ροόνει δόφρου, ξίμοτρι, ξίμορι, γισουσύλλο
ψολεί ναιεί μαβήτοσου μένηκαι παίδε γήσουη
κληρόολο στεγόυπο χακιήβρο πτείπι σάμε
ποφέδενυ νταιρόο ροσκαί γριακαίτα μεσαπόλυ
τικοιφανά σεωντωνκρί, λοιύπαλλη τωνκρότων
στημένεσάρρω χθριτεσό ρηκαίβα ροτωνπίε
νουνσφήνω τραδιαπέτα σαντουσλλήσα τειασάλη
καλάταφρο χιό[φ]τησα βιοτηστειασπόλι
στα ποδανά θα πει:
όνειρο φρούδο, τρίξιμο, ρίξιμο, συλλογίσου
λειψό είναι το βήμα σου και παιδεμένη η γη σου
ολόκληρο υπόστεγο κι η βρόχα πίπτει μέσα
δεν υποφέρονται ο καιρός και τάγρια πολυμέσα
φανατικοί των κρίσεων, υπάλληλοι των κρότων
αρρωστημένες όχθριτες και βάρη πιερότων
σφηνώνουν τα πετράδια τους σαν άλλης αλητείας
τα φρόκαλα, όχι αυτής της βιοπολιτείας
πόσο (πόρρω) απέχουν τα ποδανά από τα λεττριστικά...
ας το λεττρίσουμε (δουί το δειγμαπάρα)
ρολώνει δόφρου ξίμοτρι,ξίμορι γείσου σίλω
ψωλή νεή μαβίτοσου; μένει και παιδεγίσου!
κληρώ ρωλό στεγνόιπο, χακίβρο πτίπει σάμε
ποφέ δεν είνται ρόδροσκε γριακέτα μέσα πόλη
τικηφανά σελώντων κρη, λισήπαλη των κρόντων
στηρμένες αροχθρίτες ω! ρικέβα ρώτων πίλε!
νουν σφήνω τράδια πέτασαν του σκλήσα τιχασάλι,
καλάταφρω χινόφτισα βιότιστι ασπόλι...
(παίρνει κι άλλο)
ποδανά; ιδού ο λήτης...
οι χειμερινοί κολυμβητές (στον πρώτο τους)
είπαν μόνο ένα στίχο, τον πρώτο
στις συναυλίες έλεγαν το "δέκα χρόνια...",
στις συναυλίες έλεγαν το "δέκα χρόνια...",
τον πρώτο της δεύτερης στροφής
τὰ καλύτερα τῆς νιότης μου τὰ χρόνια
Κάδε νιάχρο ἀσ᾿ παγάω
ὰτ λυκάτερα σῆτ τήσνιο ουμ ὰτ νιάχρο
θα ήταν παράλειψη
να μην αναφέρουμε το Λοστρέ,
του Λένου Χρηστίδη,
να μην αναφέρουμε το Λοστρέ,
του Λένου Χρηστίδη,
απ' όπου και το απόσπασμα (όχι στα ποδανά...):
Είναι αυτοί που ξέρουν από πολιτική, ποδόσφαιρο, τέχνη, οικονομία, οικολογία, φιλοσοφία, ιστορία, μπάσκετ και σεξ. Ξέρουν τα πάντα, απόλυτα, εμπιστέψου τους. Ξέρουν τα πάντα «εκ των έσω», χωρίς να έχουν εμβαθύνει ούτε για μία στιγμή ακόμα και στο πιο ασήμαντο θέμα, απορροφώντας πληροφορίες από «ενημερωτικές» εκπομπές αναλφάβητων ειδικών που με τη σειρά τους απορροφούν πληροφορίες και γνώσεις από λάιφ στάιλ σούπερ γουάου περιοδικά και εφημερίδια όπως ακριβώς η μύγα ρουφάει τα σκατά. Είναι οι «Μου αρέσει ο Μαρξισμός, αλλά επί χούντας περνάγαμε ωραία», οι «Κοίτα, φίλε, η Τέχνη πέθανε μετά την Αρχαία Ελλάδα. Τότε φτιάχνανε γαμιστερά αγάλματα, όχι μαλακίες», οι «Έλα, μωρέ, δεν τα ξέρεις τώρα, τα ‘χουνε κάνει πλακάκια οι Αμερικάνοι με τους Εβραίους και τους Ρώσους και τους Κινέζους για να γαμήσουνε την Ελλαδίτσα, μια ζωή τα ίδια, μας φοβούνται, αλλά θα τους γαμήσουμε», οι «Η γυναίκα είναι ίση με τον άντρα, αλλά χωρίς τον πούτσο μου είναι ένα αρχίδι». Είναι αυτοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου