η κυρία Κικίδη - Μουλά

Pere Ubu by 13jalopy

Ένα βράδυ, η κυρία Μουλά,
η κυρία Κικίδη – Μουλά,
είπε
       – Ελάτε, θα έχω ελάφι.
Μα, θυμίζω, να λείψουν οι μπάφοι.


Σα μαγείρισσα είναι αστέρι
και στα δείπνα διαβάζει Σεφέρη
κι ίσως λίγο Κική Δημουλά,
για τη νύχτα· απλώς, να τσουλά.


Πήγαμε όλη η παλιά η παρέα,
δεν αρνήθηκε ούτε η Οβρέα,
που συνήθως κοιμάται νωρίς
και
      - Στα δείπνα,
                            ρωτά,
                                      τι να βρεις;


Όμως, ήταν το θέμα λαβράκι:
"Τα Μνημόνια Πτωχών κι Άλλοι Δράκοι".
Λίγο πριν να σερβίρει το εκμέκ,
είπε
       Κάπως ελπίζω,
                                ντεμέκ.


- Αλλά, δύσκολο είναι, κομμάτι –
τούτη η κρίσις διαλύει τα κράτη.
Το αδιανόητο ήρθε να μείνει,
πού να πας, δίχως στάλα βενζίνη;


Την κοιτάξαμε, άναυδοι, όλοι·
τραγωδίας μοιράστηκαν ρόλοι.
Κι ένας, λίγο πιο ψύχραιμος, θέτει
το ερώτημα, όλο σεκλέτι:


- Δηλαδή, θες να πεις πως αρχίζει
εξαθλίωσις να σου μυρίζει;
- Κι όχι μόνο. Μυρίζω και αίμα.
Και μην παίρνεις το έντρομο βλέμμα,


διότι, όπως θα ξέρεις, το τέρας,
που φυλάει το χρυσόμαλλο δέρας,
με ανέργων το αίμα γουστάρει
το τομάρι σου να μαρινάρει,


είπε, τότε, η κυρία Μουλά,
που την τρέλα ποτέ δεν πουλά:
με μια σύγχρονη μοιάζει Κασσάνδρα,
τα συνθήματα γράφει σε μάνδρα


και με γκράφιτι δίνει εξηγήσεις.
Στων χρησμών της το νόημα αν σιγήσεις
κι αν τη σκέψη προδώσει το αίμα,
που χτυπιέται από κάτω απ’ το δέρμα,


ίσως τότε να νιώσεις η φλόγα
πώς ανάβει αυτή την αλόγα,
την κυρία Κικίδη – Μουλά,
που τους στίχους μου εδώ μασουλά.

H, δε, κ. Patti Smith, υπενθύμισε στην ομήγυρη:

pattismithVEVO

η κ. Κικίδη - Μουλά,

που δραστηριοποιείται επαγγελματικώς
στην πώληση λαχείων,

πρωτοεμφανίστηκε στις 11/11/11
στην Καρακάξα

Επεκτάσεις:
30/11/11
01/12/11

και συνέχεια:
το ποτήρι που ξεχείλισε...

Μαύρα Μάτια (Очи чёрные)

test dept. - terra firma (1988)

gmacris

BobsArtGallery

τόσο μακριά απ’ τη θάλασσα

φύσα τη θλίψη αγέρα

μαύρα

που σας ονειρεύομαι

μάτια

θλίψη της καρδιάς

σαν τα φύλλα τα ξερά

πέφτουν τα δάκρυα μου

μόνο για σένα η καρδιά

μου

τόσο μακριά απ’ τον τόπο μας

ο ήλιος σού ’σφιξε τα μάτια

Очи чёрные

ingam20

τι γελά- συνέχεια, ορέ Λούη;

ο Νέρωτας κι ο Θάνατος

Ο Νέρωτας κι ο Θάνατος, τα δυο βουνά μαλώνουν

το ποιο ν' απλώσειν αγκαλιά, το ποιο φιλί να δώσει.

Ο Θάνατος αγκάλιασε κι ο Νέρωτας φιλάει.

