Θα πρόκειται - άρα, ίσως, όπως δη ποτέ -
θα επρόκειτο και μάλλον πρόκειται περί
της ρητορείας, μήνιδος ρητορικής,
περί των ρήσεων αχέροντος ιππότη
μέσα στην πίστη την παλιά εμβαπτισμένου,
του φουτουριστικού σκονοπαθούς ιδρύματος
τροφίμου. Και πάει κλαίγοντας:
Δεν υπήρξε κανείς.
Απένειμε τα δέοντα νουνεχής,
στον άμβωνα στραμμένος τον πανοπτικό,
ζωύφιο στη γωνιά που χόρταιναν οι μύκητες,
άλλα και τούτα σερνικά, αμόλαγαν αέρια
σε υψίστης ασφαλείας προθαλάμους.
Κατένειμε καθήκοντα μολότοβες ενώ
ουρούσε ομοιώματα ακάματων κωπηλατών
στροβιλιβιλιζόμενης αβύθιστης τριήρους,
στα λόγια.
Ήταν πρωί. Η ζέστη πρόδινε την κόλαση
που θα τον μεσημέριαζε. Έβαλε τα παλιά ρεμπέτικα
με ξεργασία ψηφιακή να τονε ταξιδέψουν
από πίσω απ' τη στρατώνα. Δεν είχε πια δικαίωμα
να αιτηθεί βελτιώσεις, να διαμαρτυρηθεί,
να πευθυνθεί στην ανθρωπιστική πτυχή
της ακοής του ειδικού απονεμητή.
Είχε μεσημεριάσει και θυμότανε
τη θάλασσα που γκντουπ δροσίζει
την καρδιά την ίδια, που έχει ποτάμια
και ποτάμια κατεβάσει και
περιμένει με το χάραμα κορμιά.
Ήτανε βράδυ. Γύρισε προς την κάμερα,
μετά στην άλλη και στην άλλη.
Στο μόνιτορ ο ακάματος έτρωγε
γύρο απ' όλα. Δεν είχε άλλο μουντιάλ,
όλα τα ωραία τελειώνουνε, περνάει το καλοκαίρι,
νυχτώνει τώρα πιο νωρίς, κιόλας ξημέρωσε.
Το άλλο πρωί τον βρήκαν ζωντανό.
υπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφή