Τι κρίμα. Δεν προλαβαίνουμε να παίξουμε με το δημοψήφισμα. Όσο προλαβαίνω, όσο είναι καιρός, να θυμηθούμε ετούτη τη σκηνή από τον "Θανάση στη χώρα της σφαλιάρας". Από εκείνο το παπαδοπουλικό δημοψήφισμα, την παιδική μου ανάμνηση.
Ίσα ίσα που προλαβαίνω και να μεταφέρω από την Καρακάξα
την πρότασή μου για το δημοψήφισμα που δεν θα γίνει:
την πρότασή μου για το δημοψήφισμα που δεν θα γίνει:
αν εσύ ψηφίσεις ναι,
φοβισμένε αχινέ,
λες η χώρα να σωθεί
λίγο πριν ερημωθεί;
κι αν εγώ ψηφίσω όχι
και με πιάσουν στην απόχη
λες να διαλυθεί το κράτος
απ’ τον ψήφο αυτομάτως;
αν εσύ ψηφίσεις όχι,
διαφανείς οι ψηφοδόχοι,
αν εσύ ψηφίσεις όχι,
διαφανείς οι ψηφοδόχοι,
θα το μάθουν στην ευρώπη
πως δεν ξέρεις από τρόποι
κι αν εγώ ψηφίσω ναι,
θε να πιάσω έν’ αμανέ
κι αν εγώ ψηφίσω ναι,
θε να πιάσω έν’ αμανέ
να μ’ ακούσουν ως τη βόννη,
τις βρυξέλλες, τη σορβόνη
βάλε μέσα όχι και ναι,
ναι και όχι ρεφενέ,
βάλε μέσα όχι και ναι,
ναι και όχι ρεφενέ,
έτσι – και με ναι και μ’ όχι –
θα πιαστούνε όλοι οι στόχοι
Κατά τ' άλλα, συνεχίζω να παρασύρομαι από τη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα που συνεχίζει να με αποσπά από την πικρή μου προσήλωση στον μοναχικό δρόμο της ποιητικής αντίστασης που θα συνεχίσει μάταια να βγάζει τη γλώσσα στη βδελυρή πραγματικότητα. Ναι.
Όταν που λές, η Κική μου ήταν δυό τριών χρονών, κάθε φορά που ήθελε να μας απειλήσει, έπαιρνε ένα ύφος κυριάρχου και με τα χέρια στη μέση, έλεγε:
ΑπάντησηΔιαγραφή-θα με πάς βόλτα μαμά; λέγε γρήγορα.
-Ναι ή Μού;
Βλέπεις , το Ου δεν τής έλεγε κάτι.
Κάπου το άρπαξε το αυτί της και το κράτησε ως αρκούντως εκβιαστικό ,με τον μόνο ήχο που ήξερε το παιδί .Τον ήχο της αγελάδας.
Μού λοιπόν ρε .Μούυυυυυυυύ.
υ.γ
θες και συ να σου βρω με μέσον λεξοτανίλ από τα άσπρα;Νομίζω πως θα πρέπέι να κυκλοφορείς....Θάχεις και δουλειές να διεκπεραιώσεις . ε;
:)
δ
τι είναι το λεξοτανίλ; τι είναι τα άσπρα; πού ζω;
ΑπάντησηΔιαγραφήχα χα χα
ΑπάντησηΔιαγραφήνάσαι καλά, ευτυχώς σήμερα είμαι σε φάση γέλιου.
Το λεξοτανίλ είναι ηρεμιστικό.
Το ροζ ειναι των 3 μλγρ. οπότε σε ρίχνει σε βαθειά ηλιθιότητα.(έτσι που πάμε μάλλον δεν θα το αποφύγω).Το άσπρο είναι των 1,3 και επιτρέπει μιά στοιχειώδη κίνηση ως ζόμπι, γιά ευτυχισμένη διεκπεραίωση υποθέσεων στις δημόσιες υπηρεσίες, και στην παρακολουθηση των ειδήσεων.
:)
δ
καλέ, κάτι ξέρω για το λεξοτανίλ. τις λεπτομέρειες αγνοούσα.
ΑπάντησηΔιαγραφή