Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2019

και φως τ ανάστημά του



μπορούσες
να τραβήξεις από το μανίκι
γιγαντιαίους στίχους υπερπραγματικούς
που εκσπερματώνανε και ξαρματώνανε
τις φωλιασμένες στα ριζά
ιστοριούλες

όμως 
η κλίμαξ εκ σαρκός
ήτανε από πάντα εθνικόφρονη
καθόλα διαμαντένιος ο γαληνευτής 
ρωτούσε και ξαναρωτούσες
τόσο που εξελίχθηκε
σε σλόγκαν

:

ως πότε 
Πάλι κάργια
θα ζούμε με ρευστά
μηχανοποιημένα 
ειδύλλια

;

πόσος 
αλήθεια πέρασε καιρός
από τα τότε χρόνια χωρίς
συντέλεια να συντελεστεί ούτε
στου τσίλια το χαμένο 
πόρτο φόλι 

μας φάγανε
μας τρώνε ακόμα οι απορίες
για το άπλωμα παρεξαμπλόμ της θάλασσας 
που νοσταλγεί τη μήτρα των συννέφων
σε απέλπιδα χειμέρια
φουσκώματα

πόσος καιρός
καλέ μου γίγαντα
ώσπου στο τέλος να πεθάνεις
από φυράματ α πειλούμενος
από κακούς γειτόνους
έλλην λουόμενος
διαδικτύως

διότι
ας μην γελώμεθα
θα πρέπει ν α πειλείται 
ο πατριωτισμός· αλλέως
ξεθυμαίνει γιέα
ζμπιούμ φο
βού



./././././.



υπήρξες
κατά μίαν έννοιαν
μικρούτσικο κλωνάρι ακακίας
ίδιος αλλού ο θείος
πλάτων

υπήρξες
κατά έννοιαν άλλην
αθρωπινώς μεταλεγμένος
θορυβωδώς εθεθνικός
ματαίως γίγαντα
ποιητής


εξάλλου
είμεθα γιγάντων κόσμος
απαντάπασες 

αυτά







από μακριά
σιμώνει ωστόσο
το αγνώριμο τραγούδι
στους ουρανούς σκορπιέται
αργοτραμπαλιστό

:

ηχούν
φωνές από το χθες
στίχοι στροφές ορμούν ορδές
μαθές τεντώνουν τις χορδές
άκου τους φεύγουνε
πορδές




όμως
ο θάνας γίγαν
και τις κλανιές
τις καταργεί
αποστειρ
ωτικ
ώς

















αν δεν σ άρεσεν ετούτο
στα σίγουρα δεν θα σ αρέ

κι αυτό

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου