αντίο μπλόγκερ

Ο Allu Fun Marx πέθανε πριν από πέντε μήνες και το έμαθα το περασμένο Σάββατο. Κοιτώντας δεξιά τη στήλη με τις ενημερώσεις από τις νέες αναρτήσεις κάποιων μπλογκ που παρακολουθώ, είδα στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου τον τίτλο "Αποχαιρετισμός στον Allu Fun Marx". Κατέβηκα πιο κάτω, κατέβηκα ώσπου βρήκα το μπλογκ του με την ένδειξη "Πριν από 5 μήνες". 

Δεν ξέρω τι φάρα είναι οι μπόγκερ, οι μπλόγκερς που λένε άλλοι. Μάλλον δεν είναι φάρα. Το ότι δεν ξέρω το λέω σε κάθε ευκαιρία. Το ξέρω. Οι μπλόγκερ δεν είναι φάρα, είναι φάρες. Τα δίκτυα, όπου μαθές διευρύνεις τους ορίζοντες, είναι πιο κλειστά από την υλική καθημερινότητα, που η διαπερατότητά της ποικίλει επιτρέποντας τον συγχρωτισμό λογιών ανθρώπων. Τα φίλτρα του ίντερνετ αυστηρά. Όπως και εκείνα που κατασκευάζουν οι μπλόγκερ για συγκρατούν στοιχεία ταυτότητας και προσωπικότητας μη ανακοινώσιμα. Το ονοματεπώνυμό του, το πού ζούσε, κι άλλα στοιχεία απ' τη ζωή του μαθεύτηκαν τώρα, εγώ τα είδα στου Σαραντάκου, στο φέισμπουκ, λέει, γράφτηκαν, φέισμπουκ δεν έχω ο διεστραμμένος, τα έμαθα στου Σαραντάκου. 

Με τον Αλλουφάνη δεν ταιριάζαμε σε πολλά. Ανερυθρίαστα, όπως τόνιζε, κόκκινος  εκείνος,  σαν το μακρινό παρελθόν μου. Με μια βεβαιότητα που ζηλεύω καμιά φορά, μέσα στην καθολική αβεβαιότητά μου, αλλά συνήθως δεν μπορώ και να την καταλάβω. Νομίζω ότι ο ένας εκτιμούσε τον άλλον. Ποιος ποιον. Τι ήξερε για μένα πέρα απ' ό,τι φαίνεται εδώ; Αλλά και γιατί θα έπρεπε να ξέρει κάτι παραπάνω; Οι σφαίρες των ανώνυμων μπλόγκερ, σαν τα πλοία των τρελών, είναι κοινότητες φαντασιακές  ανθρώπων που πέρα απ' την καθημερινή τους ζωή έχουν στη διάθεσή τους ένα μέσο να εκφραστούν και να διαβαστούν αλλιώς κι αλλού. Αυτό το μέσο, το μπλογκ, όταν η ζωή τους τελειώσει, θυμίζει κενοτάφιο. Μνημείο γνωστού μπλόγκερ - αγνώστου ανθρώπου. 

Από την άλλη ζωή μας, την υλική - όχι την ηλεκτρονική, αποκαλύπτουμε λίγα θραύσματα, όμως έτσι κι αλλιώς από σπασμένα κομμάτια φτιάχνεται. Ελπίζω ότι δεν έχουμε κιόλας επιβεβαιώσει τον Virilio:

Χωρίς καν ν' αμφιβάλλουμε γι' αυτό, έχουμε γίνει οι κληρονόμοι και οι απόγονοι ενός τρομερού συγγενολογιού, δέσμιοι κληρονομικών στιγμάτων που μεταβιβάζονται όχι πια με τα γονίδια, το σπέρμα, το αίμα, αλλά από μιαν άρρητη τεχνητή μόλυνση.

Αργά κατάλαβα ότι δεν ήταν δική μου ιδέα η λέξη παραποίηση αντί για τη λέξη παρωδία, ίσως στο μπλογκ του την είχα δει κι έπειτα το ξέχασα και νόμισα ότι την σκάρωσα εγώ. Ο  Allu Fun Marx, ειδικός στις παραποιήσεις γνωστών ποιημάτων, στα ποιήματα παρά κάτι, που στοιχειοθετήθηκαν και σε ψηφιακό βιβλιαράκι από τον Βασίλη Λαλιώτη, παρώδησε όχι μόνο τα ποιήματα που παρώδησε αλλά και τις φάρες των μπλόγκερ. Όπως στο Blogger μαζί, παραποίηση του καρυωτακικού Όλοι μαζί:

Blogger μαζί κινούμε, συρφετός,

γυρεύοντας των comments την ευλογία

Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία

έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές

τα αισθήματα στη ιντερνετική καρδιά μας.

Στη Lifo αχ! πότε θα δούμε τα γραπτά μας,

για να μας πούνε blogger-ποιητές;

Γράφουμε για τα παλιά, τα παιδικά 

τα τραύματά μας. Παίρνουμε πόζα. 

Ανυπόφορη νομίζουμε πρόζα 

των καλών ανθρώπων τη συντροφιά. 

Μόνο για μας υπάρχουν του Θεού 

τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις. 

Στη γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις, 

ανεβάσαμε post όσα τ’ άστρα του ουρανού. 

Κι’ αν πειναλέοι-για κλικ- γυρνάμε ολημερίς, 

κι’ αν ξενυχτούμε πάνω στα πληκτρολόγια 

ποτέ δεν τσιγκουνευτήκαμε στα λόγια… 

Στις πράξεις μόνο είμαστε λίγο ασυνεπείς. 

Γιώργο Αλλουφάνη σου αφιερώνω ένα δικό μου παραποίημα αποσπάσματος της Ρωμιοσύνης του Ρίτσου που δεν τέλειωσα πριν από χρόνια. Και τη Διεθνή, που - αναπόφευγο - εκεί πίσω μακριά ενώνει τα σκιρτήματά μας. 

το χέρι τους είναι κολλημένο στο ποντίκι

το ποντίκι είναι συνέχεια του χεριού τους

το χέρι τους είναι συνέχεια του μυαλού τους

το μυαλό τους είναι συνέχεια κολλημένο

έχουν στα χείλη τους απάνω λιποζάν

κι έχουν τιγκάρει με κενό τα μαύρα μάτια τους

σαν μιαα μαύρη τρύυπα σε μια γούβα του σύμπαντοος




 
Evin 

και πας γιουτιούμπ...