Πού στο διάβολο να κρυφτώ απ' τον εαυτό μου, δεν ξέρω. Ένα δόντι μου κουνιέται και περιμένω νωχελικά τη στιγμή του λάθους, όταν θα το διατάξω αδιάφορα να σπάσει ένα σκληρό παξιμάδι ή ένα σκοτεινό φυστίκι. Έτσι, πάντα ξεχασμένος, διαβαίνω τον καιρό που δεν ξεχνά ν' απλώνει στα τυφλά μου πόδια το δεξί δικό του· και πιστωμιέμαι, πέφτω και σηκώνομαι και τα παιδιά της γειτονιάς σου δεν με βλέπουνε, εκ γενετής αιχμάλωτοι των οθονών, λάφυρα που προσφέρθηκαν προτού καλά καλά παραδοθούμε, οι γονείς του εικοστού πρώτου.
Όσοι μεγάλωσαν όπως εγώ στη μεταπολίτευση, τότε που ρίζωσαν στα πλαδαρά μυαλά οι ιδέες της προόδου και της ανάπτυξης για τον κόσμον όλο και της ανέλιξης για τον καθένα ατομικά, εζήλωσαν τις πιο σαθρές αμφισβητήσεις. Τα 'βαλαν με θεούς και δαίμονες, τράβηξαν χι στον κόσμο τον παλιό που τους κανάκεψε, φύτεψαν ψι με σπόρους για γκαζόν και ράμπες για γκαράζ στα ερείπια των διώροφων που είχαν βεραντούλες με γεράνια και ταράτσες, κράτησαν τηλεχειριστήρια, ενεργοποίησαν συναγερμούς, πέρασαν από το σουφλέ στη ρόκα με παρμεζάνα, ανατσου-τσουρώθηκαν ελεεινά. Σήμερα ξεχνιούνται στο φέισμπουκ, επικοινωνούν ασύστολα, δίχως συστολή, δημοσιεύουν τις φωτογραφίες τους, ζούνε το τώρα.
Τη μεγάλη βδομάδα δεν πήγα στην εκκλησία. Πήγα στην Ανάσταση. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει με όσους εκκλησιάζονται και είναι κάτω από τα 60, ξέρω ότι η καθημερινότητα αγνοεί με απόλυτα συνεπή παραλογισμό τους κύκλους της ζωής, τις εποχές που αλλάζουν, τις καιρικές συνθήκες, τη θλιμμένη αλαλία της φύσης. Τι τις θες τις εποχές; Έχεις ντομάτα τα χριστούγεννα, φοράς και ραντάκι, άρχισαν κι οι παγωνιές του καλοκαιριού μες στα σουπερμάρκετ. Ο οβελίας είναι ένα ακόμα σύμβολο χωρίς νόημα μιας άλλης ζωής, όχι αυτής. Σήμερα προσφέρει άφθονα λιπαρά ρεψίματα με τις πρώτες παγωμένες μπύρες, και συνοδεύεται με χαπάκια διευκόλυνσης της πέψης. Στην αγχωμένη επιστροφή μας στη σπάνη των αγαθών του ανθρώπινου μόχθου, οι κακές συνήθειες θα επιμείνουν όσο αντέχουν.
Τη μεγάλη βδομάδα δεν πήγα στην εκκλησία. Πήγα στην Ανάσταση. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει με όσους εκκλησιάζονται και είναι κάτω από τα 60, ξέρω ότι η καθημερινότητα αγνοεί με απόλυτα συνεπή παραλογισμό τους κύκλους της ζωής, τις εποχές που αλλάζουν, τις καιρικές συνθήκες, τη θλιμμένη αλαλία της φύσης. Τι τις θες τις εποχές; Έχεις ντομάτα τα χριστούγεννα, φοράς και ραντάκι, άρχισαν κι οι παγωνιές του καλοκαιριού μες στα σουπερμάρκετ. Ο οβελίας είναι ένα ακόμα σύμβολο χωρίς νόημα μιας άλλης ζωής, όχι αυτής. Σήμερα προσφέρει άφθονα λιπαρά ρεψίματα με τις πρώτες παγωμένες μπύρες, και συνοδεύεται με χαπάκια διευκόλυνσης της πέψης. Στην αγχωμένη επιστροφή μας στη σπάνη των αγαθών του ανθρώπινου μόχθου, οι κακές συνήθειες θα επιμείνουν όσο αντέχουν.
Δεν ξέρω τι κάθομαι και κάνω εδώ πέρα, σ' αυτό το χαώδες τέτρις, τα τουβλάκια διαρκώς μετανιώνουν για τον ίλιγγο της ταχύτητάς τους κι έτσι μπορώ, προς το παρόν, να τα προλαβαίνω. Δεν ξέρω αν κρύβομαι απ' τον εαυτό μου, αν μιλώ γι' αυτόν, αν μιλώ για εμάς. Προυστ (Ζάννας):
Κι έτσι, κάθε φορά που μιλήσαμε για τον εαυτό μας, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως τα άκακα και προσεχτικά μας λόγια, αφού ακούστηκαν με φανερή ευγένεια και υποκριτική επιδοκιμασία, έδωσαν αφορμή για τα πιο οργισμένα ή τα πιο εύθυμα σχόλια, αλλά πάντως τα λιγότερο ευνοϊκά. Το λιγότερο που διακινδυνεύαμε είναι να ενοχλήσουμε με τη δυσαναλογία που υπάρχει ανάμεσα στην ιδέα μας για τον εαυτό μας και τα λόγια μας, δυσαναλογία που κατασταίνει γενικά τις κουβέντες των ανθρώπων για τον εαυτό τους τόσο καταγέλαστες, όσο τα τραγουδίσματα των τάχα φιλόμουσων που νιώθουν την ανάγκη να σιγοτραγουδήσουν μιαν αγαπημένη τους μελωδία, συμπληρώνοντας την ανεπάρκεια του άναρθρου μουρμουρητού με μια ζωηρή μιμική κι ένα ύφος θαυμασμού που δεν δικαιολογείται διόλου απ' ό,τι μας προσφέρουν ν' ακούσουμε.
BobDylanTV
Κάποτε δεν μιλώ, δεν γράφω, δεν μιλάμε ή μιλάμε και σκεφτόμαστε άλλα, μέσα σε σιωπές όπως εκείνες του Τσέχωφ, του Βογιατζή και του καθένα που ζει για να πεθάνει ή πέθανε γιατί έζησε, για να επιβεβαιώνει σε όσους δεν πέθαναν ακόμα την απλότητα του παλμού του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου