η δικτατορία του σεξουαριάτου

     Μετά το αργόστυρτο διάλειμμα αυτόματης αλεξίας, επιστροφή στον 5ο τόμο του Μεγάλου Ανατολικού και στο όραμα της Παγκόσμιας Συμπολιτείας του 61ου κεφαλαίου, σε όσα ο Εμπειρίκος βάζει να οραματιστεί ο Ιούλιος Βερν, αινιγματικός ταξιδιώτης του υπερωκεάνιου. 

     

     Το κύριο μέρος του οράματος αφορά τας ασυγκρίτως μεγαλυτέρας σημα-σίας μεταρρυθμίσεις που θα ρυθμίσουν τη σεξουαλική ζωή, απελευθερώνοντας και ικανοποιώντας τον πρωταρχικόν και ακατανίκητον πόθον και εκπληρώ-νοντας την αποστολή του ανθρώπου στη ζωή, όπως υποστηρίζει στην αρχή του ίδιου τόμου ο ζωγράφος Μπερτιέ, ενθυμούμενος μια συζήτησή του με τον Μπωντελαίρ. Ο Μπερτιέ προτείνει μια νέα ηθική στη θέση της παλιάς, έννοιας κωμικής και τραγικής συνάμα, τελείως ανεδαφικής. Τη νέα ηθική που θα επιδιώκη την εις μέγιστον βαθμόν ικανοποίησιν των βασικών αναγκών του ανθρωπίνου γένους, τουτέστιν των ιμερικών... Αυτή η νέα ηθική του Μπερτιέ, του Εμπειρίκου, διέπει το όραμα της Συμπολιτείας του Βερν, του Εμπειρίκου. 

     Ο και ψυχαναλυτής Εμπειρίκος γνωρίζει καλά τις πανάρχαιες οργανώσεις των πολιτισμών με ταμπού, την οργάνωση και των σύγχρονών του κοινωνιών ώστε να καταπνίγουν τις ασύμβατες ορμές. Αυτή τη γνώση μπορεί κανείς να την αποδεχτεί ή όχι. Η αποδοχή της οδηγεί τον Εμπειρίκο στο όραμα της Συμπολιτείας, μια κοινωνική οργάνωση στη βάση της απελευθέρωσης που και σήμερα σοκάρει. 
     Όταν πρωτάκουσα για τον 5ο τόμο του Μεγάλου Ανατολικού, είχα διαβάσει τους τρεις πρώτους. Δεν περίμενα τόσο ακραίες για τη σύγχρονη πολιτική ορθότητα (πολύ περισσότερο για την ηθική του '40 και του '50) ιδέες, στην παράδοση του ντε Σαντ, που στοιχειοθετούν προτάσεις για τη νέα κοινωνία και τη νέα ηθική. Όσα είχα ακούσει και διαβάσει για την κοινωνία που περιέγραφε ο Εμπειρίκος, όταν υπονοούσαν τις αναφορές του στην παιδεραστία ή το σαδισμό, περιέβαλαν την παράτολμη φαντασία του συγγραφέα με το κάλυμμα της ποιητικής άδειας, της ασυλίας της τέχνης, χωρίς ιδιαίτερες αναφορές. Ο Εμπειρίκος, όπως αναφέρθηκε στην προ της προηγούμενης ανάρτηση, φοβόταν να δημοσιεύσει το ογκώδες αυτό έργο. Όμως εννοούσε, πάλι δια στόματος Μπερτιέ, ότι καλό και κακό δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνον ο ίμερος και η πάλη για την ικανοποίησί του...

     

Bataille της Ludmila Terni - hodr

     Ήτο μία ωραία ημέρα του Ιουνίου, καλή ώρα. Και οι μεταρρυθμίσεις της νέας ηθικής έμοιαζαν πραγματικότητα. 

     Όσοι ήθελαν ηδύναντο να εκλέξουν μίαν ή περισσοτέρας συντρόφους συμβιώσεως, δυνάμενοι να διαλύσουν τα συμβιώσεις αυτάς όταν και οσάκις οι συμβιούντες το επεθύμουν, κατόπιν συνεννοήσεως (ή συμφωνίας) ή και άνευ ουδεμιάς προκα-ταρκτικής συνεννοήσεως, και άνευ ουδεμιάς υποχρεώσεως ηθικής ή οικονομικής φύσεως. Άλλωστε οι συμβιούντες είχαν το δικαίωμα να συνουσιάζωνται κατά την διάρκειαν της συμβιώσεως και με οσουσδήποτε άλλους εραστάς επιτρεπομένης και της οιασδήποτε (κοινή συναινέσει) λαγνουργίας παρουσία του ετέρου συμβιούντος, με συμμετοχήν ή άνευ συμμετοχής του τελευταίου (κατά βούλησιν) εις την λαγνουργίαν. Τα τέκνα των εν συμβιώσει ή μη τελούντων εραστών είχαν ονομαστικόν μόνον πατέρα και υπέκειντο εις εξάρτησιν από τους γονείς μέχρι του 11ου έτους της ηλικίας των. Η πρώτη ερωτική αγωγή εδίδετο από τους γονείς ή από άλλους συγγενείς ή φίλους, εις ελευθέρας μεταξύ των παντοειδείς ερωτικάς πράξεις ή από ειδικώς προς τούτο προσλαμβανομένους διδασκάλους ή διδασκαλίσσας που ωνομά-ζοντο ερωτογυμνασταί. Η συνουσία επετρέπετο ευθύς ως αυτή καθίστατο εφικτή, ασχέτως ηλικίας. Εάν οι γονείς απέθνησκαν, ή δι' άλλους λόγους δεν ηδύναντο να μυήσωσι τα τέκνα των εις την γνώσιν και την άσκησιν του έρωτος και όλων των λαγνοπραξιών, τότε τα παιδιά και των δύο φύλων εστέλλοντο εις ειδικά εκπαιδευτήρια καλούμενα "ιμερολύκεια", όπου εμάνθαναν όσα εθεωρούντο απαραίτητον να διδάσκωνται και ουχί, όπως άλλοτε, να ανακαλύπτωνται διά μέσου μιας πλήρους λαγνικών στερήσεων μαρτυρικής ζωής των παιδιών, όπως συνέβαινε κατά τους σκοτεινούς αιώνας, ακόμη και εις τον 20όν. 

     Η διδασκαλία αύτη περιελάμβανε όχι μόνον την εκμάθησιν της δια της ενώσεως των γεννητικών οργάνων των δύο φύλων πραγματοποιουμένης συνουσίας, αλλά και της πρωκτικής τοιαύτης, καθώς και την εκμάθησιν της πεολειχίας (fellatio), της αιδοιολειχίας (cunnilingus), του μονήρους ή εν συνεργασία μετά συντρόφων ενεργουμένου αυνανισμού (onanismus) και όλων εν γένει των ερωτικών θωπειών και λαγνοπραξιών. 

Willy_Ronis

     Αι ερωτοπραξίαι, από την επίδειξιν των γεννητικών οργάνων μέχρι της συνουσίας, έξω από τας εργασίμους ώρας, επετρέποντο σχεδόν παντού, ακόμη και εις τους περισσοτέρους δημοσίους χώρους ανοικτούς και κλειστούς, ενώπιον οιωνδήποτε και οσονδήποτε πολυαρίθμων προσώπων...

     Όμως κάπου αι ερωτοπραξίαι απηγορεύοντο. Πού; Στους εμπορικούς δρόμους και στους χώρους γύρω από κρατικά κτίρια, στα δημόσια γραφεία κλπ. Στις φυλακές, επιτρεπόταν 2 φορές το μήνα για τους βαρυποινίτες, 3 φορές το μήνα για όσους εξέτιαν μέτριες ποινές κοκ. Δεν επιτρέπονταν οι ερωτοπραξίες και στα εργοστάσια σε ώρες εργασίας, καθώς και σε χώρους διοίκησης και εκπαίδευσης. Όπου επιτρέπονταν, προβλεπόταν η λειτουργία ειδικών αναπαυτικών αιθουσών, των salons d' amour. Πώς όμως θα άρχιζε μια ερωτοπραξία σε ένα δημόσιο χώρο; Αρκούσε μια απλή αίτηση, πρόσκληση, παράκληση, δήλωση επιθυμίας ή επίδειξη των γεννητικών οργάνων, αλλά και η συγκατάθεσις του ή των προσώπων που έθελγαν τον αιτούντα. Κι αν δεν υπήρχε συγκατάθεση;

     Ο βιασμός με την νομικήν έννοιαν (δηλαδή η είσδυσις δια της βίας με το πέος εις το αιδοίον ή τον πρωκτόν μιας γυναικός ή ενός κορασίου) τύποις απηγορεύετο, αλλ' αι κυρώσεις ήσαν τόσον ελαφραί που ουσιστικώς η πράξις αυτή εθεωρείτο θεμιτή αφού δι' οιονδήποτε βιασμόν, εφ' όσον δεν συνωδεύετο από σοβαράς κακώσεις, η ποινή που επεβάλλετο εις τους μηνυομένους διά τοιαύτας πράξεις ήτο ολιγοήμερος κράτησις (μη εξαγοραζόμενη αλλά εις άνετα κρατητήρια εκτιομένη) και μικρόν πρόστιμον εις όλους προσιτόν. 

     

     Για να επιβληθούν αυστηρές ποινές θα έπρεπε οι βιασμοί να συνοδεύονται με ληστεία ή από σοβαρές πράξεις εξωφυλετικής βιαιοπραγίας (το ξυλοκόπημα αν συνόδευε λαγνοπραξία δεν τιμωρούνταν) ή  από επιδίωξη ηθικής ταπείνωσης έξω από τα πλαίσια της καθαρής λαγνουργίας ή να γίνονταν σε παιδιά κάτω των 7 ετών. Ήταν, γράφει ο Εμπειρίκος, σκοτεινοί οι αιώνες που ο μέτριος σαδισμός, αυτός που δεν οδηγούσε σε θάνατο, ακρωτηριασμό ή ανεπανόρθωτες βλάβες θεωρούνταν αφύσικος. Και περιγράφει ότι, αν δεν εμηνύονταν οι δράστες οικειοθελώς από τις γυναίκες ή τα κοράσια, δεν τιμωρούνταν π.χ. οι κακώσεις με ξυλοδαρμό, ραβδισμό, βουκέντρες, καρφίδες κλπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η σαδιστική πρακτική αποδίδεται μόνο σε άντρες. Πάντως υπήρχαν και φυλετικά αδικήματα γυναικών την τιμωρία των οποίων αποφάσιζαν δύο αντιπρόσωποι του εισαγγελέα (άντρα και γυναίκας) και μιας τετραμελούς επιτροπής που εκλέχθηκε με κλήρο (άντρα, γυναίκας και δεκαεξάχρονων αγοριού και κοριτσιού):

     Π.χ., εάν απεδεικνύετο ότι μιά νεάνις ή μιά γυνή, κατά την διάρκειαν μιάς πεολειχίας, εδάγκασε κακοβούλως και όχι εκ λαγνικής διεγέρσεως την ψωλήν του εραστού της, με αποτελέσματα σοβαρά διά τον άνδρα, η γυνή αυτή ή νεάνις, ετιμωρείτο διά 10, 20, 30 ή περισσοτέρων χειροκτυπημάτων ή ραβδισμών (αναλόγως της σοβαρότητος του αδικήματος ή του τραυματισμού) διά χειρός στιβαρού άρρενος δημίου εις τους γλουτούς κατόπιν γυμνώσεώς των, εις στάσιν επικύψεως επί ειδικού σκαμνίου, ή εις στάσιν γονυπετή με τουρλωμένον καλώς τον κώλον...

?

    Εν συγκεφαλαιώσει, οι επιτρεπόμενες ερωτοπραξίες διαιρούνταν σε δύο κατηγορίες: τις συνήθεις ή ηρεμικές και τις βιαιοπραξικές ή σαδοπραξικές, από τις οποίες επιτρέπονταν συγκεκριμένα οι ελαφρές ή πρωτοβάθμιες, ενώ οι δευτεροβάθμιες τιμωρούνταν αυστηρότατα. Εξάλλου, σχετικά ελαφρές ήταν οι ποινές για διαπαρθενεύσεις κορασίδων κάτω των επτά ετών. Από την άλλη, η πορνεία ήταν κακούργημα. Το ίδιο η προικοδότηση και η προικοθηρία. Η μεταξύ ομοφυλοφύλων επίσημη συμβίωση επιτρεπόταν. Όμως η πλήρης ομοφυλοφυλία λιγόστευε σταθερά ενώ η αμφοτεροφυλοφιλία πολλαπλασιαζόταν με αντιστρό-φως ανάλογο τρόπο. 

     Γυναίκες και κοράσια μπορούσαν ελεύθερα να τεκνοποιούν. Νόθα τέκνα δεν υπήρχαν, ήταν όλα νόμιμα· και μπορούσαν να μείνουν με κάποιον γονιό τους μέχρι τα δώδεκα χρόνια τους. Μετά περιέρχονταν εις την πλήρην πολιτικήν και εκπαιδευτικήν δικαιοδοσίαν του κράτους. Πάντως, αν το επιθυμούσαν και οι δύο πλευρές, τέκνα και γονείς μπορούσαν να βλέπονται τρεις φορές τη βδομάδα και δυο σαββατοκύριακα το μήνα. Όμως και πριν τα δώδεκα οι μητέρες μπορούσαν οποιαδήποτε στιγμή να προσφέρουν τα τέκνα τους στο κράτος: υπήρχαν απέραντα και θαυμάσια κρατικά ιδρύματα καλούμενα "μητρο-τροφεία" εις όλα τα μέρη του κόσμου. Η σχετική νομοθεσία χαρακτηρίζεται από τον Εμπειρίκο μητριαρχική. Οι μητέρες, εξηγεί, εάν εγαμεύοντο κατά την εποχή της συλλήψεως από πολλούς ή τακτικούς ή πολλούς τυχαίους γαμευτάς και συνεπώς δεν ημπορούσαν να έχουν καμμίαν βεβαιότητα περί του γονιμοποιήσαντος αυτάς ανδρός ή παιδαρίου, ήσαν υποχρεωμέναι τότε να εκλέξουν έναν εκ των πολλών γαμευτών τους ως ονομαστικόν πατέρα του τέκνου των, του πατρός παραμένοντος πάντοτε, και οσάκις ήτο πραγματικός, ονομαστικού.

     Κάθε τέκνο είχε τη δυνατότητα να βρει τους γονείς του είτε διά να έχη στοργικούς, φιλικούς, ή και ερωτικούς δεσμούς ή σχέσεις μαζύ των, είτε επειδή ήθελε απλώς να τους γνωρίζη, είτε επειδή θα ήθελε να συνάψη ερωτικάς σχέσεις μαζύ των, αφού εις την ωλοκληρωμένην Νέαν Εποχήν, η αιμομιξία εθεωρείτο όχι μόνον απολύτως φυσική αλλά και νόμιμος... Πολλοί άντρες είχαν αποκτήσει παιδιά όχι μόνο από τις μητέρες, αλλά και από τις θυγατέρες των γυναικών με τις οποίες διατηρούσαν σεξουαλικές σχέσεις. Η τεκνοποίησις επετρέπετο από του 9ου έτους περί τον Ισημερινόν, από του 11ου εις τας ευκράτους ζώνας και από του 12ου εις τας βορειοτέρας περιοχάς. Όποιος και όποια ήθελε πήγαινε με όποιαν ή όποιον ήθελε, όπου ήθελε. 

     

Jane. Tapper. Kovich.

     

     Οι ρυθμίσεις για τις μεταρρυθμίσεις της σεξουαλικής ζωής της Συμπολιτείας ήταν αυστηρές. Εκεί όπου άλλοτε, στους σκοτεινούς χρόνους, μια συμπεριφορά θα τιμωρούνταν από το ποινικό δίκαιο, στη νέα ηθική η συμπεριφορά αυτή ήταν απολύτως θεμιτή. Δεν απουσιάζει όμως το ποινικό δίκαιο, η νέα ηθική έχει τα δικά της κακουργήματά που διώκονται. Η Συμπολιτεία που οραματίζεται ο Βερν - Εμπειρίκος μοιάζει με μετάβαση στην κοινωνία όπου θα έχει οριστικά εκλείψη από το πρόσωπον της γης το κτήνος και η βία. Κι όπως έγραφε ο Τρότσκι (με τις ιδέες του οποίου συγχρωτιζόταν κάποτε, όπως τόσοι υπερρεαλιστές, ο Εμπειρίκος) ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι μια γέφυρα ανάμεσα στην αστική και τη σοσιαλιστική κοινωνία, έτσι και ο ποιητής μοιάζει να προτείνει μια δικτατορία του σεξουαριάτου.

     Η συγγραφή του Μεγάλου Ανατολικού ξεκίνησε μετά την τραυματική, όπως διαβεβαιώνεται ότι ήταν, ομηρεία του Εμπειρίκου από την ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) στα Κρώρα το 1944, όχι για τις τροτσκιστικές του πολιτικές ανησυχίες, μάλλον δεν τους ήταν γνωστές, αλλά για την καταγωγή του από τη γνωστή εφοπλιστική οικογένεια. Ο ασυγκράτητος πλους του Μεγάλου Ανατολικού ίσως επέδρασε ψυχοθεραπευτικά σ' αυτό το τραύμα. Όμως τα πραύματα δεν είναι τόσο απλά. Το 1962, στο ταξίδι του στη Σοβιετική Ένωση ένιωθε να βυθίζεται στη βάσανο της κατάθλιψης. 

φωτογραφία του Α. Εμπειρίκου 

από το Ταξίδι στη Ρωσσία

     Πέρα από την οργάνωση των ιμερικών ζητημάτων της Συμπολιτείας, ο Εμπειρίκος αφήνει σημαντικό χώρο για τα άλλα, όπως τα θρησκευτικά, για τα οποία έγινε ήδη αναφορά στην προηγούμενη επιβίβασή μας στο υπερωκεάνιο.

     Ο νέος πολιτισμός είχε καταργήσει τας τάξεις, αλλ' ουσιαστικώς αι τάξεις υπήρχαν υπό άλλην μορφήν, αφού αντικατεστάθησαν από μίαν νέαν ιεραρχίαν. Ο πολιτισμός αυτός ήτο καθαρώς ατομιστικός, αλλ' εδραιώθη και ανεπτύχθη κατά τοιούτον τρόπον, ώστε τα αποτελέσματά του απεδείχθησαν ευεργετικά δι' όλους. 
     Η κεφαλαιοποίησις επετρέπετο, αλλ' αι σχέσεις του κεφαλαίου προς την εργασίαν είχαν μεταβληθεί ριζικώς. Εκτός τούτου, άπαντα τα κεφάλαια ήσαν προσωρινά, πλην των κρατικών, δεδομένου ότι τα ιδιωτικά περιήρχοντο εν τέλει εις την πολιτείαν αφού η κληρονομία (πέραν των 500 χιλιάδων δολλαρίων κατ' ανώτατον όριον, που ο καθείς ηδύνατο να κληροδοτήση όπως ήθελε και εις οιονδήποτε ήθελε, συμπεριλαμβανομένων των κινητών και ακινήτων στοιχείων, και εις περίπτωσιν υπάρξεως συλλογών, προστιθεμένης της αξίας αυτών των συλλογών μέχρις ενός ποσού επί πλέον 100.000 δολλαρίων) είχε περιορισθεί πολύ και ο γάμος και η παλαιά οικογένεια είχαν προ πολλού καταργηθεί τελείως. 

     Πράγματι, λοιπόν, πρόκειται για μια επαναστατική δικτατορία, όχι ακριβώς χωρίς τάξεις, με ανατροπή της σχέσης (αντίθεσης) κεφαλαίου - εργασίας και αρκετές ακόμα ρυθμίσεις.

• Υπήρχε στρατός (ομοσπονδιακός) όχι τόσον διά την καταστολήν ή πρόληψιν των σπανίων άλλωστε σποραδικών στάσεων, εξεγέρσεων ή χωριστικών κινημάτων, όσον διότι η ύπαρξις στρατευμάτων και η στρατιωτική επί τι διάστημα θητεία εθεωρούντο στοιχεία απαραίτητα διά την ολοκλήρωσιν του ανδρισμού των αρρένων πολιτών της Υδρογείου. Οι άντρες ψήφιζαν μετά τον στρατό, από τα 18, και οι γυναίκες από τα 25 τους χρόνια. 
• Υπήρχε παγκόσμια κλίμακα φορολογίας: 3% για τους μισθοδίαιτους, 5% για τους αμειβόμενους με ποσοστά και 10% για τα κέρδη των επιχειρήσεων. Αν αυτά τα κέρδη ξεπερνούσαν την "ίσαλον φορολογικήν" γραμμήν η φορολογία έφτανε το 30%. Το φοροτεχνικό προσωπικό είχε σπουδάσει οικονομικά, ενώ το 1/4 του προερχόταν από τον δικαστικό κλάδο. Η ανώτατη εκπαίδευση δινόταν στη δεύτερη περίοδο των παιδοτριβείων. Δεν υπήρχαν δασμοί, φόροι μεταβίβασης κλπ. Υπήρχαν και ειδικά φορολογικά δικαστήρια που κατά των αποφάσεών τους οι θιγόμενοι μπορούσαν να εφεσιβάλλουν. 
• Για τις συγκοινωνίες χρησιμοποιούνταν βολίδες και πύραυλοι. Τα ταξίδια γύρω απ' τον Ισημερινό διαρκούσαν 8 ώρες. Κινητήρια δύναμη ήταν σε όλες τις περιπτώσεις η πυρηνική ενέργεια. 
• Αι ασθένειαι είχαν σχεδόν εξ ολοκλήρου εξαφανισθεί. Καρκίνος, φυματίωση, χολέρα, τύφος, σύφιλη κλπ ήταν παρελθόν. Υπήρχαν ακόμη ολίγαι ηπατικαί και στομαχικαί παθήσεις, κυρίως οφειλόμεναι εις την κατάχρησιν του οίνου (τα οινοπνευματώδη ποτά, όπως και το όπιον, το χασίς, η μαριχουάνα, η κοκαΐνη, η ηρωίνη, η μεσκαλίνη και όλα εν γένει τα ναρκωτικά ή διεγερτικά είχαν απαγορευθεί αυστηρώς) αλλά η θεραπεία ήτο τόσον εύκολος και ριζική, ώστε ουδένα φόβον ενέπνεαν. Όσο για τις ψυχονευρώσεις και τις ψυχώσεις είχαν ελαττωθεί καταπληκτικά. Ελάχιστοι άνθρωποι πέθαιναν πριν από τα 110 ή τα 120 χρόνια τους, διατηρώντας μεγάλην ρώμην και σφρίγος. 

     Από την Υψικάμινο κιόλας ο Εμπειρίκος προειδοποιεί ότι θα έλθη μια μέρα ευωχίας. Και επιμένει ως την Οκτάνα για την έσχατη νίκη, για τη μεσσιανική ακινητοποίηση της ιστορίας (W. Benjamin). Η Συμπολιτεία που ονειρεύεται  κατακτά τη Σελήνη, δεν υποτάσσεται όμως στην τεχνολογία και καταργεί τα σύνορα, όπως τα καταργεί (αναφέρθηκε στην προηγούμενη επιβίβαση η θέση της Ελλάδας). Παντού υπάρχουν περιοχές Προόδου, όπου όλοι δουλεύουν επί ένα εξάμηνο 10 ώρες τη μέρα, εκτός απ' τις Κυριακές, για να περάσουν μετά, επί ένα εξάμηνο, στις περιοχές Παραδείσου, που επίσης υπάρχουν παντού και όπου η δουλειά είναι μόνο ανάμνηση του προηγούμενου εξαμήνου. Στις περιοχές Προόδου η τεχνολογική εξέλιξη είναι σκέτη επιστημονική φαντασία. Στις περιοχές Παραδείσου δεν υπάρχουν βολίδες παρά μόνο άμαξες. Κι από τα τεχνολογικά επιτεύγματα, ο Εμπειρίκος, λάτρης του φωτοφράκτη, επιτρέπει μοναχά τις κάμερες. 

      Πάντως, όταν έγραφε το ιδιότροπο μανιφέστο της Συμπολιτείας ο Εμπειρί-κος είχε σίγουρα στο νου του, και τα προσάρμοσε κατάλληλα, κάποια σημεία από το μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος:

  

Αν λοιπόν το κεφάλαιο μεταβληθεί σε κοινή ιδιοκτησία, που θα ανήκει σ' όλα τα μέλη της κοινωνίας, τότε δεν μετατρέπεται μια προσωπική ιδιοκτησία σε κοινωνική. Μεταβάλλεται μονάχα ο κοινωνικός χαρακτήρας της ιδιοκτησίας. Χάνει τον ταξικό της χαρακτήρα.

Πάνω σε ποια βάση στηρίζεται η σημερινή, η αστική οικογένεια; Πάνω στο κεφάλαιο, πάνω στο ατομικό κέρδος. Η οικογένεια αυτή σε ολόπλευρα αναπτυγμένη μορφή υπάρχει μονάχα για την αστική τάξη. Έχει όμως το συμπλήρωμά της στην αναγκαστική έλλειψη της οικογένειας για τον προλετάριο και στη δημόσια πορνεία.

Η αστική οικογένεια εξαλείφεται φυσικά μαζί με την εξάλειψη αυτού του συμπληρώματος της, και τα δύο εξαφανίζονται μαζί με την εξαφάνιση του κεφαλαίου.

Μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση των παιδιών απ' τους γονείς τους; Το ομολογούμε αυτό το έγκλημα.

Οι αστικές φλυαρίες για την οικογένεια και τη διαπαιδαγώγηση, για τις προσφιλείς σχέσεις των γονιών με τα παιδιά, γίνονται τόσο πιο αηδιαστικές, όσο περισσότερο, εξαιτίας της μεγάλης βιομηχανίας, σπάνε όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί για τους προλετάριους και τα παιδιά μεταβάλλονται σε απλά εμπορικά είδη και όργανα εργασίας.

Μα εσείς οι κομμουνιστές θέλετε να φέρετε την κοινοκτημοσύνη των γυναικών, φωνάζει "εν χορώ" ολόκληρη η αστική τάξη.

Ο αστός βλέπει στη γυναίκα του ένα απλό εργαλείο παραγωγής. Ακούει να λένε πως τα εργαλεία παραγωγής πρόκειται να τα εκμεταλλεύονται από κοινού και φυσικά δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο, παρά ότι η μοίρα της κοινοκτημοσύνης θα βρει και τις γυναίκες.

Δεν υποπτεύεται καν πως πρόκειται ακριβώς να καταργηθεί η θέση της γυναίκας σαν απλό εργαλείο παραγωγής.

Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο από την υπερηθική φρίκη που προκαλεί στους αστούς μας η δήθεν επίσημη κοινοκτημοσύνη των γυναικών από τους κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές δεν έχουν ανάγκη να καθιερώσουν την κοινοκτημοσύνη των γυναικών: αυτή υπήρχε σχεδόν πάντα.

Ο αστικός γάμος είναι στην πραγματικότητα η κοινοκτημοσύνη των παντρεμένων γυναικών. Το πολύ-πολύ θα μπορούσαν να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές ότι στη θέση μιας υποκριτικά καλυμμένης κοινοκτημοσύνης των γυναικών θέλουν να βάλουν μια επίσημη, ανοιχτόκαρδη κοινοκτημοσύνη. 

ruizdechavez

      Η οριζόντια λέξη δεν φαρμακώθηκε έγραψε ο Εμπειρίκος στην Υψικάμινο. Οι λέξεις του Εμπειρίκου που θεωρήθηκαν κάποτε μοναδικές, εμβαπτιζόμενες στο λεκτικό περιβάλλον ή αναδυόμενες από αυτό για να πληρώσουν το ποίημα, πρωτύτερα κομματιάστηκαν στην αυτόματη αλεξία· οι τόνοι υπερτόνισαν την κάθε συλλαβή τους, συλλαβίστηκαν διακεκομμένα, όταν ήταν σάρκα κατακρεουργήθηκαν, οποτεδήποτε οπουδήποτε κανιβαλίστηκαν, ποθώντας μια κά τά στά σή αλεξίας, αφού η δύσκολη επιβίβαση στον Μεγάλο Ανατολικό ξαναβύθισε σε σιωπή τη σκέψη. 
     Τα γραπτά φεύγουν, πώς να πειστούν να στρέψουν για χάδια ή για σπίρτα οι σελίδες... Θα στερέψουν. Η οριζόντια λέξη, η λέξη οροσειρά, καθώς τα ξεφτίδια της χορεύουν χάρη στην αθώαν αύρα, γαργαλάει τις πετσωμένες πτυχές του πλήρους κενού. 

The Blue Bird, 1918. Dir. Maurice Tourneur

ΣαββΑχαρνής:Έξοδος - Ανήρτ. jerraras

με ψήφο συμπολίτες, ω, συμπολιτείες δεν έχει
κουκκίς περωκεάνια απόμακρη και πλέχει
φρίκιασεν η μετάβαση και κυβερνίνη βρέχει