άσε τα τραύματα

Ήμουν εδώ δίπλα μα δεν προλάβαινα. Δουλειά γραφείο και περιβόλι, η γυναίκα στο γύψο, δύσκολες συνθήκες για ιστολογισμούς. Ανάκατα σχέδια, τριάντα αναρτήσεις στο πρόχειρο, δεκάδες χαρτάκια ανάμεσα σε βιβλία, σημειώσεις με μολύβι, ξανασκέφτομαι πάντα γιατί όλ' αυτά, αυτό είναι ο αυτισμός του μπλογκ, η άναυδη απορία για τη γενικευμένη αυτοαναφορικότητα, η στεναχώρια για τις απόλυτες βεβαιότητες, για τις χλεύες που εκτοξεύονται, ίσως γιατί δεν είμαι βέβαιος σχεδόν για τίποτα, μπα, για τίποτα. 

La tristesse de limaçon

Όλ' αυτά λοιπόν, που δεν ενδιαφέρουν κανέναν, γυρεύουν ν' αποκτήσουν ένα λόγο να νοηματο-δοτήσουν τη μπλόγκωση, ν' αναχαιτίσουν τον ιό της ματαιότητας που απειλεί διαρκώς να χιμήξει στην ηρεμία μου, να την εκδικηθεί. Έδωσα μια παράταση περισυλλογής σ' αυτές τις μέρες και άδραξα τον εκνευρισμό. Απότυχα να συγκεντρωθώ, καθώς πάσχιζα - που έγραψε ο Σινόπουλος - να συναρμολογηθώ, απότυχα κι είπα θα βάλω αυτό το ποίημα στο μπλογκ, ήταν έτοιμη σχεδόν η πρόχειρη ανάρτηση, θα έπαιρνα λίγο κάτι ουρές και, πλοπ, εξαφανίστηκε, χάθηκε, ένα ντιλίτ από το πουθενά και το άυλο ποίημα έγινε αόρατο ενώ ο Manzarek ήταν ήδη νεκρός when the music was over. Μούλιασα το μυαλό, αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις αυτού που χάθηκε, οι μόνες που συγκράτησε η αδύναμη μνήμη μου. Τι γίνονται όταν ξεγράφονται με το ντιλίτ τα ποιήματα; 

ZIGGY99BGF

O Manzarek έπαιξε κάποτε με τον Philip Glass τα Carmina Burana στη μουσική του Carl Orff. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος ήταν ο πρώτος που τα σύστησε στο ευρύ ελληνικό κοινό· αυτός ή οι φαντασμαγορικές συγκεντρώσεις του πομπώδη Ανδρέα Παπανδρέου; Το πασίγνωστο O Fortuna, είναι ένας ύμνος στην Τύχη που όλα τα ορίζει στη ζωή του καθένα, που λιώνει σαν νάταν πάγος τη φτώχια αλλά και τη δύναμη, ένας ύμνος στην προαιώνια αφέντρα. Μοιάζει μυστήριο το πώς αυτός ο κόσμος βαδίζει σε χαραγμένους δρόμους, ενώ καθένα από τα μόριά του υποτάσσεται σε μιαν αρχή αβεβαιότητας: μοίρια, χταπόδια που αργά ή γρήγορα θα χτυπηθούνε δίχως λύπηση. Αλλά κι οι δρόμοι που βαδίζει ο κόσμος ξεγελούν, πως ήταν τάχα χαραγμένοι, απ' τις πατημασιές . Συνήθως όσοι προβλέπουν την επόμενη στροφή, ή την επόμενη ευθεία, κάνουν λάθος. 

Είδα τις προάλλες, ποδηλατώντας, μια φυλλάδα στο περίπτερο με τίτλο Αφγανός Killer. Δεν ξέρω πώς, είχα στο νου και τα (σ)κατά διαόλου, θυμήθηκα ετούτο του Φλωμπέρ, από τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου, κατά Βάρναλη:

Επιθυμώ να πετάξω, 

να κολυμπήσω, 

ν' αλυχτήσω, 

να μουκανήσω,

να ουρλιάξω. 

Θα 'θελα να 'χω φτερά, 

καύκαλο, 

φλούδα, 

να βγάζω καπνό, 

ν' αποχτήσω προβοσκίδα, 

να κουλουριάσω το κορμί μου σα φίδι, 

να μοιραστώ παντού, 

να 'μαι σ' όλα μέσα, 

να ξεχυθώ με τις μυρωδιές, 

να ξετυλιχτώ σαν τα φυτά, 

να τρέξω σαν το νερό, 

να δονιστώ σαν τον ήχο, 

να λάμψω σαν το φως, 

να πάρω όλες τις μορφές, 

να μπω σε κάθε άτομο, 

να κατέβω ως τον βυθό της ύλης

— να γίνω η ύλη !

efedra-the-falling-man

Άσε τα τραύματα, τη γάζα πέταξε·

αστράψαν τα δρεπάνια, ο Είρωνας προέλασε.

Διότι περί Είρωνος πρόκειται.




Dmtrs Teg

Ξεφύλλιζα ένα βιβλίο του Λυοτάρ.
Το απόσπασμα του Φλωμπέρ το παρέθετε
στα προλεγόμενα ο Θ. Γεωργίου.