Γυρίζει, τότ' ο Νέρωτας και λέγει του Θανάτου:

"Μη με μαλώνεις, Θάνατε, πρόσταγμα του Θεούλη, 

που σε προστάζει και φιλάς, σφιχταγκαλιάζεις νιάτα. 

Εγώ είμ' ο γερο - Νέρωτας, που Νέρωνα με κράζουν

τι 'μαιν ο πρώτος εμπρηστής για τις καρδιές των χόμων·

κάθε καρδιά και φλάμπουρο, κάθε κορμί και ρίγος. 

Κι όταν το παίρν΄η άνοιξη κι ανοίγουν τα κλαδάκια, 

γιομίζουν τα κορμιά μ' υγρά κι οι ανάσες καιν λαιμάρια. 

Έχω και το χρυσό γκαημό, το χρυσοπαιδεμένο,

δίπλα στην πέτρα κάθεται και λέει της το φαρμάκι:

Πέτρα, μνημάτων άγγιγμα, που ο ήλιος σε ξεγδέρνει,

σύρε και φόρα νυχτικό, κάμε πως είσαι κόρη

και πλάγιασε στο πλάι του, μην και τον ξεγελάσεις.

Κι αν σε ρωτήσει το γιατί σαν πέτρα 'χεις την όψη, 

πές του το πως σε πέτρωσα, εγώ, ο καημός του πόθου. 

Γιατί 'μουνα πολλά βαρύς, στράγγιξα τα ζουμιά σου". 

nakisoda16

φωτογραφίες Κώστα Μπαλάφα (1920 - 2011)

άσμα: Μ. Θεοδωράκη - Ν. Γκάτσου

σε πότισα ροδόσταμο

τραγούδι και επίλυση αποριών Πέρκινς:

Μελίνα Μερκούρη

παραποιούμενο, όπως κι εδώ από τον Δ. Μηνακάκη

τη συνδρομή των Δ. Παπαγιαννάκη (βιολί) - Δ. Μαντζουράτου (πιάνο)

dminakakis

το δημοτικό ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος

κρίση, μπουρδέλα και σάπια δίχτυα: φαρσόδραμα

     

     Πού (δηλαδή, πότε) ζω; Στα 2011; Στα 1932; "Νέος Ριζοσπάστης", όργανο της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΕΣΚΕ), 22 Φεβρουαρίου 1932 (τιμή φύλου δραχ.1). Ναι, το φύλλο με ένα "λ". Η ορθογραφία του πρωτοσέλιδου άρθρου "ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΑΓΝΩΡΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ", διατηρείται (σε μονοτονικό):

     Ποιος είναι ο σκοπός του καταπλεύσαντος Νιμάγιερ; Να διαπιστώσει α) πως η κρίση έχει τόσο κλονίσει τα οικονομικά θεμέλια του ελληνικού καπιταλισμού, ώστε χρειάζεται άμεση "ενίσχυση" της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδος, β) πως το καινούργιο δάνειο θα αποδώσει κέρδη ικανοποιητικά και γ) ότι θα παρθούν και πέρνονται τέτοια μέτρα ώστε ο φτωχός εργαζόμενος λαός θα δεχθεί "ειρηνικά" και με "ευγνωμοσύνη" την καινούργια χειρονομία της ληστρικής Δυτικής Ευρώπης. 

       Ο, συμφοιτητής τού Κέινς, Νιμάγιερ ήταν επικεφαλής της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών, αρμόδιος μεσολαβητής για τη σύναψη δανείων, μόνος ...μοϊκανός. Το άρθρο συνεχίζει:

     Ο ελληνικός καπιταλισμός, οι τράπεζες και η βιομηχανία που μαζύ, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο ξεζουμίζουν τον ελληνικό λαό, τον καταληστεύουν, τον ξεγδέρνουν, καταδικάζοντάς τον στην πείνα και τον θάνατο, δεν μπορεί να σωθεί με κανένα δάνειο. Ένα δάνειο μεγάλο θα μπορούσε πρόσκαιρα και φαινομενικά να παρουσιάσει εκδηλώσεις καλυτέρευσης της κατάστασης για να αναπαραγάγει ευθύς αμέσως ακόμα πιο πλατειά τις αντιθέσεις του ελληνικού καπιταλισμού. Θα αύξαιναν τεράστια οι υποχρεώσεις για την πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων στο εξωτερικό, αυτό θα προκαλούσε καινούργιες φορολογικές επιβαρύνσεις, πιο εντατική διαρροή συναλλάγματος στο εξωτερικό, εύρυνση του ελλείματος του ισοζυγίου των πληρωμών. 

