλ!" - το "Ουρμαχάλ!" εις τους αιώνας

Ανδρέας Εμπειρίκος
Αθήνα 30.12.1967
μεταγραφή Γιώργη Γιατρομανωλάκη













μια μέρα όλοι δηλαδή ποτέ 
θα πούμε όλοι τότες "Ουρμαχάλ!"
προς το παρόν λίγη επί γης μπωτέ
χωρίς προφύλαξη στο σεξ, πολύ νορμάλ

   προς το παρόν καταναλώνουμε:
φωτογραφίες πουτάνες οροθετικές
βίντεο έγκλειστους μετανάστες
φυστίκια πληροφορίες για γκάλοπ


μια μέρα όλοι δηλαδή ποτέ κανείς
για του Εμπειρίκου το "Ουρμαχάλ!" 
το εις τους αιώνας σκοπούμενο τέλος 
αύθαδες τέλος 
πληντέλος

τι ειρωνεία να μιλά 
για χρυσαυγείς τι ειρωνεία 

το κτήνος και η βία
πάλι νίκησαν, όπως θα μάντεψες
τι ειρωνεία που με ύβρεις 
καρυκεύεται η έναστρη παγίδα

τι ουρανία ειρωνεία τι
Θ' ακολουθήσει (άγνωστο πότε) 
η αλλού εκτενής περιγραφή του οράματος του νέου πολιτισμού 
με την Ελευθερία να έχει παύσει να είναι αντικείμενο εκμεταλλεύσεως, 
να βλασταίνει και ν' ανθίζει παντού.