Δεν αλλάζει τίποτα.
Κανείς δεν αποφάσισε
την ανθρωπιά ν' απαρνηθεί·
να πάει να κοιμηθεί
δίπλα στους πρόσφυγες που σώθηκαν·
να φάει ό,τι τους δώσαν για φαΐ·
εκεί που αποπατούν ν' αποπατήσει·
στον ύπνο να τον τρώνε μαύρα ψάρια
που υπάκουσαν στους άθαφτους νεκρούς.
Δεν γνώρισα κανένανε να ελπίζει
στους απελπισμένους.
Μα είναι πολλοί που επιφωνούν
πως θάρθει απ' τους απελπισμένους η ελπίδα.
Το είδα στο ίντερνετ, το είδα στο γιουτιούμπ.
Και πήρα θέση. Καταγγέλω την αναλγησία.
Φρίττω, πολίτες, φρίττω.
Θα πάω μέχρι τη θάλασσα να κατουρήσω,
να ξεχαστώ που ζώστηκα μες στο κουκούλι·
έτσι όπως στο τελείωμα θα κρυώνω,
να τρεμουλιάσω, να γελάσω σαν παιδί.
Τίποτα δεν αλλάζει. Κι ας θέλει ένα κλικ.
Έχω άλλη άποψη: το κλικ, η ''μετατόπιση'' που λέει κάπου ο Agamben, είναι μάλλον επικίνδυνο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλει κάτι πιο ριζικό...after...
για να μην τρομάξεις με το τελευταίο, γιατί είσαι και ευαισθητούλης και πρέπει να σε προσέχουμε :)
σου αφήνω το καλύτερο ούτι -για μένα- στον κόσμο!
με αγάπη ρε
https://www.youtube.com/watch?v=f-lHZRpF5NI
Ευχαριστώ, φίλη.
ΑπάντησηΔιαγραφή