Τον πρώτο καιρό κατεβαίναμε στο ημιυπόγειο όπου έμενε η οικογένεια της κυρα-Λενιώς, η οικογένεια είχε άντρα, είχε παιδιά, είχε και την αδερφή τής κυρα-Λενιώς, που επέβαλε, σκέφτομαι τώρα, στον άντρα της να μένει μαζί τους η αδερφή της και που γι' αυτό, επειδή είχε επιβολή, λέγαμε να πάμε στης κυρα-Λενιώς και όχι στου Γεράσιμου. Κατεβαίναμε για τον Άγνωστο Πόλεμο. Η κυρα-Λενιώ ήταν η πρώτη στη γειτονιά που πήρε, με τα λεφτά του Γεράσιμου, επαγγελματία οδηγού, τηλεόραση. Ύστερα από λίγο καιρό πήρε κι η θειά μου που έμενε δίπλα· κι από τότε έλεγα πάμε στης θείας της Λιλής, όχι για την επιβολή της στην οικογένειά της, αυτή δεν είχε επιβολή, αλλά γιατί ήταν η θεία. Οι επισκέψεις έγιναν πιο πυκνές. Πήγαινα κατευθείαν μετά το σχολείο, έβλεπα ασπρόμαυρα κινούμενα σχέδια: τον Πρίγκιπα του Διαστήματος και το Παιδί της Θάλασσας. Τα σαββατόβραδα ζούσαμε ώρες οικογενειακής θαλπωρής. Για την ελληνική ταινία ανηφόριζαν κι ο παππούς με τη γιαγιά και η χήρα νύφη του θείου με τα παιδιά της. Αργότερα, όταν πια πήραμε κι εμείς, επιτέλους, τηλεόραση, το θέμα της Κυριακής ήταν πού θ' ακούσουμε τα ματς και πού θα δούμε το βράδυ την Αθλητική Κυριακή με τον Διακογιάννη. Κατά βάθος τα βαριόμουν αλλά αναλάμβανα το μερίδιο που μου αναλογούσε στις ανδρικές συνήθειες της οικογένειας.
Η ιστορία της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης είναι δεμένη στις παιδικές αναμνήσεις των μεσήλικων που συνέρρευσαν αυτές τις μέρες στην Αγία Παρασκευή. Αν και για πολλούς ξεκινούν απ' τις μέρες της χούντας, είναι αναμνήσεις μιας εποχής σιγουριάς για το μέλλον, δεν ήταν δα και τόσο πολλοί οι αντιστασιακοί, αναμνήσεις μιας εποχής που το μέλλον θα ήταν στα χέρια αυτού που θ' αποφάσιζε να το διεκδικήσει με τη δουλειά του, με τα προσόντα που θ' αποκτούσε σπουδάζοντας, με τις ικανότητές του. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι ίσως κάποτε διαμαρτυρήθηκαν που πληρώνουν την ΕΡΤ με τη ΔΕΗ, ίσως να εγκατέλειψαν τα κρατικά κανάλια και το ραδιόφωνο επιβιβαζόμενοι στο πλοίο του λάιφ στάιλ, που έμελλε ν' αποδειχτεί πλοίο των τρελών, σαγηνευμένοι απ' τις φωνές του Τράγκα που σκέπασαν τον ψίθυρο του θείου Νώντα κι απ' την εικόνα του Πρετεντέρη που παραμέρισε εκείνη του Φρέντυ Γερμανού. Είχαν πιστέψει τότε ότι δεν είχαν ανάγκη πια τις βεβαιότητες, ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν μιαν άλλη, εύκολη και γκλάμορους επιτυχία. Το πλοίο προσάραξε στο Καστελόριζο.
Ετούτη η νοσταλγία, πιστεύω, κινητοποίησε τον κόσμο. Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση είχε σχέδιο ή ήταν αψυχολόγητη η ενέργειά της. Μια υπόθεση λέει ότι εφαρμόζοντας διαρκώς καταστάσεις εξαίρεσης, παίζοντας πάνω στη γκρεμίλα του δικαίου, δοκιμάζονται τα όρια του πληθυσμού. Σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν άλλοτε οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου άπλωναν τις αρίδες της κυβέρνησης στα χωράφια του κοινοβουλίου, οι αντιδράσεις ήταν απλώς τηλεοπτικές. Αυτό που δεν πρόβλεψε κανείς τώρα ήταν ότι θα πάλλονταν οι τόσο ευαίσθητες χορδές των πικραμένων τηλεθεατών, που θα έκλειναν πίσω τους την πόρτα με τη μαυρισμένη οθόνη για να γίνουν οι ίδιοι τηλεοπτικό προϊόν στον παράνομο σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων απολυμένων της ΕΡΤ, που θα εξέπεμπε "Εδώ Ραδιομέγαρο - Εδώ Ραδιομέγαρο".
Όσο για την δήθεν κατάσταση ανάγκης, που θα επέβαλε, θαρρείς σε τηλεζώα, άλλη μια υποταγή, η πραγματικότητα μίλησε με τη φωνή του Νίτσε: Η ανάγκη θεωρείται αιτία της εμφάνισης κάποιου πράγματος. Στην πραγματικότητα όμως είναι συχνά μόνον ένα αποτέλεσμα του πράγματος που έχει ήδη εμφανιστεί.