     Την επόμενη μέρα, 23 Φεβρουαρίου 1932, δημοσιεύεται το δεύτερο μέρος, απ' όπου το απόσπασμα:

     Τα αίτια της κρίσης που ξεχαρβαλώνουν τα οικονομικά θεμέλια του ελληνικού καπιταλισμού βρίσκονται σ' αυτή τη φύση του, ξεφυτρώνουν μέσα απ' τις αντιθέσεις του, απ' την τεράστια εξαθλίωση των λαϊκών μαζών που γεννά την κρίση με την αντίθεση ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση που δημιουργεί, απ' την ελαττωματική στρουχτούρα της οικονομίας του, που παράγει και εξάγει λιγώτερα απ' όσα εισάγει. Κανένα δάνειο δεν μπορεί να θεραπεύσει την κρίση. Δεν κάνει άλλο παρά τελικά να την οξύνει πιο πολύ με τη μεγαλύτερη οικονομική αιμορραγία που θάναι η συνέπεια της σύναψής του.

     Ο ανώνυμος αρθρογράφος διαβλέπει και το εναλλακτικό σενάριο:

     Η ελληνική κεφαλαιοκρατία όμως δεν αποβλέπει μόνο στο Νιμάγιερ και στο δάνειο. Έχει και άλλο δρόμο σε περίπτωση αποτυχίας της λύσης Νιμάγιερ. Θα καταφύγει στην κήρυξη αναγκαστικού χρεωστασίου, στον πληθωρισμό, εγκαθιδρύοντας ανοιχτή φασιστική διχτατορία με τα στρατιωτικοφασιστικά κινήματα που οργανώνονται κάτω απ' την προστασία του Βενιζέλου και που στρέφονται αποκλειστικά και μόνο κατά των εργαζομένων μαζών. 
    
     Το δάνειο δεν συνάφθηκε, η πτώχευση, την ίδια χρονιά, δεν αποφεύχθηκε, η φασιστική δικτατορία θα καθυστερούσε λίγο...

TravelerIntoTheBlue

    Η "Κρίσις" του Ρούκουνα, κυκλοφόρησε το 1934, δυο χρόνια αργότερα. Το ίδιο και το "Γκαμηλιέρικο" του Μπάτη:

pankonstantopoulos

     Πάντως, το 1934 δόθηκαν οι πρώτες, μετά την πτώχευση, αυξήσεις μισθών, ενώ στη διετία 34-35 θεσπίστηκαν το ωράριο, οι συλλογικές συμβάσεις, το κατώτατο ημερομίσθιο και το ΙΚΑ (για να καταλαβαίνουμε πού επιστρέφουμε). Το 1934 ο "Ριζοσπάστης" θυμίζει συρραφή απεργιακών δελτίων, χωρίς να λείπουν και θέματα γενικού κοινωνικού ενδιαφέροντος:

    Από τις 30.000 πόρνες της Αθήνας, αναφέρει το δημοσίευμα, 


... μονάχα 800 έχουν βιβλιάρια στην Αθήνα, είνε αναγνωρισμένες δηλαδή από το κράτος και επιθεωρούνται για τα αφροδίσια νοσήματα. Οι άλλες είνε σάπια από τη σύφιλη γυναικεία κορμιά που τα εμπορεύονται οι σωματέμποροι, το φρούτο αυτό του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος, που εξασκώντας ελεύθερα το τρομερό επάγγελμα της σωματεμπορίας έχει σαπίσει ολόκληρη την κοινωνία. 

από το "Μπουρδέλο" του Η. Πετρόπουλου
(εκδ. Γράμματα, 1980)

     

      Λες η επαναφορά να είναι ολική; Όχι, αυτό δεν το ζω. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν, αφού απαιτούν καθαρές λύσεις με σύγχρονα μέσα. Ένα τμήμα του σύγχρονου προλεταριάτου που παρέχει διαδικτυακές υπηρεσίες, δραστη- ριοποιείται στο cybersex. Ο σύνδεσμος αυτός οδηγεί σε πολύ ενδιαφέρον δημοσίευμα της Monde Diplomatique στην Ελευθεροτυπία: Το 1/8 των δικτυακών τόπων, το 1/4 των αναζητήσεων και 5 - 10 ευρώ για μια δεκάλεπτη "συνεδρία" με κουαρτέτο πελατών. Λύση καθαρή, δεν κολλάς ούτε σύφιλη ούτε έιτζ κι η πουτάνα πάντα στην εξαθλίωση, αλλά με μπουρδέλο εικονικό μπροστά στην κάμερα του λάπτοπ. Mutatis mutandis, αν αλλάξουμε το περιτύλιγμα, το υπόστρωμα παραμένει. Και σήμερα η κρίση αυξάνει την προσφορά εργασίας στην πορνεία. Αν για τον Ριζοσπάστη του '30 η πορνεία σάπιζε όλη την κοινωνία, τώρα σαπίζει τα δίκτυα; Μπορεί ο τρόπος, το μέσο, ν' αλλάξει το υπόστρωμα; Να ξανασυζητάμε για βάση και εποικοδόμημα, μόνο σα φάρσα μού ακούγεται. Τα δίκτυα μοιάζουν με πυκνό ριζικό σύστημα που έγινε πια ένα με το έδαφος και, ανταλλάσσοντας με αυτό συστατικά, το μετουσιώνει. 

     Προχωρώ μες στο δάσος με βουλοκέρι στ' αυτιά. Δεν ακούω κανένα τιτίβισμα αν και βλέπω τους τουίτηδες ν' ανοιγοκλείνουν το ράμφος. Ξέφυγα, πάλι. Όχι απ' τους τουίτηδες, απ' το θέμα. Αυτά έχουν οι συνειρμοί. Αυτό είναι. Ο φαρσέρ επαναλαμβάνει το δράμα. Κι οι καιροί, πάντα μενετοί, άσ' τους να λένε...

Β. Τσιτσάνης - Πρ. Τσαουσάκης - Ρ. Στάμου (1950)

tragovouni5

ασκόπως Ονειροσκόπος

από την Υψικάμινο (1935)

Faustus57

στη Ν.

Σκοπός της ζωής μας παραμένει
η αναζήτηση σκοπού. Που να

φυλάει σκοπιά στις άκριες
τής αλυσιτελούς έξαρσης. Να

παραμονεύει στις στοές μ’ ένα κερί.

Όταν χαράζει, να
υψώνει τα χέρια, να
βάζει δύναμη, ν'
ανεβαίνει. Να

βγαίνει στο λιγοστό φως. Να

βαδίζει προς τη θάλασσα.

Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.

Δεν θα χιμήξουμε στους χαμερπείς.

Θα γυρίσουμε το κεφάλι.

Θα ψάξω την αγάπη στα νερά 

που γέμισαν φουσκάλες.

Θα ψάξω την αγάπη
στις ματωμένες πέτρες.

Θα μιλήσω σε χρόνο μέλλοντα
για τα λουλούδια,

για τη δροσιά της γης
της αποκαμωμένης.

Δες. Ένα καράβι τραβάει 

σ’ άγνωστη ρότα.

Ένα σμάρι χορεύει
στον ουρανό.

Το γέλιο σου χαρίζει αναπνοές.

Έχουμε σκοπό στη ζωή μας
την αγάπη.

Ξέρω, δεν διαφέρουμε πολύ
από τους τιποτένιους.

Όμως, διαφέρουμε σε κάτι.

Αυτοί κρατάνε ένα ξύλο αιχμηρό
και κομματιάζουνε τις φυλλωσιές,
ποδοπατάνε τ’ αγριολούλουδα
που εμείς πριν λίγο αγγίξαμε.

Η αγάπη είναι σκοπός μας.

Όχι σαν των βαριόμοιρων των χριστιανών
τον καταναγκασμό.

Είναι σκοπός μας η αναζήτηση σκοπού
στου έρωτα – που ξεγελά
καθέναν που κρατάει κλομπ κι ασπίδα,
καθέναν που κρατάει μολότοφ και σουγιά –
την πάντα διψασμένη ελπίδα
πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε
μια Κυριακή χωρίς
τις εξουσίες που μας τσακίσαν.
Πως η άλλη μέρα δεν θα είναι Δευτέρα,
δεν θα έχει όνομα,
ούτε ωράρια να παραβιαστούν,
ούτε πιστοποιητικά
για τα φρονήματα της ηθικής,
ούτε κανένανε να λέει
τι δεν θα έχει η άλλη μέρα,
αφού δεν θα έχει σκοπό, αφού
ο σκοπός θα έχει νικήσει.

Όχι γιατί
πολέμησε μα γιατί
αρνήθηκε
τον πόλεμο.

Ασκόπως.

Bronzino - Venus, Cupid, Folly and Time (1546)

why do Fools fall in Love - Joni Mitchell by HUNGMAN63

Άει σιχτίρι, Άσυλο.

17 Νοέμβρη 2011

alterthess

Άσυλο τέλος. 

Επισήμως και συμβολικώς. 

Για δες μέρα που διάλεξε. 

Γινόμαστε Ευρώπη.

Μωρέ χούντα και πάλι χούντα, 

μου είπε ο ψιλικατζής.  

Απελπισμένοι μετακινούμενοι ψηφοφόροι.

Αποσβολωμένοι μετα-ψηφοφόροι.

Η δημοκρατία κινδυνεύει απ' τον εαυτό της. 

Ποιος νοιάζεται για τα άσυλα;

Ποιος ξέρει ν' αναλύσει την επιθυμία,

ποιος την κατάλαβε την ανάγκη

των υποτελών;  

Αχ, μωρέ, και να 'χες λίγη ακόμα πίστωση...

Κρυώνουμε, το κατάλαβες;

Δεν το ανάβουμε το καλοριφέρ.

Έμαθες για την πορεία;

Θα ψοφήσουμε μ' αυτά τα χημικά.

Πώς το βλέπεις το ντέρμπι;

Θυμάσαι, παλιά, στο Πολυτεχνείο;

Δεν θυμάμαι τίποτα.

Τους βαρέθηκα όλους.

Θα πάρετε ξυλόσομπα;

Είναι ακριβές.

Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή η κατάσταση.

Τι θ' απογίνει ο κόσμος...

Linton Kwesi Johnson - Street 66

zdunicka

Το Κράτος βρήκε η αδερφούλα του, η Βία, 

"πάμε πακέτο" του 'πε. "Ψέκασε φοβία".

Κι εκείνο αμέσως άρπαξε το ψεκαστήρι:

"Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία; Άει σιχτίρι". 

Ska Bangies - Resistentia

Schooligans

   

το απονενόημα του Πολυτεχνείου

σύνδεση με τα προηγούμενα:


nairouzaki

Ο Φοίβος Δεληβοριάς γεννήθηκε το 1973.
Το ανωτέρω άσμα περιελήφθη στον πρώτο του δίσκο με τίτλο "Παρέλαση",
που κυκλοφόρησε το Νοέμβρη του 1989, σε ηλικία 16 ετών.
Η ενορχήστρωση και η όλη στοργή, ήταν του Μάνου Χατζιδάκι. 

George Grosz: A Victim of Society, 1919



Ποιοι είναι οι σφαγείς του Κατύν;
Ο Στάλιν; Ο Μπέρια; Οι Ναζήδες;
Εικόνες σε δούναι λαβείν
για νέους και παλιούς κυπατζήδες. 


Ρωτάς αν το Ίδρυμα ζει. 
Ορδές τεχνικών αμηχάνων. 
Ο Γκαίμπελς: ναζί φανταιζί.
Απόκοσμο κράτος λειψάνων. 


Νοέμβρης. Τα τανκς. Ο καπνός. 
Το ράδιο. Οι μπότες. Σειρήνες. 
Σ' αμέριμνο ύπνο αμνός. 
Στον ίδιο βωμό οι οδύνες. 


Νοέμβρης σε νόημα βαθύ, 
με ήρωες, μολότοφ, στεφάνια. 
Σιγά, μην το νόημα χαθεί
και κλάψουνε πάλι τ' αλάνια. 

litbythemoon

Αυτό είναι το νόημα.

Ένα κενό.

Πώς να το πεις;

Αδυσώπητο;

Άχαρο;

Νοήματος;

Συνθημάτων;

Προτάγματος;

-τάφιο;

Όπως κι αν το προτιμάτε,
για κοπιάστε να το φάτε…

Τροφή νοήματος κενού.

Συστροφή πόνου.

Συμπονώ. Δεν συμπάσχω.
Καθότι ο πόνος εδράζεται

στο πάσχον υποκροτάφιο όρυγμα
των επιθανάτιων μελοδραμάτων
της επετειακής κύφωσης
των αποξηραμένων οραμάτων
της λεόντειας γενεάς
των ευτυχών αχθοφόρων
της κωμικής αυταπάρνησης
του ιστορικού καθήκοντος
της καυστικής ημερομηνίας
της 17^ης Νοεμβρίου 1973.

το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα

το τραυματικό νόημα του Πολυτεχνείου και ο Μανούσος Φάσσης

     

japan88gr

    Ο Μανούσος Φάσσης ήταν το παιδικό alter ego του Μανόλη Αναγνωστάκη. Τα σκωπτικά ποιήματά του προκαλούν μια πικρή θυμηδία, πέρα από τη στυφή μελαγχολία του Αναγνωστάκη. Το Fair Play δεν γράφτηκε για το Πολυτεχνείο. Όμως και το Πολυτεχνείο, όλη η φιλολογία, η νοηματολαγνεία, από τους 300 προβοκάτορες της Πανσπουδαστικής νο 8 μέχρι τους νεκρούς και τις καταλήψεις της μεταπολίτευσης, συνθέτουν ένα παιχνίδι που, μέχρι χτες, η ενάργεια της επαρκούς απόστασης απ' όλους τους συνωστιζόμενους γύρω από Το Νόημά Του, ξεκαθάριζε το νόημά του: πως ήταν στημένο. 
    Φέτος, το στήσιμο επαναλαμβάνεται ως φάρσα: η ημι-απελθούσα κυβέρνηση κατάργησε το άσυλο, ενώ στην ημι- επελθούσα συμμετέχουν νοσταλγοί της χούντας. Πάντως, για το μέχρι χτες, για τους αριστερώδεις κομπασμούς, να το Fair Play και η εισαγωγή σ' αυτό (ως ποίημα του Μανούσου Φάσση) από τον Αναγνωστάκη:

     Όσο αγγελικός θέλει να το παίζει ο Μανούσος στα ποιήματά του τα προορισμένα για κυρίες ή δεσποινίδες - αντικείμενα των παλιμπαιδικών έως λάγνων φαντασιώσεών του - τόσο φαρμακερός αποδεικνύεται όταν απευθύνεται σε μένα. Τον ίδιο εκείνο καιρό έγραψε το παρακάτω ιοβόλο ποίημα, που μπορούσα κάλλιστα να το αποκρύψω, αλλά και πάλι η πνευματική μου ακεραιότητα, ακοίμητα παρούσα, μου απαγορεύει τέτοια επαίσχυντη ενέργεια:

FAIR PLAY

Τω φίλω Μ. Αν.

Πόσες χιλιάδες ώρες πέρασαν με συνεδρίαση, 

σ' αχτίδες, κόβες και κομματικούς πυρήνες, 

στο τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση

κι ο πονοκέφαλος ούτε περνούσε μ' ασπιρίνες.

Μάθαμε απ' όξω - βασικά - όλα τα προβλήματα

και την αναγκαιότητα της πάλης

και γίναμε τα δαχτυλοδειχτούμενα τα βλήματα

κρατώντας τον Μαρξ-Έγκελς υπό μάλης.

Μέρα τη μέρα θα 'ρχονταν η Επανάσταση

και περιμένοντας πέρασαν χρόνια

κι όμως σ' το λέγαν οι γονείς σου: "άσ' τα συ

πάντα θα βρίσκονται στον κόσμο άλλα κωθώνια".

Πάντοτε ο καπιταλισμός βρίσκει περάσματα

και ξεπερνά τις δύσκολες τις κρίσεις. 

Κι ένα πρωί: "Απαγορεύονται τα άσματα

και κοπιάστε στο τμήμα γι' ανακρίσεις".

Τώρα να σπάσεις δεν μπορείς πια, σε χρωμάτισαν

και σ' έχουν σαν τον ποντικό μέσα στη φάκα

και δεν ξεφεύγεις από του χαφιέ το μάτι σαν

συναναστρέφεσαι τον κάθ' ένα μαλάκα.

........................

Δεν άκουσες ποτέ τη μάνα σου την άγια,

σ' ενοχλούσε και σένα το κατεστημένο,

δεν είδες γύρω σου χιλιάδες τα ναυάγια

δεν το χαμπάρισες πως το παιχνίδι ήταν στημένο.

από το 

ο Ποιητής Μανούσος Φάσσης

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Μια πρώτη απόπειρα κριτικής προσέγγισης

Δοκιμιακό σχεδίασμα του

Μανόλη Αναγνωστάκη

εκδ. Στιγμή - 1996

 (εξαντλημένο)

(ξανα)ευχαριστώ τη Σοφία Κολοτούρου

που μου το χάρισε φωτοτυπημένο 

όταν μιαν άνοιξη

θεοδωράκης-φαραντούρη

ενορχήστρωση ξαρχάκος

7thalassa7

χαράμι τρώνε το ψωμί μας τα σκυλιά

SERCESME ile ERENLER YOLU:NE BiLiR

MUZiK:SERDAR KAYNAK

moonlightserdad

Κοτζάμπαση αρχιδικαστή,

πίστη δεν σου 'μεινε καθόλου,

το τρως χαράμι το ψωμί,

πίστη δεν σου 'μεινε καθόλου.

Βγάζεις φερμάνια, ψέματα πουλάς,

γεμίζεις την κοιλιά σου σα γουρούνι,

στη ράχη σου σαμάρι στήνω εγώ,

χαϊβάνι σαν και σένα δεν υπάρχει.

Πίστη μας τάζεις, πίστη δεν κρατάς,

τις δίκαιες εντολές δεν τις τηρείς,

σε νοτισμένο χώμα δεν κοιμάσαι,

υπάρχει άλλος τέτοιος σατανάς;

Με τη φωνή του Πιρ Σουλτάν μιλώ,

στα λόγια μου το ψέμα δεν θα βρείτε,

αυτή είναι η αλήθεια, σεβαστοί πολίτες,

χαράμι τρώνε το ψωμί μας τα σκυλιά. 

Pir Sultan Abdal

   Ο Pir Sultan Abdal έζησε τον 16ο αιώνα στην επαρχία Σεβάστειας, όπου και εκτελέστηκε το 1560 επί δυναστείας του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (1520 - 1566), επειδή δεν υποστήριξε τις ιδέες του σουλτάνου αλλά, αντίθετα, πήρε το μέρος του αντιπάλου του Πέρση σάχη Ταχμπάσπ και ηγήθηκε μιας επανάστασης Τούρκων χωρικών εναντίον της αυτοκρατορίας. 

Ήταν δερβίσης του τάγματος των Μπεκτασήδων ποιητών. Θεωρείται ο μεγαλύτερος θρησκευτικός ποιητής του 16ου αιώνα και ένας από τους σπουδαιότερους λαϊκοθρησκευτικούς ποιητές της Οθωμανικής αυτο- κρατορίας. 

Pir Sultan Abdal "Kul Olayım Kalem Tutan Ellere"

Tolga Sağ & Erdal Erzincan

bozkurtbaha

Θωμά Κοροβίνη, οι Ασίκηδες

(Εισαγωγή και Ανθολογία της  Τουρκικής Λαϊκής Ποίησης

από τον 13ο αιώνα μέχρι σήμερα)

εκδόσεις Άγρα

β' έκδοση αναθεωρημένη και συμπληρωμένη, 2003