της λησμονιάς που εμμένει

πάλι θα πεις 

για εκείνα τα πουλιά

που κρύφτηκαν στη βιβλιοθήκη

για κουτσουλιές για χνώτα 

για την ανάξια βάρκιζα

για τις αρβύλες

τις σαπρές

σιωπές

στριμώχτηκαν 

τόσες σιωπές σ αυτή την πόλη

που θα εκραγούν στο τέλος θα το δεις

θα διαλυθεί το σύμπαν με μια λάμψη

όλα τα λάθη θα ταφούν

στη στάχτη

το περιβόλι εκείνο 

δεν ήξερε από πατρίδες ενοχές

ούτε τις μισητές μανδύες του διοικητή 

ούτε την άνοιξη που κάηκε μες στη σπηλιά

ούτε το κόκκινο μαντίλι της χαράς

ούτε της λησμονιάς την υπουλία

δεν είναι 

αυτή στιχουργική 

μιας άλλης άλλων ήττας

είναι της ήττας μας

τυποποιήθηκε το σύμπαν 

κρεμάστηκαν στην πλάτη μου 

οι τρόποι και τους σβαρνώ

andreas tsonidis

ο γέροντας 

το ελάλησε σοφώς

δεν είναι πια να σκάμε

για την ποίηση της ήττας 

και της φαγωμένης πίττας

ας πως κι εγώ

ένα υπούλως έμορφο

ουδέν προσωρινότερον 

της λησμονιάς που εμμένει

ο στίχος

δεν είναι πια να σκάμε

για την ποίηση της ήττας

και της φαγωμένης πίττας

είναι του Γιάννη Ρίτσου 

από το Τερατώδες Αριστούργημα (1985)

.