Κάποιες φορές τρομάζω. Λέω: του κάκου
γυρεύω πια να ταυτιστώ με κάποιους –
με κάποια ομάδα, κάποιους σκαπανείς του λάκκου
που πέφτω μέσα, πάλι πνίγομαι στους σάπιους.
Φωνές. Ουρλιάζουν, διαμαρτύρονται – “έχουν δίκιο”.
Όλοι πιστεύουν πως το δίκιο τούς το κλέψαν.
Και περιφέρουνε το δίκιο το ανοίκειο,
γύρω απ’ το τίποτα, το χώρο όπου σαλέψαν.
Άξιοι της μοίρας, δυστυχείς δημιουργοί της.
Είναι η πατρίδα τους του μίσους το γιορντάνι.
Είναι η πατρίδα μου η αγάπη κι η σιγή της.
Παίρνω τα όρη και η θάλασσα με χάνει.
η πόλις - καβάφης
πλάτωνος - παλαμίδας
πρώτη δημοσίευση 31.10.2011
στην Καρακάξα
ευχαριστώ θερμά (για πολλοστή φορά)
για την αναδημοσίευση τον Νοσφεράτο
Ojos Negros
Saluzzi: bandoneon - Lechner: cello
παρακαλω
ΑπάντησηΔιαγραφή