πάντα νωρίς

σαν απροσκύνητο
το καλοκαίρι ματαίως
τρυπώνει απ’ των λέξεων

τα ενδιάμεσα διαστήματα

κ α θ ώ ς   τ ρ υ π ώ ν ε ι

πνίγεται στου ύψιλου τη γούβα

κατακαλόκαιρο που θριάμβευσε

αυτοκρατορικό ουράνιο καταπίστευμα

για του χειμώνα τη βουβή τη διαδοχή

για του φθινόπωρου τη βάναυση εκδίωξη

μα στου χειμώνος 
τα ερείπια τ’ ανάκτορα

οι μπολσεβίκοι που κατούραγαν

στων σαλονιών τα βάζα

σαν γραίες πουτάνες

που τα σκέρτσα δεν ξεχνούν

και τις μιμούνται τα νωπά τα πουτανάκια

θα προσμένουν το παλιό τους το μαστίγιο

και σαν τις άτυχες γυναίκες

ναυτικών που ναυαγήσαν

ή σε άγνωστο λιμάνι ξεμπαρκάραν

κι οι καλυψούδες

τούς στραγγάλισαν το νόστο

έτσι μαγκούφικα θα περιπλανηθούν

στης ενιαύσιας της πληγής τους

το κακάδι

le-reve-du-petit-michel-doisneau

όχι να μην 
το κλάψετε ξανά 

το καλοκαίρι

βουρτσίστε δόντια

καθαρίστε μεσοδόντια

και πείτε καληνύχτα 
στους μεγάλους

πάντα νωρίς πλαγιάζουν οι μικροί

να σαι μικρός είναι ζωή πικρή

Η κάμαρη της Αλεξάνδρας στα Χειμερινά Ανάκτορα 

pallasweb