εκείνα τα πουλιά
που κρύφτηκαν στη βιβλιοθήκη
τις νύχτες πεταρίζουν πάνω από το κεφάλι μου
όταν ξυπνώ έχω στα μάτια ξεραμένες κουτσουλιές
η βρύση κοροϊδεύει ότι κόψαν το νερό
βαδίζω στα δωμάτια τυφλός
ώσπου σηκώνεσαι
με αναπνέεις
στην αγκαλιά σου μέσα
λιώνεις τις κουτσουλιές στα χνώτα
με λες κεμάλ κάθε στιγμή
που καταργούνται
τα όνειρα
αν ήξερες
ποιος είμαι κάθε βράδυ
είμαι η πηνελόπη του σπιτιού
υφαίνω στο απαλό σου δέρμα
της απουσίας την υγρή
ζακέτα
κεμάλ να μη με λες
ο κόσμος κάθε μέρ α λλάζει
δεν το ποθήσαμε ν αλλάξει αλλιώς
κόλλησε η βεβαιότη στις πατούσες
οι αρβύλες σέπονται στο χιόνι
οι γκράδες σκούριασαν
πάνε για σκραπ αφού
πάντα θα πρέπει
να κερδίζουμε
το κάτι
τις
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου