πάψε να το διαβάζεις

Ποιος είμαι και συ ποιος. 
Εδώ δεν έχω τάξη, νηλικία σχεδόν,
επάγγελμα, συνήθειες, τικ.
Ούτε μυρίζω.
Κοντεύω να ξεχάσω το χαρτί.
Δεν μ' αφορά η ελευθερία που ωφελεί, 
που οφείλει, που φιλεύει χάος το χάος. 
Αλλά δεν είναι χάος αυτό το δομημένο λάθος 
από αλγόριθμους και όγκους δυαδικούς.
Ποιος είμαι και σε ποιους
ανοίγω νόποιαν ώρα νάναι.
Ποια νάραγε νελευθερία ποια νάραγε θερία πολεμά. 
Σε ποιον ανήκουνε οι πλαστικές μου κάρτες
όταν ανήκω εδώ. Αλήθειες όλες κι όλες δυο.
Η μάνα μου ναξύριστο με ξέρει. 
Της γυναικός μου τον ιδρώτα τον αλείβω.
Της κόρης μου τις άβολες σιγές κάνω πως κρίνω.
Εμφιλοχωρώ σ' έμφυλο χορό. 
Ποιος; Ο ουδείς της επαρχίας των Μυκηνών,
ο μισερός από μολύσματα περιβολάρης;
Ο αιμάσσων φλύκταινες σπουδαίων λεξικών;
Ο ασφυκτιών από ελευθέρας στους αγώνες;
Ο ποιος; Ο κοφτερός που σκούριασε 
των ήχων και των αμυχών ψιλέμπορος;
Ποιος είμαι; Πες το.
Πες το, ποιος είμαι;
Ακόμα το διαβάζεις;
Μπορώ ποτέ να μην τελειώσει.
Ξέρω αλλού να γράφω και να βλέπεις ταυτοχρόνως.
Όμως ελεύθερος ποτέ δεν είναι ο χρόνος.
Ούτε κανείς. Κανείς. 
Πάψε να το διαβάζεις.
Καλοκαιριάτικα.