Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

των ποιητών το γήρας
(ή: το ξερατό της πείρας)

όταν οι ποιητές γερνούν

στο παρελθόν τους σκουντουφλούν

τους ίδιους στίχους αλυχτούν

σα βέλασμα παραμιλούν



ανοίγουν μάτια το πρωί

λάγνα κοιτούν ένα κορμί

που το ποθούν κι οι δυο μαζί

οι εαυτοί τους οι σκυφτοί



υμνούν το χρέος το πορφυρό

και το θηρίο το τρυφερό

σβήνουν τα μάτια στο νερό

δύσκολο βρίσκουν τον καιρό


ραμολιμέντοι αλλότροποι

χωρίς περίσκεψη, ντροπή

αρλουμπολόγοι κατηφείς

θρηνούν τη νιότη τής αλκής



όταν οι ποιητές γερνούν

δεν το τολμούν ν' απαλλαγούν

από τις ώρες που φρουρούν

φωνές που τους καλούν ακούν


ηχούν φωνές από το χθες

στίχοι, στροφές ορμούν ορδές

μαθές τεντώνουν τις χορδές

άκου: τους φεύγουνε πορδές


άπλυτοι και ξυπόλητοι

του σκότους ιέρεια ανόητη

θα τους ξυρίσει η τυφλή

να 'ν' έτοιμοι για τη στιγμή


που η κτίση θα σειστεί ξανά

που θα ψελλίσουν ωσαννά

θα κοιταχτούν αχόρταγα

μα θα 'ναι η τελευταία φορά
.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου