Το κόστος της διαφορετικότητας είναι η αμοιβή μας. Ποιος είναι διαφορετικός; Αυτός που είπε αυτά τα λόγια, ο Νίκος Νικολαΐδης (25 Οκτωβρίου 1939 - 5 Σεπτεμβρίου 2007), ήταν. Οι διαφορετικοί καλλιτέχνες, με το έργο τους, επιτρέπουν την ύπαρξη διαφορετικών θεατών. Αλλιώς, πώς θα διέφεραν οι καταναλωτές (σινε)κουλτούρας;
Οι ταινίες του για τα χρόνια τής χολέρας, η τριλογία των ταινιών "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα", "Γλυκιά Συμμορία" και "Ο χαμένος τα παίρνει όλα", σημάδεψαν γενιές. Ήταν η τριλογία κινηματογραφικής αναφοράς εκείνων που δεν τους πήγαινε η αγγελοπουλική, για παράδειγμα, διαφορά, η συνεπής, ηθική, προβεβλημένη αριστεροπαγής διαφορά. Το ίδιο, εξάλλου, ισχύει και για τις υπόλοιπες ταινίες του.
Όταν βγήκαν τα Κουρέλια ήμουν ακόμα γυμνασιόπαις. Ανακάλυψα το Νικολαΐδη στα χρόνια της φοιτητικής ανεμελιάς των 80's, με τη Γλυκιά Συμμορία. Φοιτητές, προορισμένοι κανονικά για τη θεσούλα στον καταμερισμό εργασίας, γοητευμένοι από τη ζωή των μελών τής συμμορίας τού κοινωνικού και πολιτικού περιθωρίου... Μας ενθουσίαζε ό,τι δεν θα κάναμε ποτέ. Οι ήρωές μας ήταν ό,τι ποτέ δεν θα μπορούσαμε να γίνουμε. Ο σινεμάς μάς έκανε να ονειρευόμαστε, όπως και οι σαχλογκομενίτσες που εκστασιάζονταν με τις χολυγουντιανές κουρσάρες και βιλάρες.
Όμως, η Γλυκιά Συμμορία άγγιζε και την ελπίδα μας στον έρωτα. Που για τους ήρωές μας ήταν υπόθεση ματαιωμένη. Το μάθημα της ανατομίας, το ξέραμε απέξω. Από αλήθεια, από έρωτα; Τίποτα, τίποτα, τίποτα. Μόνο φουσκωμένα λόγια και καμώματα και πόζες... Της αφήνει το χέρι...
Από τη Γλυκιά Συμμορία, πίσω στα Κουρέλια. Άλλη γενιά, μυθική για μας. Μας έμαθε πως όλα άρχισαν όταν εκείνος ο κρετίνος ο Πέρι Κόμο τραγούδησε τη Γκλεντόρα. Κι ότι ακόμα τραγουδούσαν. Ακόμα πίνω στα κουρέλια, όπου και να 'ναι...
Με το ο χαμένος τα παίρνει όλα, η τριλογία ολοκληρώθηκε. Την ταινία την είδα στο σπίτι, μόνος, Σάββατο αργά το βράδυ, η Ε. κι η Ν. κοιμόντουσαν. Είδα τη φυσική συνέχεια της γλυκιάς συμμορίας, όχι φυσικά της ζωής μου. Ήμουν πια τελείως αλλού. Το ίδιο πάντα συγκινημένος. Ίδιας περίπου ηλικίας με τον ήρωα, ζούσα την ήρεμη οικογενειακή ζωή που είχα επιλέξει. Το ίδιο, ίσως και περισσότερο συγκινημένος, όχι, πια, ενθουσιασμένος.
Όχι, πια, ενθουσιασμένος. Δεν ξέρω ποιος είναι χαμένος για να τα πάρει όλα. Μάλλον όλοι. Όλα σε όλους; Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Το λέει ένα τραγουδάκι που μας μάθαιναν παλιά.
Είπε, κάπου, ο Νικολαΐδης: "Θεωρώ την κόλαση έναν υπέροχο ερωτικό τόπο. Βεβαίως και πιστεύω στην Κόλαση σαν λύση. Αν μάλιστα καταφέρουμε να την εγκαθιδρύσουμε εδώ και τώρα, θα είναι κάτι υπέροχο."
Ίσως να σε δω στην Κόλαση, Ν. Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου