τι δεν καταλαβαίνεις

Α - V. Psychogiou

Ο χρόνος πόνος όλων των κατασκευών, ως και της έννοιας της κατασκευής το νεφελώδες κατασκεύασμα, οι ερμηνείες του αισθητού από τα όντα, τα εις την έρημο των εννοιών βοώντα, η βεβαιότητάμμος που στο στόμα κριτσανάει, το όλον γίγνεσθαι τους μάντεις που προγκάει. Άδεια κεφάλια παραγεμισμένα με χαρτονομίσματα, κεφάλια που εξαϋλώθηκαν κομμένα, στάρετς σωτήρες έρμαια πιστώσεων. Φρέσκο το αίμα δεν μυρίζει αλλά μετά, ο έρως θάνατος γρικά των πρέπει τα έπη, οι αλήθειες ολονέν υπονογούνται, πικρά πικρότατα πρελούδια των ψομμάτων. Όσα δεν είπα, όσα δεν πρόλαβα και τα ρωτώ, ρωτώ τους άλλους, όσα ξεκίνησαν και δεν τελειώσανε ποτέ, στη μέση όλα αφημένα. Κι αυτό το ποίημα το άστιχο. Άλλο και τούτο. 

όλες που δίνονται οι εξηγήσεις

να σβήνουν τέχνη νάγαρμπη τις δίψες

τις πείνες από χρόνια να γελάνε

όλη τη μοχθηρία τηνε κρατούν

σε στιλ κακού σε ασπρό
μαυρο καρτούν

πες την με τρόπο

την ελευθερία, πώς το λένε,

αδιαφόρησε ο μόνος τι γυρεύεις

αφού από χώματα κρατάς από γενιές

αφού οσφραίνεσαι τις ιδρωφόρες δίνες

έρημοι δρόμοι έρημοι να σωριαστείς

στη μαύρην άσφαλτο που πίσω θα ναλύει

χλωμός του αίματος αυθάδεια της γλυκόζης

μόνος πιο μόνος απ' τη μοναξιά της γης

παραιτημένος διαρκώς σε κάθε βήμα

άλλο ένα πίσω δύο πίσω 
τρία κι ακόμα

τι δεν καταλα
βαίνεις, πώς το λένε,

τα βότανα στις κατσαρόλες λιώνουν

τα χόρτα νάγρια τσαπίζονται οι σκέψεις

οι λέξεις τους οι ίδιες τις προδώσαν

τι δεν καταλαβαίνεις, πώς το λένε,

ο πόνος χρόνος έχει αόρατο τιμόνι

κατακτητής στιγμές στιγμές που ερημώνει

ώρες και όρη και σκιές φόβο να φέγγουν

τρέπουν φυγές τρέπουν αδειάζουνε τις κρύπτες

ατόφια μένουνε του χάους τα σκουπίδια

σαπίζουν όχλητα συκώθια σαμιαμίδια

περπάτα σιγανά και ταπεινά περπάτα

να 'χεις ρυθμόν από του βήματος τον τρόπο

κάτω τα βλέφαρα ν' αφήνεις μια στις τόσες

τόσες εικόνες διαβολίζουν τις αισθήσεις

πιες ό,τι νάναι επειγόντως να μεθύσεις

2000places