Πληρωμένα Λάθη

Κι ήρθε μια νύχτα 

που έμεινε στην ιστορία. 

Την είπαν νύχτα της φωτιάς, 

νύχτα που ξόφλησε τα χρέη κάθε δυνάστη, 

νύχτα που σκόρπισε σα χαρτοπόλεμο τα οράματα. 

Θα ’ταν που συγκεντρώθηκαν, πρώτη φορά, μυριάδες. 

Πρώτη φορά τόσα τσογλάνια, αμέτρητα, λυσσούσαν. 

Τόσες γυναίκες μανιασμένες, άφριζαν να γδάρουν. 

Και τόσοι άντρες, σαν τραγικά μνημεία παροξυσμού. 

Αν κάποιος το μπορούσε να βυθιστεί στα μάτια τους, 

θα ξεχώριζε το καθαρό το βλέμμα των εφήβων, 

τα σύννεφα στων αλλονών το βλέμμα. 

Το Κράτος θα ’χε αποκοιμηθεί. 

Όταν το τέρας ξύπνησε αλαφιασμένο 

κι άρχισε να ξερνά φωτιές 

από τ’ αβυσσαλέο στόμα, 

θα ’ταν αργά. 

Τρανά πνευμόνια ρούφαγαν τον κόκκινο αέρα. 

Τα δηλητήρια που σκορπούσαν γλώσσες πύρινες 

έθρεφαν λίγο θάνατο κι απόφαση περίσσια. 

Τη νύχτα εκείνη βούιζε η οργή. 

Και σπάσαν οι κλοιοί. 

Αιώνες διψασμένο σμάρι·

μπούκαραν στο παλιό τ’ ανάκτορο 

από παραδομένες πόρτες και παράθυρα. 

Κάποιοι κοιτούσαν σύξυλοι. 

Οι περισσότεροι δεν έχαναν καιρό.

Σκίζανε φύλλο και φτερό 

τους τόμους τους χρυσόδετους. 

Μουτζούρωναν τους χάρτες 

με φρέσκιες τις ουλές της ιστορίας. 

Τσάκιζαν μ’ επικά τσεκούρια τα έδρανα. 

Άλειβαν με σκατά πορτρέτα 

των δημοκρατών προέδρων. 

Πέρασαν ώρες δίχως μουσική. 

Στην αίθουσα συναυλιών έσπαγαν, 

σα να ’ τανε δεσμά τους, κάθε χορδή 

απ’ τα πιάνα και τα τσέλα. 

Όταν απόκαμαν πέσαν να κοιμηθούν. 

Οι πρώτοι που ξυπνήσαν άρχισαν να θρονιάζονται 

στις θέσεις των προέδρων και των υπουργών. 

Οι διαλεχτές οι θέσεις μοίραζαν τους ρόλους. 

Ενός αμούστακου η φωνή πάτησε τότε 
απάνω σε μουρμούρες και ροχαλητά: 

Αντί να προεδρεύεις, κάνε το μαέστρο. 

Ας είναι η εξουσία εξαίσια μουσική! 

Μα, ούτε δοξάρι ούτε μπαγκέτα βρήκαν αβλαβή. 

Όλα κομμάτια: έγχορδα, πνευστά και κάμποσα κρουστά. 

Κλεισμένες οι φωνές από της νύχτας τις στριγκλιές. 

Κι οι τένοντες καμμένοι· πού να τον νιώσουν το ρυθμό. 

Πέρασαν ώρες απραξίας. 

Κάποιοι πήραν απόφαση να επιστρέψουν. 

Ακούστηκε, μα είπαν πως ήταν προβοκάτσια, 

πως θα γυρνούσαν στις δουλειές τους. 

Οι πιο πολλοί μιλούσανε για λάθος. 

Έξω η ατμόσφαιρα καθάριζε. Κι ο ουρανός 

έπλαθε τη δική του μουσική με συμπαντούμ μελωδικά. 

Όλος ο κόσμος γιόρταζε μιαν ήττα ακόμα των ανθρώπων, 

προανάκρουσμα εξαφάνισης του είδους του ταπεινού. 

~~)(~~

Πουλίκας εξ 24november08 




you might also laugh:
πάντα νωρίς


ακόμα, δε, νωρίτερα:
ο νοέμβρης του παρισιού


ας είναι...