το φχαριστιέται η γραία
μες απ' τα δάχτυλα ζουμί -
ζουμί κυλά η μουσική
κλειστό καπάκι
πλήκτρων
τι θες να πεις
για της μπουρζουαζίας το δώρο
το φχαριστιέται, κοίτα,
ακτινογραφείται:
άνθρωπος η κοινή
δάχτυλα που κινεί
η κεφαλή κρατά το μέτρο
τινάζεται, τραβιέται, τρεμοπαίζει
κόμη λευκή
λαιμός, αναπνοή, κρανίο,
αρθρώσεις, κόγχες, πόδια
σαν ποδοβολητά των αναμνήσεων
η κόμη της μεγάλωσε στο πάτωμα να φτάσει
απόλαυσις το κάπνισμα το τέλος χρόνου βέλος
η ώρα φέρνει πιο πολλά απ' τη ζωή σου όλη
στους ίδιους δρόμους λάσπεσαι, στην ίδια πάντα πόλη
Το φιλμ Ludvig Van (1970) του Γερμανο-αργεντίνου συνθέτη Mauricio Kagel (1931 - 2008) γυρίστηκε με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μπετόβεν. Στο 19ο μέρος του φιλμ (άνωθεν γιουτουμπισμένο) η διάσημη πιανίστα Linda Klaudius-Mann παίζει το πρώτο μέρος της σονάτας για πιάνο op.53 (Waldstein) με τον τρόπο του Kagel. H σονάτα αυτή αφιερώθηκε στον φίλο του συνθέτη Waldstein που του είχε χαρίσει ένα πιάνο. Αλλιώς τη λένε "Αυγή". Η διάσημη πιανίστα δεν είναι παρά ο Klaus Lindemann μεταμφιεσμένος. Ο ίδιος στο 17ο μέρος του φιλμ εμφανίζεται να παίζει πιάνο ενώ τα άκρα του είναι συνδεμένα με παράξενες μηχανές.
Τούτη η πιανίστα - καρικατούρα παραπέμπει στη Γερμανίδα πιανίστα Elly Ney. H Ney ήταν λάτρης του Χίτλερ, λάτρη του Μπετόβεν, όπως λάτρεις του ήταν κάποιοι που μπορούσαν να δουλεύουν όλη μέρα στα στρατόπεδα συγκέ-ντρωσης και έπειτα να πάνε στο σπίτι τους και να διαβά-ζουν Schiller και Goethe ενώ άκουγαν τον Beethoven, όπως ήταν τόσοι μα τόσοι άλλοι.
tutto, τι 'ν' τούτο;
AfroPoli
peanuts
von spacebln
ήτανε μια καρικατούρα
σχεδόν της έφευγαν τα ούρα
και ο μπετόβεν της χιτλέριος
πάντα κουφός μα πάντα καίριος
η έλλυ νέυ τόσο τη βρίσκει
ενόσω η δύναμή της θνήσκει
ενόσω τέρπεται εν κλαβιαί
ψυχοφαλήρη κοκωβιέ
ήτανε μια καρικατούρα
σχεδόν της έφευγαν τα ούρα
και ο μπετόβεν της χιτλέριος
πάντα κουφός μα πάντα καίριος
η έλλυ νέυ τόσο τη βρίσκει
ενόσω η δύναμή της θνήσκει
ενόσω τέρπεται εν κλαβιαί
ψυχοφαλήρη κοκωβιέ
tutto, τι 'ν' τούτο;
AfroPoli
peanuts
Στην πραγματικότητα για μια ενδεδειγμένη ακρόαση εκείνων των ίδιων κομματιών του Beethoven, που τα θέματά τους σιγοσφυρίζει ο ανθρω-πάκος του μετρό, απαιτείται μια προσπάθεια ακόμη μεγαλύτερη από εκείνην που απαιτείται για την ακρόαση της πρωτοποριακής μουσικής: μεγαλύτερη προσπάθεια, γιατί πρέπει να αφαιρεθεί το βερνίκι της πλαστής εμφάνισης και των παγιωμένων τρόπων αντίδρασης.
Αντί να προσπαθεί κάποιος, με λανθασμένη αντίληψη, να είναι πιστός στο έργο του Μπετόβεν, θα έπρεπε να ενσωματώνει στις ερμηνείες της παλιάς μουσικής τις σύγχρονες μεταβολές της έννοιας του μουσικού.
M. Kagel
στο Stavlas, Nikolaos. 2012. Reconstructing Beethoven: Mauricio's Kagel Ludwig van
τράβηξε το παραβάν
δια το παρενδυσυμβάν
κομειδύλλιο γκάρντ αβάν
στο σεράι καραβάν
περισκέψου Ludwig Van
΄
Δίπλα σε αυτό το εκπληκτικό "μάπετ σόου" της σκέψης σου για τον "καλλιτέχνη - ιδιοφυία" - ενσάρκωση του ευρωπαϊκού διαφωτισμού που στη λάμψη του αγκιστρώθηκαν όλοι οι "κάποιοι", μόνο αυτό έχω να προσθέσω:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Οι κυρ Γιάννηδες κ’ οι
κυρα-Μαρίες, που εμείς
προφτάσαμε να τους
γνωρίσουμε – τι τύχη – με
την υλική παράσταση της
ιδέας τους, τον ασβέστη,
και με τον φωτοτροπισμό
της ψυχής τους, ένα
λιοτρόπι στον τενεκέ»
(Οδ. Ελύτη, «Αναφορά στον
Ανδρέα Εμπειρίκο», Εν λευκώ)
...πού είναι αυτοί άραγε τώρα που ο διαφωτισμός πέταξε τη μάσκα...
φίλη
Ευχαριστώ για την προσθήκη.
ΔιαγραφήΔεν έχω και ίντερνετ αυτές τις μέρες. Περαστικός είμαι.