Η ιστορία της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης είναι δεμένη στις παιδικές αναμνήσεις των μεσήλικων που συνέρρευσαν αυτές τις μέρες στην Αγία Παρασκευή. Αν και για πολλούς ξεκινούν απ' τις μέρες της χούντας, είναι αναμνήσεις μιας εποχής σιγουριάς για το μέλλον, δεν ήταν δα και τόσο πολλοί οι αντιστασιακοί, αναμνήσεις μιας εποχής που το μέλλον θα ήταν στα χέρια αυτού που θ' αποφάσιζε να το διεκδικήσει με τη δουλειά του, με τα προσόντα που θ' αποκτούσε σπουδάζοντας, με τις ικανότητές του. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι ίσως κάποτε διαμαρτυρήθηκαν που πληρώνουν την ΕΡΤ με τη ΔΕΗ, ίσως να εγκατέλειψαν τα κρατικά κανάλια και το ραδιόφωνο επιβιβαζόμενοι στο πλοίο του λάιφ στάιλ, που έμελλε ν' αποδειχτεί πλοίο των τρελών, σαγηνευμένοι απ' τις φωνές του Τράγκα που σκέπασαν τον ψίθυρο του θείου Νώντα κι απ' την εικόνα του Πρετεντέρη που παραμέρισε εκείνη του Φρέντυ Γερμανού. Είχαν πιστέψει τότε ότι δεν είχαν ανάγκη πια τις βεβαιότητες, ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν μιαν άλλη, εύκολη και γκλάμορους επιτυχία. Το πλοίο προσάραξε στο Καστελόριζο.
Ετούτη η νοσταλγία, πιστεύω, κινητοποίησε τον κόσμο. Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση είχε σχέδιο ή ήταν αψυχολόγητη η ενέργειά της. Μια υπόθεση λέει ότι εφαρμόζοντας διαρκώς καταστάσεις εξαίρεσης, παίζοντας πάνω στη γκρεμίλα του δικαίου, δοκιμάζονται τα όρια του πληθυσμού. Σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν άλλοτε οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου άπλωναν τις αρίδες της κυβέρνησης στα χωράφια του κοινοβουλίου, οι αντιδράσεις ήταν απλώς τηλεοπτικές. Αυτό που δεν πρόβλεψε κανείς τώρα ήταν ότι θα πάλλονταν οι τόσο ευαίσθητες χορδές των πικραμένων τηλεθεατών, που θα έκλειναν πίσω τους την πόρτα με τη μαυρισμένη οθόνη για να γίνουν οι ίδιοι τηλεοπτικό προϊόν στον παράνομο σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων απολυμένων της ΕΡΤ, που θα εξέπεμπε "Εδώ Ραδιομέγαρο - Εδώ Ραδιομέγαρο".
Όσο για την δήθεν κατάσταση ανάγκης, που θα επέβαλε, θαρρείς σε τηλεζώα, άλλη μια υποταγή, η πραγματικότητα μίλησε με τη φωνή του Νίτσε: Η ανάγκη θεωρείται αιτία της εμφάνισης κάποιου πράγματος. Στην πραγματικότητα όμως είναι συχνά μόνον ένα αποτέλεσμα του πράγματος που έχει ήδη εμφανιστεί.
Δεν ενδιαφέρει κανέναν, αλλά μου τα θύμισες: Έβλεπα τον Αγνωστο Πόλεμο έξω από μια ψησταριά στο χωριό της μάνας μου, όσο περιμέναμε στη στάση το λεωφορείο των 8 για την κωμόπολη. Πρόλαβα όμως άλλα μετά. Και κυρίως το μαγικό Θέατρο της Δευτέρας. Πριν από την τηλεόραση ακούγαμε με τη μάνα μας το Θέατρο της Τετάρτης και το Θέατρο της Κυριακής. ΕΡΤ όλα αυτά που ποτέ δεν έκανε το ιδιωτικό ραδιόφωνο, ίσως εσύ και κάποιοι άλλοι, αλλά όχι (αθηνο)κεντρικά ή έτσι νομίζω. Χαίρομαι που μάλλον δεν έγινα ιδιωτικός γκλαμορους που λες (τώρα που το λες το συνειδητοποίησα). Πάντα έβλεπα ΕΡΤ2 και 3. Και άκουγα δεύτερο και τρίτο στο ραδιόφωνο. Άκουγα και ροκ εφ εμ κάποια στιγμή και τελευταία εν λευκώ. Μέχρι πριν από τρία (κοντεύουν τέσσερα) χρόνια που δεν ακούω τίποτα, γιατί "δεν έχω γράψει ποιήματα, μόνο..."
ΑπάντησηΔιαγραφήμας έβγαλε στο κουρμπέτι, επίσης οι απολύσεις... γιατί αν γίνονται στο δημόσιο απολύσεις στον ιδιωτικό γίνονται επί 10...
ΑπάντησηΔιαγραφή