Ντε Νίρο

πίστεψε 

πως την έμαθε

τη φύση των αθρώπω

ο αδαής

αυτή που δεν

υπάρχτηκε ποτέ

πως τηνε γνώρισε

θαρρούσε

στην ατίμια της

είχε ξανά και 

πάλι αποδειχτεί

πως όλα συνεχίζονται

και ζουν μέσω θανάτων

τις ώρες που οτιδήποτε
πεθαίνει

οι ζωντανοί φορτώνουνε

εικόνες μεταλλάξεις

και συμβιβασμούς

και σπουν οι σπόνδυλοί τους

σπούνε στο τέλος και σωριάζονται

στων γαμημένων πεποιθήσεων

το δάπεδο το γλιστερό

έξω κοιτούσε που

στο καροτσάκι ο γέρος

έψαχνε με τον τρόμο μιαν παλάμη

ένα σκυλάκι αρνιότανε να υποταχτεί

στον έκπληχτο τον κύριό του

η πεταλούδα ναποφάσιστη

ίσως υπερκινητική

με πρόβλημα διάγνωστο

το δίχως άλλο

η κλασοπαπαδιά νυπόμονη

στο βρωμερό της έργο

ο αγέρας φθονερός

έπαιρνε σβάρνα τα φυτέματα

η κόλαση δεν ήτανε

ανάγκη να επινοηθεί

έψαλλαν άγγελοι

κύριε νετερόρρυθμε

ελέησον κιμάς

ο τρόπος είναι διάβολος

διαόλια της μαμάς

ακούγονταν 
στον κύριο ψαλμοί

ω ντραμαραμακουίν στο ακρογιάλι

ίδια στορία που εξατμιόταν πάλι

εις το σοκάκι το παλαιουρό

το κάθετο στη λεωφόρο

νοραμάτων

de-niro-noodle

διάολε
ξύπνα να νιφτείς

να σιώσεις το χαλί σου

να το τινάξεις πρότερα

να τιναχτούν οι σκόνες

που σκέψεις ήταν μοναχά

σκέψεις και τίποτάλλο

οι σκέψεις

τυραννίστρες

τον τυράνναγαν

γύρισε δίπλα του

είδε τον νουντλ
που γέλαε τον ντενίρο

είπεν πως είναι πια καιρός

καιρός και γω να γείρω

ordoulidis