θνητός εαυτός

ζούλα σε μια βάρκα μπήκα
και στη σπηλιά του δράκου βγήκα

Γιώργος Μπάτης

το λίνκι στο στίχο του Μπάτη, πηγή έμπνευσης του στιχοπονήματος,

εξαφανίστηκε από τον δημιουργό του (βλ. σχόλιο νοσφεράτου) -

το στιχοπόνημα, ανάπηρο, παρελαύνει :

στο θάνατο των αλλονών

προβάλλω το δικό μου

γιατί όταν θάρθει θα ’μαι απών

απ’ το θανατικό μου

στα κοιμητήρια τριγυρνώ

στα πέπλα του θανάτου

που μ’ ευωδιά όπως γερνώ

βλύζουνε τ’ άρωμά του

ο χρόνος, η επινόηση

των σκλάβων της ευθύνης

που τάζουν κατανόηση

σαν εκκρεμές αν φθίνεις

όσο μετριέται του καιρού

η πλήξη με ρολόγια

του τέλους του θανατερού

θα μείνουν μόνο λόγια

λέξεις που σάμπως σάβανα

το θάνατο τυλίξαν

άλλοτε ήταν σπάργανα

λέξεις με λέξεις σμίξαν