τον ψίθυρο των ματιών.
Ήθελα ησυχία,
να εντοπίσω κάθε δάκρυ
που δεν κύλησε, που
απορροφήθηκε υπομονετικά
γλείφοντας τον βολβό.
Κυρίως, ήθελα λίγο
χρόνο για ν' απαλλαγώ
από λέξεις όπως αυτό
το γλείφοντας
που εκφέρεται με όλη του
την προστυχιά, λες και
κάθε στιγμή μπορεί να καρτερεί
με υπομονή σφιγμένη,
τις σπίθες του ασυνείδητου
που τρίζουν.
Μα δεν κατάφερα τίποτα.
Κοίταξα πάλι τα δυο μάτια και
δεν είδα τίποτα.
Τα είχα φανταστεί ξανά
για τις ανάγκες ακόμα
λίγων στίχων.
Που τους πολλαπλασίασα
μικραίνοντας το μήκος τους.
Παλιά μου τέχνη.
Ευτυχώς, η ησυχία
καμώνεται πως
είναι ακόμα αγνή.
Σαν την ανάμνηση
που κόντεψε
να ταλιαρίσει την επαύριο
με φοβέρες, καθώς
η μπόρα παρα-
χωρούσε ευγενικά
τη θέση της σ' έναν
ήλιο δειλό.
rutgers1961
ευχαριστώ απλά ωραιότατο
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή